Έρευνες / Γιατί η εκπαίδευση δεν πρέπει να αποκλείει την “τιμωρία” / Γιατί οι γονείς δεν πρέπει να φοβούνται να “τιμωρήσουν” τα παιδιά τους!
Έρευνες / Γιατί η εκπαίδευση δεν πρέπει να αποκλείει την “τιμωρία” / Γιατί οι γονείς δεν πρέπει να φοβούνται να “τιμωρήσουν” τα παιδιά τους!
Όσο πλησιάζει το καλοκαίρι, οι ψυχολόγοι και οι οικογένειες εξακολουθούν να διχάζονται πάνω στα ερωτήματα “τιμωρίας”, αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση γύρω από την εκπαίδευση χωρίς περιορισμούς ή κυρώσεις, γνωστή και ως “θετική εκπαίδευση”.
Νέα Έκθεση ΟΗΕ / Στερεότυπα “ριζωμένα” στην κοινωνία για τη βία κατά των γυναικών!!
Χρειάζεται ένα όριο. Αυτό κάνει τη διαφορά. Η τιμωρία είναι αυτό που καταλήγεις να κάνεις όταν δεν έχεις θέσει το όριο, και αυτό είναι που καταστρέφει το παιδί στο τέλος.
Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να απαλλαγεί από κάθε σωματική και ψυχολογική βία.
Η βιαιότητα των προηγούμενων αιώνων είναι ανατριχιαστική. Από το μπαστούνι μέχρι το καπέλο του βλάκα και την απομόνωση, το φάσμα των ανελέητων τιμωρητικών πρακτικών είναι σχεδόν ατελείωτο.
Ωστόσο, η απαγόρευση της βίας δεν είναι το ίδιο με την καταδίκη της εξουσίας. Η επιβολή, όπως και η τιμωρία, έχει τις αρετές της. Είναι εκπληκτικό σε αυτή τη συζήτηση να βλέπουμε πώς η εκπαιδευτική ιστορία συχνά παραποιείται ή ακόμη και απλώς ξεχνιέται.
Σχολεία χωρίς περιορισμούς: η ιστορία μιας αποτυχημένης ουτοπίας
Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ένα σχολείο χωρίς καταναγκασμό και τιμωρία υπήρχε ήδη, μέσω της εμπειρίας των ομότιμων δασκάλων του Αμβούργου, τη δεκαετία του 1920. “Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, οι δάσκαλοι είπαν στους μαθητές τους ότι δεν θα υπάρξουν πλέον τιμωρίες ή κυρώσεις, και μάλιστα, δεν θα γίνει πλέον λόγος για απαγορεύσεις ή για οποιουσδήποτε κανόνες που θα μπορούσαν να τους εμποδίσουν να κάνουν χρήση της πλήρους ελευθερίας τους”, γράφει ο Ελβετός εκπαιδευτικός Jakob Robert Schmid, ο οποίος αφηγείται αυτή την απίστευτη εμπειρία.
Οι τιμωρίες που πρέπει να αποφεύγονται είναι οι συνεχείς επιπλήξεις και φυσικά οι φωνές, οι οποίες μόνο αποσυντονίζουν τα παιδιά.
Οι δάσκαλοι του Αμβούργου πίστευαν ότι μόνο η ελευθερία, νοούμενη ως απουσία περιορισμών, θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τους θησαυρούς της παιδικής ηλικίας.
Στην πιο ριζοσπαστική του μορφή, το πείραμα αυτό ενσάρκωνε την ουτοπία ενός εκπαιδευτικού χώρου απαλλαγμένου από κάθε είδους περιορισμούς. Κατέληξε σε μια παταγώδη αποτυχία, ακόμη πιο πικρή επειδή για περισσότερα από δέκα χρόνια αυτοί οι καινοτόμοι δάσκαλοι είχαν επιδείξει ασυνήθιστο ενθουσιασμό.
Σύμφωνα με τον Schmid, ο Kurt Zeidler, ένας από τους πιο διαβόητους υποστηρικτές του κινήματος, αναγκάστηκε να παραδεχτεί όχι χωρίς θλίψη ότι:
Όπου οι άνθρωποι επέτρεψαν στον εαυτό τους να καθοδηγηθεί από μια απεριόριστη εμπιστοσύνη στην τακτική των παιδιών, στη δύναμη της θέλησής τους, στην επιμονή τους, στην ασφάλεια των ενστίκτων τους και στην ανοχή των ατόμων να σχηματίσουν μια κοινότητα […], είδαμε να σχηματίζονται συμμορίες ατίθασων παιδιών…”.
Η αποτυχία στη Δανία: Η πρώτη απόπειρα μάθησης!
Ας μην κάνουμε λοιπόν κανένα λάθος: τα παιδιά πρέπει να καθοδηγούνται και μερικές φορές να εξαναγκάζονται.
Στις Νέες Εισαγωγικές Διαλέξεις για την Ψυχανάλυση, ο Φρόυντ καθιστά απολύτως σαφές ότι η πρώτη λειτουργία της εκπαίδευσης είναι να μάθει το παιδί “να ελέγχει τα ένστικτά του. Είναι αδύνατο να του δώσουμε την ελευθερία να πραγματοποιήσει όλες τις παρορμήσεις του χωρίς περιορισμούς” κατά συνέπεια “η αγωγή πρέπει να αναστέλλει, να απαγορεύει και να καταστέλλει”.
Τα παιδιά δεν χρειάζεται να είναι εξαιρετικά – Aπλά χρειάζεται να είναι ευτυχισμένα!
Τα παιδιά δεν χρειάζεται να είναι εξαιρετικά – απλά χρειάζεται να είναι ευτυχισμένα! / Σε κάθε συνάντηση γονέων/κηδεμόνων για τους βαθμούς, κάπου στη γωνία υπάρχει ένα μικρό παιδί με ένα ανήσυχο βλέμμα στο πρόσωπό του. Είναι ο “μέσος μαθητής” που πήρε “μέτριους βαθμούς” για το τετράμηνο και το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι τι πρόκειται να ακούσει από τη μαμά του.
Και, αρκετές φορές, μπορεί κανείς να δει ανήσυχα ματάκια στις τάξεις του δημοτικού γιατί δεν πήραν “άριστα” στην ορθογραφία, αλλά “πολύ καλά” και η μαμά θα θυμώσει. Vouchers στην εκπαίδευση: “Ελεύθερη επιλογή σχολείου” / Η νεο-φιλελεύθερη παγίδα!!
Φταίμε μόνο εμείς ή υπάρχει τρομερή πίεση στα παιδιά στις μέρες μας όσον αφορά τις σχολικές τους επιδόσεις;
Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι περήφανα που θα μπουν στο πανεπιστήμιο με άριστα – και δικαίως, αφού η γνώση είναι δύναμη και οι σπουδές “ανοίγουν” το μυαλό. Δεν μιλάμε όμως για την καθοδήγηση του μέσου γονέα που προσπαθεί να κάνει το παιδί του υπεύθυνο και επιμελές, τόσο για να μάθει όσο και για να το συνηθίσει στο γεγονός ότι πρέπει να είμαστε καλοί στη δουλειά μας – που στην προκειμένη περίπτωση είναι το σχολείο. Ο λόγος γίνεται για τον πιεστικό, αγχώδη γονέα που φορτώνει το βάρος των φιλοδοξιών του στο παιδί. Που το περιμένει το μεσημέρι για να ελέγξει τριπλά τα τετράδιά του. Ο οποίος εξισώνει την επιτυχία με έναν βαθμό στην κλίμακα 1-20. Ο οποίος δεν συμβιβάζεται με τη “μετριότητα” επειδή το δικό του παιδί θα έπρεπε να είναι άριστο.
