Καθώς τα περιστατικά παιδικής κακοποίησης «ακούγονται» όλο και περισσότερο, ψάχνουμε να βρούμε αν υπάρχει ελπίδα να συνέλθουν ποτέ τα παιδιά από το ψυχικό τραύμα της κακοποίησης. Πώς μεριμνά το κράτος; Φροντίζει για την ψυχολογική τους στήριξη;

Η ιστορία αυτού του κειμένου είναι μεγάλη. Ξεκινάει από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ο κατ’ εξακολούθηση βιασμός μιας 12χρονης στον Κολωνό και φτάνει μέχρι σήμερα. Σε συνέχεια του ερωτήματος «ξεπερνιέται ποτέ το ψυχικό τραύμα ενός τέτοιου βιασμού;» που θελήσαμε να διερευνήσουμε, αναζητήσαμε και το τι γίνεται στην πράξη: αν υπάρχει δηλαδή κρατική μέριμνα για την ψυχολογική παρακολούθηση παιδιών-θυμάτων βιασμών, που είτε χρειάζεται να απομακρυνθούν είτε όχι από το οικογενειακό τους περιβάλλον.

Η απάντηση ήταν πολύ δύσκολο να μας δοθεί απλή, μεστή και ξεκάθαρη. Οι παιδοψυχίατροι μιλούσαν για μεμονωμένα περιστατικά. Το Ψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, όπου διαμένουν συχνά για ένα διάστημα τα κακοποιημένα παιδιά, μας ξεκαθάρισε ότι δεν μιλάει σε δημοσιογράφους.

Ιδρύματα που ασχολούνται και με την παιδική κακοποίηση αποστασιοποιήθηκαν αμέσως όταν εξηγήσαμε τι ψάχνουμε. Τελικά μιλήσαμε με τον Συνήγορο του Παιδιού, που μας προώθησε την ειδική έκθεσή του για την προστασία ευάλωτων παιδιών και την υποστήριξη οικογενειών και μας εξήγησε εν τάχει γιατί αυτό που ψάχνουμε, δεν θα το βρούμε.

Να ξεκαθαρίσω ότι λυπάμαι προσωπικά που αναγκάζομαι να αναφερθώ ξανά στο περιστατικό του Κολωνού. Είναι άδικο για το ίδιο το παιδί να σκαλίζουμε την ιστορία του. Αλλά ίσως είναι δίκαιο για πιθανά επόμενα παιδιά-θύματα να έρθουν στο φως οι ελλείψεις της κοινωνίας και της πολιτείας.

Τι συμβαίνει με τα κακοποιημένα παιδιά

Προτού φτάσουμε στο τι γίνεται «πολύ μετά», ας αναφερθούμε εν τάχει στο τι γίνεται άμεσα. Ένα παιδί καλείται να καταθέσει στην Αστυνομία, όσες φορές χρειαστεί ανάλογα με τα στοιχεία που έρχονται στο φως, πράγμα που το επανατραυματίζει. Καταθέτει με τη διαδικασία των ερωταπαντήσεων που –όπως έχει αναφέρει η πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και πρώην εισαγγελέας Ανηλίκων, Ξένη Δημητρίου– είναι λάθος: Το παιδί πρέπει να το αφήσεις να σου διηγηθεί ελεύθερα τι του έχει συμβεί.

Την απόφαση για το πού θα εξεταστεί ένα κακοποιημένο παιδί παίρνει ο Εισαγγελέας. Δεν υπάρχει ενιαίο πρωτόκολλο και κανόνες για τους εισαγγελείς. Για την εξέταση παιδιών-θυμάτων βιασμού υπάρχουν τα ειδικά διαμορφωμένα Σπίτια του Παιδιού, στην Αθήνα και την περιφέρεια. Η λειτουργία τους έχει αργήσει πανηγυρικά –στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε–, πλην όμως το Σπίτι του Παιδιού στο Φάληρο λειτουργεί όπως μάθαμε και έτσι παραμένει απορίας άξιον γιατί δεν χρησιμοποιείται.