Το ανελέητο κυνήγι των βαθμών – κατά την ταπεινή μας γνώμη – δεν έχει καμία απολύτως θέση στη ζωή ενός μαθητή. Ούτε στην ακαδημαϊκή, ούτε στην κοινωνική, ούτε στην οικογενειακή ζωή. Γιατί…
Η “αποστολή” είναι δική τους, όχι δική μας.
Είναι σημαντικό για κάθε παιδί να γνωρίζει ποιες είναι οι ευθύνες του και πού τελειώνει η παρέμβαση, καθώς και η βοήθεια της μαμάς και του μπαμπά. Η “αποστολή του σχολείου” είναι δική του. Θα διαβάζει, θα παίρνει “μπράβο”, θα αποτυγχάνει, θα μαλώνεται ή θα επαινείται.
Το σχολείο του δίνει την ευκαιρία να αναπτυχθεί, να ανθίσει, να ατσαλωθεί και να διαπρέψει σε ένα νέο, ανεξάρτητο περιβάλλον ίσων ευκαιριών, στο οποίο οι γονείς πρέπει να έχουν το ρόλο του υποστηρικτή και όχι του προπονητή ή του αφεντικού.
Οι βαθμοί είναι το μέσο για την επιτυχία, όχι αυτοσκοπός.
Διαβάζουμε για να μάθουμε, γράφουμε τεστ για να εμπεδώσουμε αυτά που μάθαμε, βαθμολογούμαστε για να αξιολογήσουμε την προσπάθειά μας. Μπορεί κανείς να μισεί από καρδιάς το εκπαιδευτικό σύστημα ή να επικροτεί κάθε μέθοδο και πρακτική του. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: οι βαθμοί, τα τεστ και οι εξετάσεις είναι απλώς το μέσο για την επιτυχία, όχι μια πίστα που θα τελειώσει με μια καλή βαθμολογία.
Vouchers στην εκπαίδευση: “Ελεύθερη επιλογή σχολείου” / Η νεο-φιλελεύθερη παγίδα!!
Τι είναι πραγματικά σημαντικό για το παιδί να σκεφτεί;
Τι είναι πιο σημαντικό για ένα παιδί να σκέφτεται:
“Η μητέρα μου θα με σκοτώσει αν δει τους βαθμούς μου” ή “Γιατί μόνο 15; Μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα”; Αν πιέζουμε τα παιδιά μας να αριστεύσουν, αν τα συγκρίνουμε με το πρότυπο και αν τα επιβαρύνουμε συνεχώς με την προσωπική μας φιλοδοξία για αριστεία (για τη δική τους αριστεία), δεν πετυχαίνουμε τη βελτίωση και την ωριμότητά τους.
Μαθαίνετε να κολυμπάτε καλά επειδή θέλετε να γίνετε καλός κολυμβητής.
Αν φοβάσαι μήπως σε φάει καρχαρίας, το πολύ-πολύ να μάθεις να κολυμπάς γρήγορα και αδέξια για να γλιτώσεις.
Ένας γονιός πρέπει να στηρίζει, όχι να αγχώνει.
Ποιος είναι ο ρόλος του κάθε γονέα από τη στιγμή που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο, αν όχι αυτός του υποστηρικτή; Η υποχρέωση κάθε ανθρώπου που μεγαλώνει παιδιά είναι να παρέχει συναισθηματική ασφάλεια και υποστήριξη σε κάθε βήμα της διαδρομής, όχι να τους φορτώνει την πλάτη με άγχος και να κάνει την καρδιά τους να πλημμυρίζει από πανικό και τα μάτια τους να γεμίζουν δάκρυα.
Το να πιέζουμε ασφυκτικά τα παιδιά να πετύχουν είναι ένα παράδοξο μοτίβο, γιατί…
Η επιτυχία συνδέεται με ψυχολογικές “δεξιότητες” όπως η αυτοπεποίθηση, η φιλοδοξία, η αισιοδοξία και η ικανότητα διαχείρισης αρνητικών συναισθημάτων. Και είναι ακριβώς αυτές οι ψυχοσυναισθηματικές δεξιότητες που αναπτύσσονται σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, ηρεμίας, επικοινωνίας και σεβασμού με τους γονείς.
Δεν είναι αυτό μια παραδοξότητα; Δημιουργούμε ένα ασφυκτικό κλίμα πίεσης, βαθμολόγησης και άγχους στο παιδί για να γίνει πιο επιτυχημένο, ενώ η επιτυχία του εξαρτάται από το ακριβώς αντίθετο κλίμα.
“Πάρε καλύτερους βαθμούς” μεταφράζεται σε “Δεν είσαι αρκετά καλός”
Σε μια εκπαιδευτική κουλτούρα που βασίζεται σε τεστ και βαθμούς από το 1 έως το 20, από το Α έως το Γ, που “μετρούν” πόσο καλός είσαι, και σε ένα σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που σταθμίζει την αξία σου ως μελλοντικού φοιτητή με 5-6 τρίωρα τεστ, δεν είναι να απορεί κανείς πώς οι γονείς νιώθουν την ανάγκη να παρακολουθούν μανιωδώς την πρόοδο των παιδιών τους. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της κουλτούρας, είναι λογικό και επόμενο τα παιδιά να αυτοπροσδιορίζονται και να αξιολογούν τον εαυτό τους με βάση τα 13 ή 19 που αναγράφονται στον έλεγχο προόδου τους.
Αν λοιπόν οφείλουμε κάτι στα παιδιά μας, δεν είναι να τα απαλλάξουμε από αυτά τα ανούσια πρότυπα και να τους δώσουμε όσα περισσότερα εργαλεία έχουμε για να τους δώσουμε τη δόση αυτοπεποίθησης που χρειάζεται κάθε άνθρωπος;
Εκτός όλων των άλλων είναι και μια απολύτως αποτυχημένη τακτική…
Εκτός από τις κάθε είδους σοβαρές και μακροπρόθεσμες συνέπειες στην ψυχολογία και την ψυχική υγεία του παιδιού (όπως χρόνιο άγχος, διατροφικές διαταραχές κ.α.), η πίεση για καλύτερους βαθμούς μπορεί να έχει αρνητικά αποτελέσματα στο «εδώ και τώρα». Σύμφωνα με βρετανική έρευνα, οι γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους να επιτύχουν, έχοντας μη ρεαλιστικές προσδοκίες απ’ αυτά, είχαν αντίθετα αποτελέσματα ως προς τις επιδόσεις.
Τι έχει πραγματικά σημασία;
Κακά τα ψέματα: ένα παιδί που δεν θέλει να διαβάσει, δεν θα διαβάσει -θα βάλει το Λούκυ Λουκ, πίσω απ’ το βιβλίο της Φυσικής και θα προσποιηθεί ότι μελετάει σκληρά. Είναι, οπωσδήποτε, απόλυτα λογικό και θεμιτό για κάθε γονιό να στοχεύει στην εξέλιξη και –γιατί όχι;- στην επιτυχία του παιδιού του. Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει μακριά απ’ το κυνήγι του «Άριστα» – ενισχύοντας τη φιλομάθεια, ανοίγοντας το μυαλό και δημιουργώντας τις βάσεις για έναν χαρακτήρα υπεύθυνο και ώριμο.
Και, στο τέλος-τέλος, τι να τον κάνεις έναν αγχωμένο σημαιοφόρο με κλαμένα μάτια;
Συντάκτης / Φοίβη Γλύστρα – πηγή / mama365
Θεραπευτικό video game για παιδιά με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής (ΔΕΠΥ)
Έχει σχεδιαστεί σε συνεργασία με νευροεπιστήμονες ώστε να διεγείρει και να βελτιώνει περιοχές του εγκεφάλου που παίζουν βασικό ρόλο στη λειτουργία της προσοχής
“Η συσκευή EndeavorRx προσφέρει μια επιλογή χωρίς φάρμακα για τη βελτίωση των συμπτωμάτων που σχετίζονται με τη διαταραχή στα παιδιά και αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα του αναπτυσσόμενου τομέα της ψηφιακής θεραπείας”, δήλωσε ο Dr. Jeffrey Shuren, κορυφαίος αξιωματούχος του FDA.
Ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ ενέκρινε ένα θεραπευτικό βιντεοπαιχνίδι για παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).
Ο οργανισμός σημείωσε ότι οι παρενέργειες που αναφέρθηκαν, όπως πονοκέφαλοι, ζάλη ή συναισθηματικές αντιδράσεις, δεν θεωρούνται σοβαρές.
Το παιχνίδι, το οποίο θα κατεβαίνει ως εφαρμογή σε κινητή συσκευή, έλαβε έγκριση για κυκλοφορία μετά την εξέταση από τον FDA πέντε κλινικών μελετών στις οποίες συμμετείχαν περισσότερα από 600 παιδιά. Οι παρενέργειες που αναφέρθηκαν, όπως πονοκέφαλοι, ζάλη ή συναισθηματικές αντιδράσεις, δεν θεωρούνται σοβαρές.
Το gov.gr – Τώρα και στο Viber
Μια διάλεξη καθηγητή / Καταπληκτικό μάθημα – στάση ζωής!!!
Θα συνιστάται μαζί με άλλες θεραπείες, όπως ιατρικά και εκπαιδευτικά προγράμματα. Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) είναι μια κοινή νευροαναπτυξιακή διαταραχή που διαγιγνώσκεται αρχικά στα παιδιά και μπορεί να διαρκέσει μέχρι την ενηλικίωση.
Περίπου 4 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 6 έως 11 ετών πάσχουν από αυτή την πάθηση, τα συμπτώματα της οποίας περιλαμβάνουν δυσκολίες στη συγκέντρωση και την προσοχή, καθώς και δυσκολίες στον έλεγχο της συμπεριφοράς.
Όταν οι γιατροί συνταγογραφούν το παιχνίδι, αποστέλλεται στους γονείς του παιδιού ένας σύνδεσμος ενεργοποίησης που απαιτείται πριν από την έναρξη του παιχνιδιού. Με την πρώτη ματιά, μοιάζει με όλα τα άλλα κοινά παιχνίδια. Όμως αυτό έχει σχεδιαστεί σε συνεργασία με νευροεπιστήμονες για να διεγείρει και να βελτιώσει περιοχές του εγκεφάλου που παίζουν βασικό ρόλο στη λειτουργία της προσοχής.
Η βασική ιδέα είναι ότι οι παίκτες ελέγχουν έναν μικρό εξωγήινο που ταξιδεύει με ένα διαστημόπλοιο σε διάφορους κόσμους και πρέπει να συλλέξει ορισμένα πράγματα. Το παιχνίδι έχει ως στόχο να εκπαιδεύσει τα παιδιά με ΔΕΠΥ να κάνουν ορισμένες δραστηριότητες πιο αποτελεσματικά, αγνοώντας τους περισπασμούς, ενώ είναι προγραμματισμένο με έναν αλγόριθμο που μετρά την απόδοση του παίκτη και προσαρμόζει τη δυσκολία του παιχνιδιού σε πραγματικό χρόνο.
Πρόκειται για την πρώτη θεραπεία που βασίζεται σε βιντεοπαιχνίδια και λαμβάνει έγκριση κυκλοφορίας από τον Οργανισμό.
“Είμαστε υπερήφανοι γιατί σήμερα γράψαμε ιστορία μετά από αυτή την απόφαση”, δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Akili, Eddie Martucci. Project Tailwind / Σημειωματάριο Τεχνητής Νοημοσύνης – Για φοιτητές, συγγραφείς και αναλυτές!
Η Νίκη Κεραμέως για Διορισμούς το 23′ και τα περιστατικά σεξουαλικής βίας στα παιδιά
Φέρνουμε νομοσχέδιο με ηλεκτρονική πλατφόρμα για καταγγελίες βίας και μπούλινγκ στα παιδιά ανέφερε η υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Νίκη Κεραμέως
Πρόγραμμα υπολογισμού των μορίων και της προϋπηρεσίας των αναπληρωτών
Κεραμέως για διορισμούς: Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το αν θα γίνουν διορισμοί εκπαιδευτικών το καλοκαίρι η Υπουργός Παιδείας απάντησε πως –
-Εμείς όπως κάθε χρόνο έχουμε ζητήσει διορισμούς, από εκεί και πέρα θα πρέπει να ολοκληρωθούν οι εκλογικές διαδικασίες, γιατί κατά τη διάρκεια των εκλογών δεν μπορούν να γίνουν διορισμοί, αλλά όλα είναι έτοιμα, Θα ανοίξουν οι Πίνακες ΑΣΕΠ προκειμένου ακριβώς να συμμετάσχουν οι εκπαιδευτικοί και όλες οι διαδικασίες κυλούν ομαλά-.
Ενημέρωση για επικείμενους διορισμούς το 2023’
Εκδόθηκαν οι Προκηρύξεις ΑΣΕΠ 1ΓΕ/2023 & 2ΓΕ/2023 – Υποβολή των αιτήσεων στις 7 Μαρτίου
Πίνακες εκπαιδευτικών – ΑΣΕΠ: SOS από γονείς με παιδιά ΑΜΕΑ για τη βεβαίωση αναπηρίας ΚΕΠΑ
SOS από γονείς με παιδιά ΑΜΕΑ για τη βεβαίωση αναπηρίας ΚΕΠΑ. Περιμένουμε από το ΑΣΕΠ και το υπουργείο παιδείας να σκύψει πάνω στο πρόβλημα και να δώσει λύση σε ένα ανθρώπινο και κοινωνικό ζήτημα.