Όταν αναλαμβάνει το παιδί ένα ίδρυμα

Αν κριθεί απαραίτητο, το παιδί απομακρύνεται από το οικογενειακό του περιβάλλον και παραμένει σε κάποιο νοσοκομείο, συχνότερα στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων, μέχρι να παρθεί η απόφαση από τον εισαγγελέα ανηλίκων για το ποιος θα αναλάβει τη φροντίδα του. Θα είναι κάποιος συγγενής ή κάποιο ίδρυμα;

Σύμφωνα με την έκθεση του Συνήγορου, στην πράξη, η ανεύρεση θέσης για την εισαγωγή των παιδιών σε δομές κλειστής φροντίδας συχνά επαφίεται στις κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων, όπου αυτά φιλοξενούνται προσωρινά έπειτα από την απομάκρυνση από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Πράγμα που σημαίνει πως η τοποθέτηση μπορεί και να γίνει πρόχειρα ή έστω με τρόπο διεκπεραιωτικό.

Η διαδικασία πρέπει να ολοκληρωθεί σχετικά γρήγορα (ανάλογα βέβαια με τα δεδομένα της κάθε υπόθεσης), ώστε το παιδί να μην μένει σε ένα ακατάλληλο για την ανάπτυξή του περιβάλλον, όπως είναι αυτό του νοσοκομείου. Στόχος είναι να ενταχθεί σε ένα σταθερό περιβάλλον που θα του προσφέρει ασφάλεια, συστηματική και συνεχή φροντίδα και μια κανονικότητα (δηλαδή φοίτηση σε σχολείο, παρέα με συνομήλικους, σταθερούς φροντιστές κ.λπ.), όπως μας είπε ο παιδοψυχίατρος Γιώργος Ξυλούρης, εξειδικευμένος σε θέματα παιδικής κακοποίησης.

Αναλαμβάνει συνήθως κάποιο ίδρυμα, μπορεί να είναι το Χαμόγελο του Παιδιού, ο ξενώνας παιδικής φιλοξενίας ΕΛΙΖΑ, τα Παιδικά Χωριά SOS, η Κιβωτός του Κόσμου… Συνολικά υπάρχουν 11 δομές. Εκεί, ανάλογα με την εισαγγελική απόφαση και την εκτίμηση των ειδικών της κάθε δομής προσφέρεται η ψυχολογική στήριξη που κρίνεται αναγκαία με τον τρόπο και τους ειδικούς που διαθέτει η κάθε δομή.

Στην έκθεση του Συνήγορου διαβάζουμε: «Η απουσία ενιαίου νομικού πλαισίου που να συνάδει με τα δικαιώματα του παιδιού και ενός επαρκούς μηχανισμού εποπτείας και εξωτερικού ελέγχου επιτρέπει τη λειτουργία πολλών από αυτά [σ.σ. εννοεί ιδρύματα φιλοξενίας] στη βάση ενός αυτόνομου, εν δυνάμει επιζήμιου, μοντέλου». Με απλά λόγια, κανείς δεν εποπτεύει συστηματικά τη λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών, πόσο μάλλον το τι είδους ψυχολογική υποστήριξη παρέχεται.

Όταν το παιδί παραμένει στην οικογένεια

Τι γίνεται όμως αν αναλάβει ένας συγγενής την επιμέλεια του κακοποιημένου παιδιού; Ή κι αν ακόμη το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι ακατάλληλο (σε περιπτώσεις όπου η κακοποίηση προέρχεται απ’ έξω και ούτε καν εξαιτίας παραμέλησης) και το παιδί παραμείνει με τους δικούς του; Υπάρχει ανάγκη ψυχολογικής στήριξης; Σαφώς και υπάρχει, απαντά κατηγορηματικά ο Συνήγορος του Παιδιού. Βάσει της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού. Υπάρχει σχετικό νομικό πλαίσιο; Ποιος παρακολουθεί συστηματικά αυτά τα παιδιά;

Οι κοινωνικές υπηρεσίες των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σχεδόν στο σύνολό τους, είναι σοβαρά υποστελεχωμένες και επιπλέον δεν διαθέτουν ένα σαφές και επαρκές θεσμικό πλαίσιο αρμοδιοτήτων σε σχέση με την παιδική προστασία και την υποστήριξη οικογενειών με σύνθετα ψυχοκοινωνικά προβλήματα.

Επίσης, στο σκέλος των αναγκών ψυχολογικής υποστήριξης των οικογενειών σε κίνδυνο παρατηρείται πολύ μικρός αριθμός ψυχολόγων στις κατά τόπους κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων (και σε άλλες δομές προστασίας). Όμως και από αυτόν τον ήδη περιορισμένο αριθμό ψυχολόγων, αρκετοί εξ αυτών απασχολούνται προσωρινά με επισφαλή σχέση εργασίας (π.χ. μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ).