Ακολουθεί η επιστολή,
Οι πίνακες του ΑΣΕΠ πρόκειται να ανοίξουν άμεσα για τους εκπαιδευτικούς.
Υπάρχει ένα τεράστιο κενό με το ζήτημα της μοριοδότησης των εκπαιδευτικών με παιδιά ΑΜΕΑ.
- Τι γίνεται στην περίπτωση που η βεβαίωση αναπηρίας του παιδιού έχει λήξει και δεν υπάρχει κανένα φως στον ορίζοντα για το πότε θα αποφασίσει το ηλεκτρονικό σύστημα – καθώς έτσι πλέον κλείνονται τα ραντεβού για επιτροπές του ΚΕΠΑ- να καθορίσει το ραντεβού του παιδιού σου για επανεξέταση;
- Όταν ξέρεις ότι ο χρόνος είναι αντίπαλός σου καθώς αν δεν έχεις το πολυπόθητο χαρτί το οποίο πρέπει να είναι σε ισχύ δεν μπορείς να πιστοποιήσεις το αυτονόητο για το παιδί σου;
- Όταν ξέρεις οτι μπορεί να μείνεις άνεργος καθώς στους νέους πίνακες του ΑΣΕΠ δεν πρόλαβες να καταθέσεις την βεβαίωση αναπηρίας του παιδιού σου χωρίς να έχεις καμία ευθύνη για αυτό;
Πίνακες εκπαιδευτικών – ΑΣΕΠ: Ενημέρωση για τις επερχόμενες προκηρύξεις Γενικής Αγωγής – ΑΣΕΠ
Απορίες που φαντάζομαι πολλοί γονείς σαν εμένα εκφράζουν και πρέπει να βρεθεί μια λύση σίγουρα.
Θα πρέπει ο ΑΣΕΠ να διευκρινίζει γραπτώς σε περίπτωση που δεν θα έχουμε μια πιστοποίηση αναπηρίας η οποία θα είναι σε ισχύ, πως θα μπορέσουμε να μοριοδοτηθούμε.
Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει ευαισθητοποίηση των υπευθύνων απέναντι στους γονείς αυτούς όπως και εγώ και εύχομαι να βρεθεί μια λύση σύντομα.
KinderDocs: Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ για παιδιά και νέους
Γνωρίστε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του KinderDocs Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ για παιδιά και νέους, που διοργανώνεται για 7η χρονιά στο Μουσείο Μπενάκη και online.
Επιλέξτε τώρα από τις βραβευμένες ταινίες ντοκιμαντέρ και εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την τάξη σας (από Δʹ Δημοτικού)!
Οι εκπαιδευτικές δράσεις πραγματοποιούνται:
- στο Μουσείο Μπενάκη (πρωινές ώρες)
- στο σχολείο σας (εντός Αττικής)
- online (Ελλάδα και Κύπρο)
Εκπαιδευτική ρομποτική στα σχολεία: Πολλαπλά τα οφέλη από την εφαρμογή της
Η δράση περιλαμβάνει προβολή ντοκιμαντέρ και εκπαιδευτικό υλικό με φύλλα εργασίας για δουλειά σε ομάδες.
Το διαθεματικό εκπαιδευτικό υλικό είναι σχεδιασμένο ειδικά για κάθε ταινία.
Διάρκεια: 1½ ώρα (μαζί με την ταινία).
Πληροφορίες για τις ταινίες και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ΕΔΩ.
Επικοινωνία:
210 7219909
info@kinderdocs.com
Έξαρση γρίπης στα παιδιά – Αδειάζουν τα σχολεία – Ασφυκτική πίεση στα Νοσοκομεία
Ασφυκτική πίεση στα Νοσοκομεία Παίδων με έως οκτώ ώρες αναμονή
Πού ευθύνεται η έξαρση των ιώσεων και τι πρέπει να κάνουν οι γονείς; Η παιδίατρος Εβελίνα Ευσταθίου, μιλώντας στο ρεπορτάζ του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του MEGA, τόνισε πως: «Η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη. Αυτό το ζούμε εμείς οι παιδίατροι καθημερινά γιατί μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά που είναι άρρωστα είτε στα ιατρεία, είτε στα νοσοκομεία, είτε στo σπίτι τους. Τις τελευταίες εβδομάδες υπάρχει μία αύξηση 20%, ανά εβδομάδα, της νοσηρότητας και σιγά – σιγά φαίνεται ότι επικρατεί περισσότερο η γρίπη τύπου Α.
Αναφερόμενη στο πού ευθύνεται η έξαρση των ιώσεων, η παιδίατρος εξηγεί πως «το γεγονός ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα τα παιδιά έζησαν σε αποστειρωμένο περιβάλλον με τις μάσκες, την προσωπική υγιεινή και την καραντίνα παίζει το ρόλο του. Το ανοσοποιητικό σύστημα δεν ήταν έτοιμο με αντισώματα, όμως παράλληλα καθώς δεν είχε ξαναπαρουσιαστεί τέτοια μεγάλη έξαρση».
Μιλώντας στο healthview.gr o επικ. Καθηγητής Επιδημιολογίας ΕΚΠΑ Γκίκας Μαγιορκίνης, εξηγεί γιατί το πρόβλημα είναι πιο έντονο στα παιδιά.
“Στα παιδιά είναι πιο έντονο το πρόβλημα σε όλα τα αναπνευστικά. Τα παιδιά δεν έχουν εκτεθεί στους περισσότερους αναπνευστικούς ιούς και λόγω της πανδημίας. Ενώ οι ενήλικες έχουν εκτεθεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής τους κι έχουν καλύτερη ανοσία. Τα παιδάκια που είναι 3 ή 4 ετών και λόγω της πανδημίας, αλλά και εξαιτίας του ότι δεν έχουν πάει ακόμη σχολείο, δεν έχουν εκτεθεί σε ιούς και κολλάνε τα πάντα”, τονίζει ο επιστήμονας.
Μαγιορκίνης: “Δεν είναι έντονο το πρόβλημα και δεν υπάρχουν σοβαρές νοσηλείες”
Ο Καθηγητής κ. Μαγιορκίνης, ωστόσο, είναι καθησυχαστικός. Παρά τις πολλές νοσηλείες, είναι ελάχιστα τα παιδιά που υποφέρουν από σοβαρά συμπτώματα και επιπλοκές.
“Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη ανησυχία. Ενώ είναι αυξημένη η κυκλοφορία δεν φαίνεται δημιουργείται κάποια ιδιαίτερη πίεση στο σύστημα Υγείας. Και στη γρίπη και στον κορονοϊό και τους άλλους αναπνευστικούς ιούς. Στα παιδιά δεν έχω εικόνα τι γίνεται στα νοσοκομεία, πάντως κι εκεί δεν υπάρχουν σοβαρά περιστατικά με παιδιατρικές νοσηλείες σε ΜΕΘ. Μπαίνουν για λίγες μέρες και βγαίνουν από το νοσοκομείο. Δεν έχω εικόνα για βαριά περιστατικά σε νοσοκομεία”, σημειώνει.
Την ίδια στιγμή, μειώνονται και οι επιστημονικοί φόβοι για την παρουσία νέας μετάλλαξης του κορονοϊού που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα νέο μεγάλο κύμα Covid-19 μέσα στον χειμώνα.
“Αυτό φαίνεται προς το παρόν και μέχρι στιγμής δεν βλέπουμε να έρχεται να νέα μετάλλαξη Covid-19, την οποία περιμέναμε να έρθει και να είναι πιο μεταδοτική. Μέχρι στιγμής η κινητικότητα της πανδημίας φαίνεται να είναι σε πολύ ελεγχόμενα επίπεδα”, καταλήγει ο Γκίκας Μαγιορκίνης.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ
Καθώς τα περιστατικά παιδικής κακοποίησης «ακούγονται» όλο και περισσότερο, ψάχνουμε να βρούμε αν υπάρχει ελπίδα να συνέλθουν ποτέ τα παιδιά από το ψυχικό τραύμα της κακοποίησης. Πώς μεριμνά το κράτος; Φροντίζει για την ψυχολογική τους στήριξη;
Η ιστορία αυτού του κειμένου είναι μεγάλη. Ξεκινάει από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ο κατ’ εξακολούθηση βιασμός μιας 12χρονης στον Κολωνό και φτάνει μέχρι σήμερα. Σε συνέχεια του ερωτήματος «ξεπερνιέται ποτέ το ψυχικό τραύμα ενός τέτοιου βιασμού;» που θελήσαμε να διερευνήσουμε, αναζητήσαμε και το τι γίνεται στην πράξη: αν υπάρχει δηλαδή κρατική μέριμνα για την ψυχολογική παρακολούθηση παιδιών-θυμάτων βιασμών, που είτε χρειάζεται να απομακρυνθούν είτε όχι από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Η απάντηση ήταν πολύ δύσκολο να μας δοθεί απλή, μεστή και ξεκάθαρη. Οι παιδοψυχίατροι μιλούσαν για μεμονωμένα περιστατικά. Το Ψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, όπου διαμένουν συχνά για ένα διάστημα τα κακοποιημένα παιδιά, μας ξεκαθάρισε ότι δεν μιλάει σε δημοσιογράφους.
Ιδρύματα που ασχολούνται και με την παιδική κακοποίηση αποστασιοποιήθηκαν αμέσως όταν εξηγήσαμε τι ψάχνουμε. Τελικά μιλήσαμε με τον Συνήγορο του Παιδιού, που μας προώθησε την ειδική έκθεσή του για την προστασία ευάλωτων παιδιών και την υποστήριξη οικογενειών και μας εξήγησε εν τάχει γιατί αυτό που ψάχνουμε, δεν θα το βρούμε.
Να ξεκαθαρίσω ότι λυπάμαι προσωπικά που αναγκάζομαι να αναφερθώ ξανά στο περιστατικό του Κολωνού. Είναι άδικο για το ίδιο το παιδί να σκαλίζουμε την ιστορία του. Αλλά ίσως είναι δίκαιο για πιθανά επόμενα παιδιά-θύματα να έρθουν στο φως οι ελλείψεις της κοινωνίας και της πολιτείας.
Τι συμβαίνει με τα κακοποιημένα παιδιά
Προτού φτάσουμε στο τι γίνεται «πολύ μετά», ας αναφερθούμε εν τάχει στο τι γίνεται άμεσα. Ένα παιδί καλείται να καταθέσει στην Αστυνομία, όσες φορές χρειαστεί ανάλογα με τα στοιχεία που έρχονται στο φως, πράγμα που το επανατραυματίζει. Καταθέτει με τη διαδικασία των ερωταπαντήσεων που –όπως έχει αναφέρει η πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και πρώην εισαγγελέας Ανηλίκων, Ξένη Δημητρίου– είναι λάθος: Το παιδί πρέπει να το αφήσεις να σου διηγηθεί ελεύθερα τι του έχει συμβεί.
Την απόφαση για το πού θα εξεταστεί ένα κακοποιημένο παιδί παίρνει ο Εισαγγελέας. Δεν υπάρχει ενιαίο πρωτόκολλο και κανόνες για τους εισαγγελείς. Για την εξέταση παιδιών-θυμάτων βιασμού υπάρχουν τα ειδικά διαμορφωμένα Σπίτια του Παιδιού, στην Αθήνα και την περιφέρεια. Η λειτουργία τους έχει αργήσει πανηγυρικά –στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε–, πλην όμως το Σπίτι του Παιδιού στο Φάληρο λειτουργεί όπως μάθαμε και έτσι παραμένει απορίας άξιον γιατί δεν χρησιμοποιείται.
Όταν αναλαμβάνει το παιδί ένα ίδρυμα
Αν κριθεί απαραίτητο, το παιδί απομακρύνεται από το οικογενειακό του περιβάλλον και παραμένει σε κάποιο νοσοκομείο, συχνότερα στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων, μέχρι να παρθεί η απόφαση από τον εισαγγελέα ανηλίκων για το ποιος θα αναλάβει τη φροντίδα του. Θα είναι κάποιος συγγενής ή κάποιο ίδρυμα;
Σύμφωνα με την έκθεση του Συνήγορου, στην πράξη, η ανεύρεση θέσης για την εισαγωγή των παιδιών σε δομές κλειστής φροντίδας συχνά επαφίεται στις κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων, όπου αυτά φιλοξενούνται προσωρινά έπειτα από την απομάκρυνση από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Πράγμα που σημαίνει πως η τοποθέτηση μπορεί και να γίνει πρόχειρα ή έστω με τρόπο διεκπεραιωτικό.
Η διαδικασία πρέπει να ολοκληρωθεί σχετικά γρήγορα (ανάλογα βέβαια με τα δεδομένα της κάθε υπόθεσης), ώστε το παιδί να μην μένει σε ένα ακατάλληλο για την ανάπτυξή του περιβάλλον, όπως είναι αυτό του νοσοκομείου. Στόχος είναι να ενταχθεί σε ένα σταθερό περιβάλλον που θα του προσφέρει ασφάλεια, συστηματική και συνεχή φροντίδα και μια κανονικότητα (δηλαδή φοίτηση σε σχολείο, παρέα με συνομήλικους, σταθερούς φροντιστές κ.λπ.), όπως μας είπε ο παιδοψυχίατρος Γιώργος Ξυλούρης, εξειδικευμένος σε θέματα παιδικής κακοποίησης.
Αναλαμβάνει συνήθως κάποιο ίδρυμα, μπορεί να είναι το Χαμόγελο του Παιδιού, ο ξενώνας παιδικής φιλοξενίας ΕΛΙΖΑ, τα Παιδικά Χωριά SOS, η Κιβωτός του Κόσμου… Συνολικά υπάρχουν 11 δομές. Εκεί, ανάλογα με την εισαγγελική απόφαση και την εκτίμηση των ειδικών της κάθε δομής προσφέρεται η ψυχολογική στήριξη που κρίνεται αναγκαία με τον τρόπο και τους ειδικούς που διαθέτει η κάθε δομή.
Στην έκθεση του Συνήγορου διαβάζουμε: «Η απουσία ενιαίου νομικού πλαισίου που να συνάδει με τα δικαιώματα του παιδιού και ενός επαρκούς μηχανισμού εποπτείας και εξωτερικού ελέγχου επιτρέπει τη λειτουργία πολλών από αυτά [σ.σ. εννοεί ιδρύματα φιλοξενίας] στη βάση ενός αυτόνομου, εν δυνάμει επιζήμιου, μοντέλου». Με απλά λόγια, κανείς δεν εποπτεύει συστηματικά τη λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών, πόσο μάλλον το τι είδους ψυχολογική υποστήριξη παρέχεται.
Όταν το παιδί παραμένει στην οικογένεια
Τι γίνεται όμως αν αναλάβει ένας συγγενής την επιμέλεια του κακοποιημένου παιδιού; Ή κι αν ακόμη το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι ακατάλληλο (σε περιπτώσεις όπου η κακοποίηση προέρχεται απ’ έξω και ούτε καν εξαιτίας παραμέλησης) και το παιδί παραμείνει με τους δικούς του; Υπάρχει ανάγκη ψυχολογικής στήριξης; Σαφώς και υπάρχει, απαντά κατηγορηματικά ο Συνήγορος του Παιδιού. Βάσει της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού. Υπάρχει σχετικό νομικό πλαίσιο; Ποιος παρακολουθεί συστηματικά αυτά τα παιδιά;
Οι κοινωνικές υπηρεσίες των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σχεδόν στο σύνολό τους, είναι σοβαρά υποστελεχωμένες και επιπλέον δεν διαθέτουν ένα σαφές και επαρκές θεσμικό πλαίσιο αρμοδιοτήτων σε σχέση με την παιδική προστασία και την υποστήριξη οικογενειών με σύνθετα ψυχοκοινωνικά προβλήματα.
Επίσης, στο σκέλος των αναγκών ψυχολογικής υποστήριξης των οικογενειών σε κίνδυνο παρατηρείται πολύ μικρός αριθμός ψυχολόγων στις κατά τόπους κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων (και σε άλλες δομές προστασίας). Όμως και από αυτόν τον ήδη περιορισμένο αριθμό ψυχολόγων, αρκετοί εξ αυτών απασχολούνται προσωρινά με επισφαλή σχέση εργασίας (π.χ. μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ).
Τα παραπάνω παρατηρεί η σχετική έκθεση του Συνήγορου που βασίστηκε σε συγκεκριμένη έρευνα, η οποία αποκάλυψε ότι στο σύνολο των περιπτώσεων υπάρχει έλλειψη ενός συγκροτημένου σχεδιασμού και συνακόλουθη αποσπασματικότητα των πρωτοβουλιών.
Η ψυχολογική στήριξη στη θεωρία και στην πράξη
Προβλέπεται από τον νόμο θεραπεία του θύματος; Ρωτήσαμε την Ηλέκτρα Κουτσούκου, Νομικό, Δρ Δικαιωμάτων του Παιδιού, Επιστημονικό συνεργάτη Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Επιστημονικό Συνεργάτη ΕΛΙΖΑ. Σύμφωνα με το άρθρο 352Α του Ποινικού Κώδικα (νόμος 4619/2019), σε ειδική εξέταση της ψυχικής και σωματικής κατάστασής του υποβάλλεται και το ανήλικο θύμα, προκειμένου να κριθεί αν έχει ανάγκη θεραπείας. Η θεραπεία του ανήλικου θύματος διατάσσεται κατά την προδικασία από τον αρμόδιο εισαγγελέα ή, αν διενεργείται τακτική ανάκριση, από τον αρμόδιο ανακριτή και κατά την κύρια διαδικασία από το δικαστήριο. Στην πράξη βέβαια «δεν υπάρχουν πάντα οι δομές για να γίνουν όλο αυτά», μας είπε.
Μιλώντας με δικηγόρους καταλήξαμε πως από νομικής άποψης, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η τιμωρία του εγκλήματος και όχι η αποκατάσταση και η θεραπεία. Ενώ λοιπόν ο εισαγγελέας μπορεί να ζητήσει την ψυχολογική παρακολούθηση και υποστήριξη των θυμάτων και της οικογένειας, αυτό τις περισσότερες φορές δεν πραγματοποιείται. Τουλάχιστον όχι συστηματικά και σε βάθος χρόνου. Ούτε ελέγχεται από αρμόδιους κρατικούς υπαλλήλους.
Οι οικογένειες που έχουν τη δυνατότητα και την επιθυμία, αναζητούν ιδιωτικά επαγγελματική βοήθεια ψυχολογικής υποστήριξης σε βάθος χρόνου. Εκείνες που έχουν την επιθυμία, αλλά όχι τη δυνατότητα, μπορούν να απευθύνονται στα κρατικά ψυχιατρικά κέντρα και να περιμένουν… τη σειρά τους για να εξυπηρετηθούν.
Φανταστείτε ότι στην Αθήνα μόνο, η αρμόδια υπηρεσία εκτιμά ότι τα περιστατικά που χρήζουν παρακολούθησης σε βάθος χρόνου και θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν είτε αποκλειστικά από την Ομάδα Προστασίας Ανηλίκων του Δήμου, είτε συνδυαστικά με κάποια άλλη δομή, κυμαίνονται ανάμεσα σε 70-100 ετησίως. Τα περιστατικά για τα οποία δύναται η Κοινωνική Υπηρεσία να συνεχίσει την παρακολούθηση στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούν τα 20 ετησίως.
Και αυτά τα στοιχεία αφορούν κυρίως την ανίχνευση των περιστατικών, την παρακολούθηση των δυνητικά ευπαθών οικογενειών, όχι των αποδεδειγμένων θυμάτων. Τώρα καταλαβαίνετε γιατί δεν υπήρξε σαφής απάντηση στο ερώτημά μας. Διότι επί της ουσίας, δεν υπάρχει διαδικασία ψυχολογικής στήριξης των ανήλικων θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης. «Εξάλλου, η ήδη υφιστάμενη νομοθεσία αναφορικά με την ψυχική υγεία δεν έχει εφαρμοστεί στο σύνολό της», καταλήγει η έκθεση.
Από την απουσία πρόληψης στην απουσία παρακολούθησης
Την πιο κατατοπιστική απάντηση πήραμε από την πρώην Διοικητική Διευθύντρια της Εταιρείας κατά της Κακοποίησης του Παιδιού ΕΛΙΖΑ, Αφροδίτη Στάθη: «Η όποια εις βάθος χρόνου ψυχολογική υποστήριξη θα έπρεπε να είναι θέμα της πολιτείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με πολύ απλά λόγια, θα έπρεπε ο κάθε πολίτης να βρίσκει στις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου του την επαγγελματική βοήθεια που χρειάζεται.
»Πόσο μάλλον τα παιδιά που αποδεδειγμένα υπήρξαν θύματα κακοποίησης. Κοιτάξτε όμως, τώρα, πώς στην κακοποίηση των παιδιών έχει μερίδιο ευθύνης η πολιτεία. Αν το σύστημα των κοινωνικών υπηρεσιών λειτουργούσε σωστά, σε επίπεδο πρόληψης και μόνο, μια οικογένεια σαν αυτή της 12χρονης από τον Κολωνό θα είχε εντοπιστεί και θα είχε υποστήριξη, τόσο οικονομική όσο και κοινωνικο-ψυχολογική, με αποτέλεσμα να μην είχε καν συμβεί αυτό που συνέβη».
Έτσι, θα λειτουργούσε ένα κράτος που θα ήξερε πώς να μετρά τα παιδιά-θύματα (διότι ούτε επικαιροποιημένες έρευνες ως προς τα νούμερα της παιδικής κακοποίησης δεν υπάρχουν) και πώς να τα στηρίζει, ώστε να έχουν ελπίδα να ανακάμψουν μετά από ένα τέτοιο τραύμα. «Στην πραγματικότητα, τα παιδιά αφήνονται στην τύχη τους», μου λέει μια φίλη δικηγόρος.
«Οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας για παιδιά και οικογένειες δεν επαρκούν ως προς τη στελέχωση και τις δυνατότητές τους. Υπάρχουν σοβαρές αγκυλώσεις, καθυστερήσεις στην αξιολόγηση των παιδιών, απουσία παρεμβάσεων πρόληψης, αδυναμία τακτικής υποστήριξης οικογενειών και παρέμβασης στην κρίση, και πολύ περιορισμένες δυνατότητες έως και αδυναμία συνεχιζόμενης θεραπευτικής παρακολούθησης των ενδιαφερόμενων παιδιών και οικογενειών».
Σεξουαλική κακοποίηση: «Πολλά παιδιά μετάνιωσαν που μίλησαν» – Δραματική προειδοποίηση Σφακιανάκη
Από τον προηγούμενο μήνα, η υπόθεση της κατ’ εξακολούθηση σεξουαλικής κακοποίησης του 12χρονου κοριτσιού από τον Κολωνό μονοπώλησε την προσοχή της κοινής γνώμης. Μετά ήρθε στο φως η κατ’ εξακολούθηση σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών στα Πετράλωνα, και ο ίδιος κύκλος καθυστερημένης δημόσιας προσοχής ξεκίνησε. Αλλά όταν η ειδησεογραφία προχωρήσει στο επόμενο θέμα, η κακοποίηση αυτών των παιδιών θα παραμείνει ένα ανοιχτό τραύμα. Αφότου οι υποθέσεις τους πάρουν τον δρόμο της Δικαιοσύνης, τι συμβαίνει με τα παιδιά-θύματα κακοποίησης;
Μιλώντας στην «Κ», η Συνήγορος του Παιδιού Θεώνη Κουφονικολάκου δηλώνει ότι στην περίπτωση παιδικής κακοποίησης υπάρχουν τρία σχηματικά στάδια – αναγνώριση του φαινομένου, διερεύνηση, αποκατάσταση. «Το πρώτο βήμα είναι το σχολείο, οι δομές προσχολικής αγωγής και οι ιατρικές υπηρεσίες να αναγνωρίσουν και να παραπέμψουν την κακοποίηση», λέει η κ. Κουφονικολάκου, συμπληρώνοντας πως πολλοί εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν ποιες ενδείξεις παραπέμπουν σε κακοποίηση. Ακόμη και αν τις αναγνωρίσουν όμως, συχνά φοβούνται να προχωρήσουν σε καταγγελία επειδή δεν έχει θεσπιστεί στη χώρα μας το ακαταδίωκτο των εκπαιδευτικών. «Χάνουμε την ευκαιρία να προστατεύσουμε τα παιδιά που κακοποιούνται, γιατί δεν έχουμε τα αντανακλαστικά της αναγνώρισης», σημειώνει. Αν όμως γίνει καταγγελία στην Εισαγγελία, η διαδικασία έχει ως εξής: Μετά την έκδοση εισαγγελικής εντολής για διερεύνηση, κοινωνικοί λειτουργοί μεταβαίνουν στην κατοικία του παιδιού.
«Θα προτιμούσαν, μετά την κακομεταχείρισή τους από το σύστημα, να μην έχουν αναφέρει ποτέ αυτό που τους συνέβη».
Σε περίπτωση που κριθεί αναγκαία η απομάκρυνσή του, συνήθως μεταφέρεται σε νοσοκομείο – «συχνά για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να χρήζει νοσηλείας», συμπληρώνει, και αυτό γιατί δεν είναι ανεπτυγμένος αρκετά ο θεσμός της επείγουσας αναδοχής. Επειτα, συνήθως το παιδί μεταφέρεται σε ιδρυματική δομή, με την αναζήτηση αυτής συχνά να πραγματοποιείται από την κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου. Μετά, κάποια παιδιά επιστρέφουν στο σπίτι τους. Αλλα ενδέχεται να πάνε σε αναδοχή ή υιοθεσία. Τα περισσότερα, όμως, περνούν μεγάλο διάστημα σε δομές – «τα ιδρύματα, για τον Συνήγορο, θεωρούνται εκ των πραγμάτων κακοποιητικά για τα παιδιά», υπογραμμίζει η κ. Κουφονικολάκου. «Πολλά παιδιά μάς έχουν εκμυστηρευθεί ότι έχουν μετανιώσει που μίλησαν για την κακοποίηση τους», συμπληρώνει, «θα προτιμούσαν, μετά την κακομεταχείρισή τους από το σύστημα, να μην έχουν αναφέρει ποτέ αυτό που τους συνέβη».
Η κ. Κουφονικολάκου τονίζει πως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλά θετικά βήματα, με ένα εξ αυτών τον νόμο 4837 του 2021 – «μια πρωτοβουλία της υφυπουργού Εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου, που υποχρέωσε τους παιδικούς σταθμούς, τα ιδρύματα, τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης και τις κατασκηνώσεις να αναφέρουν περιστατικά παιδικής κακοποίησης μέσω των υπευθύνων παιδικής προστασίας, προστατεύοντάς τους και νομικά», αναφέρει. «Οι προϋποθέσεις λειτουργίας για δομές παιδικής προστασίας ήταν επίσης πολύ σημαντικές, αλλά χρειάζονται και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες. Διαχρονικά η επένδυση της χώρας στην οικοδόμηση ενός συστήματος παιδικής προστασίας είναι ελλιπής», εξηγεί. Υπάρχει υποστελέχωση στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων και των περιφερειών, σημειώνει, δεν υπάρχει καθηκοντολόγιο, ούτε ενιαία πολιτική παιδικής προστασίας. «Δεν υπάρχει πρωτόκολλο διερεύνησης», λέει η Συνήγορος του Παιδιού. Σχετικά με το στάδιο της αποκατάστασης, η κ. Κουφονικολάκου σημειώνει πως θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι το κάθε κακοποιημένο παιδί θα έπρεπε να παρακολουθείται ψυχοθεραπευτικά σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να είναι προς το συμφέρον του παιδιού να επιστρέψει στο σπίτι του – «θα πρέπει κάποιος να δουλέψει και με τους γονείς για τις δικές τους ψυχοκοινωνικές ανάγκες, μέσω συμβουλευτικής καθοδήγησης ή ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης», αναφέρει, επισημαίνοντας όμως πως παρατηρείται μεγάλη έλλειψη τέτοιων υπηρεσιών. Είτε το παιδί επιστρέψει στην οικογένειά του είτε βρίσκεται σε ίδρυμα, ή σε ανάδοχη οικογένεια, η πορεία του πρέπει να ελέγχεται από τους κοινωνικούς λειτουργούς.
Τέλος, δεν υπάρχει καθολική καταγραφή των στοιχείων. Δεν καταγράφεται, δηλαδή, ενιαία ποιος έκανε την καταγγελία –«κοινωνικός λειτουργός, γείτονας»–, εάν το παιδί είχε μία ή περισσότερες δικανικές εξετάσεις, εάν πήρε την αναγκαία υποστήριξη σε βάθος χρόνου. «Αυτό είναι ένα σωστό σύστημα καταγραφής», προσθέτει, «και δεν υπάρχει στη χώρα μας», τονίζει η κ. Κουφονικολάκου.
Δραματική προειδοποίηση Σφακιανάκη: «Γονείς, μην αφήνετε τα παιδιά σας να κοιμούνται σε άλλα σπίτια»
Ειδικότερα, όπως υπογράμμισε ο πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Κυβερνοασφάλειας “τα παιδιά, οι πιο πολλοί γονείς τα αφήνουν σαββατοκύριακα σε σπίτια ξένα, των άλλων παιδιών. Ξέρετε πόσα δεκάδες παιδάκια στη χώρα μας έχουν ψυχικά βιαστεί το βράδυ όταν κοιμούνται, πηγαίνουν αδελφάκια, γονείς ανώμαλοι στα σπίτια αυτά που είναι; Δεν ξέρω οι γονείς της φίλης του παιδιού μου ή η μητέρα τι κάνουν, ο μπαμπάς, ο αδερφός. Το βράδυ κάποιος ασελγεί πάνω τους και το πρωί ξυπνούν με εφιάλτες”.
Αναφερόμενος στον γνωστό συγγραφέα παιδικών βιβλίων που συνελήφθη, ο Μανώλης Σφακιανάκης επεσήμανε ότι “αυτός ο άνθρωπος έχει μπει σε όλα τα σπίτια και έχει σχέσεις με παιδάκια. Ήταν ένας άνθρωπος χωμένος μέσα στα παιδιά.
Όλη μέρα με τα παιδιά, κάθε μέρα, όλη μέρα”, ενώ σχολιάζοντας το βασικό υπερασπιστικό επιχείρημα του συγγραφέα, ότι τα αρχεία παιδικής πορνογραφίας τα κατέβαζε στο πλαίσιο έρευνας για την συγγραφή βιβλίου, σημείωσε ότι “αν ήθελε να εμπνευστεί θα μπορούσε να κάνει μία διαδικασία Ελληνική Αστυνομία στο αρμόδιο Υπουργείο και ας του την απέρριπταν, ότι “θέλω να συγγράψω βιβλίο για την κακοποίηση των παιδιών, επιτρέψτε μου να δω κάποια βίντεο”.
Μάλιστα, ο συγκεκριμένος κατέβαζε τέτοια αρχεία βίντεο επί 5 χρόνια”.
Όσον αφορά τους παιδόφιλους, σημείωσε ότι “έχω δει ανθρώπους προσωπικά τα 40 χρόνια που ασχολούμαι με το έγκλημα αυτό, έχω εντοπίσει και οι συνάδελφοί μου και εγώ μαζί συλλάβει πάνω από 600-700 άτομα παιδόφιλους.
Ένα θα σας πω. Κανείς δεν ήταν άνθρωπος που να μην έχει έστω και ελάχιστη σχέση με παιδιά. Είτε είχε 2-3 παιδιά στο σπίτι του, είτε είχε σχέση όλη μέρα με τα ανίψια του, είτε ήταν δάσκαλος, είτε ήταν ιερέας με παιδιά και ιστορίες σε κατηχητικά, είτε γυμναστής, απλώς είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, θέλω να πω ότι οποιοσδήποτε μπορεί να έχει αυτή την τάση, δυστυχώς, κρυμμένη μέσα του βαθιά”.
Η πρόταση του Μανώλη Σφακιανάκη
Μία πρόταση που έκανε ο Μανώλης Σφακιανάκης είναι “η παρακολούθηση των παιδόφιλων, με ειδικά συστήματα που ξέρουν ανά πάσα ώρα και στιγμή πού είναι και τι κάνουν, όπως γίνεται στην Αμερική. Μόνο τότε μπορεί να είσαι ήσυχος.
Όταν έχεις εν δυνάμει παιδόφιλους απλωμένους στην επικράτεια, έχεις και εν δυνάμει βιαστές απλωμένους στην επικράτεια”.
Αυτισμός: 10 Ερωτήσεις & Απαντήσεις
Τα φάρμακα είναι χρήσιμα στη θεραπεία των συμπεριφορικών προβλημάτων ενός παιδιού με αυτισμό;
Κανένα φάρμακο δεν μπορεί να θεραπεύσει τον αυτισμό. Μερικά παιδιά χρήζουν βραχυχρόνια χορήγηση φαρμάκων, ενώ σε άλλα μπορεί να είναι απαραίτητη η δια βίου φαρμακευτική θεραπεία, για να τα βοηθήσει τη συμπεριφορά και να ρυθμίσει τα λοιπά συμπτώματα. Ωστόσο, υπάρχουν παιδιά που κατάφεραν να βελτιώσουν αρκετά δυσάρεστα συμπτώματα και συμπεριφορές χωρίς φαρμακοθεραπεία.
Τα συμπεριφορικά προβλήματα μπορεί να ποικίλουν και νέες δυσάρεστες συμπεριφορές μπορεί να αναπτύσσονται, όμως, οι γονείς θα πρέπει πρώτα να αναζητούν και να αναφέρουν στον ειδικό τα πιθανά αίτια, όπως πιθανές αλλεργίες, σωματικές ασθένειες και τραυματισμούς, ή άλλες παθήσεις, προτού καταφύγουν σε φαρμακευτική αγωγή.
Ποια μπορεί να είναι η μελλοντική εξέλιξη ενός παιδιού με αυτισμό;
Ο αυτισμός είναι μια ισόβια διαταραχή. Η πρόβλεψη του μέλλοντος ενός παιδιού με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος όσον αφορά τις επιδόσεις στο σχολείο, την κοινωνικοποίηση και την ικανότητα ομιλίας είναι δύσκολη ακόμα και για τους ειδικούς, αν δεν προηγηθεί πλήρης νευρολογική εκτίμηση και μακροχρόνια παρέμβαση και παρατήρηση του παιδιού. Κάποιες δυσκολίες έχουν την τάση να βελτιώνονται, φτάνει η διάγνωση και η κατάλληλη θεραπεία να λάβουν χώρα νωρίς. Ωστόσο και πάλι, η πλειοψηφία των παιδιών θα χρειάζονται κάποιου βαθμού υποστήριξης και επιτήρησης για όλη τους τη ζωή.