Τα παραπάνω παρατηρεί η σχετική έκθεση του Συνήγορου που βασίστηκε σε συγκεκριμένη έρευνα, η οποία αποκάλυψε ότι στο σύνολο των περιπτώσεων υπάρχει έλλειψη ενός συγκροτημένου σχεδιασμού και συνακόλουθη αποσπασματικότητα των πρωτοβουλιών.

Η ψυχολογική στήριξη στη θεωρία και στην πράξη

Προβλέπεται από τον νόμο θεραπεία του θύματος; Ρωτήσαμε την Ηλέκτρα Κουτσούκου, Νομικό, Δρ Δικαιωμάτων του Παιδιού, Επιστημονικό συνεργάτη Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Επιστημονικό Συνεργάτη ΕΛΙΖΑ. Σύμφωνα με το άρθρο 352Α του Ποινικού Κώδικα (νόμος 4619/2019), σε ειδική εξέταση της ψυχικής και σωματικής κατάστασής του υποβάλλεται και το ανήλικο θύμα, προκειμένου να κριθεί αν έχει ανάγκη θεραπείας. Η θεραπεία του ανήλικου θύματος διατάσσεται κατά την προδικασία από τον αρμόδιο εισαγγελέα ή, αν διενεργείται τακτική ανάκριση, από τον αρμόδιο ανακριτή και κατά την κύρια διαδικασία από το δικαστήριο. Στην πράξη βέβαια «δεν υπάρχουν πάντα οι δομές για να γίνουν όλο αυτά», μας είπε.

Μιλώντας με δικηγόρους καταλήξαμε πως από νομικής άποψης, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η τιμωρία του εγκλήματος και όχι η αποκατάσταση και η θεραπεία. Ενώ λοιπόν ο εισαγγελέας μπορεί να ζητήσει την ψυχολογική παρακολούθηση και υποστήριξη των θυμάτων και της οικογένειας, αυτό τις περισσότερες φορές δεν πραγματοποιείται. Τουλάχιστον όχι συστηματικά και σε βάθος χρόνου. Ούτε ελέγχεται από αρμόδιους κρατικούς υπαλλήλους.

Οι οικογένειες που έχουν τη δυνατότητα και την επιθυμία, αναζητούν ιδιωτικά επαγγελματική βοήθεια ψυχολογικής υποστήριξης σε βάθος χρόνου. Εκείνες που έχουν την επιθυμία, αλλά όχι τη δυνατότητα, μπορούν να απευθύνονται στα κρατικά ψυχιατρικά κέντρα και να περιμένουν… τη σειρά τους για να εξυπηρετηθούν.

Φανταστείτε ότι στην Αθήνα μόνο, η αρμόδια υπηρεσία εκτιμά ότι τα περιστατικά που χρήζουν παρακολούθησης σε βάθος χρόνου και θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν είτε αποκλειστικά από την Ομάδα Προστασίας Ανηλίκων του Δήμου, είτε συνδυαστικά με κάποια άλλη δομή, κυμαίνονται ανάμεσα σε 70-100 ετησίως. Τα περιστατικά για τα οποία δύναται η Κοινωνική Υπηρεσία να συνεχίσει την παρακολούθηση στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούν τα 20 ετησίως.

Και αυτά τα στοιχεία αφορούν κυρίως την ανίχνευση των περιστατικών, την παρακολούθηση των δυνητικά ευπαθών οικογενειών, όχι των αποδεδειγμένων θυμάτων. Τώρα καταλαβαίνετε γιατί δεν υπήρξε σαφής απάντηση στο ερώτημά μας. Διότι επί της ουσίας, δεν υπάρχει διαδικασία ψυχολογικής στήριξης των ανήλικων θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης. «Εξάλλου, η ήδη υφιστάμενη νομοθεσία αναφορικά με την ψυχική υγεία δεν έχει εφαρμοστεί στο σύνολό της», καταλήγει η έκθεση.

Από την απουσία πρόληψης στην απουσία παρακολούθησης

Την πιο κατατοπιστική απάντηση πήραμε από την πρώην Διοικητική Διευθύντρια της Εταιρείας κατά της Κακοποίησης του Παιδιού ΕΛΙΖΑ, Αφροδίτη Στάθη: «Η όποια εις βάθος χρόνου ψυχολογική υποστήριξη θα έπρεπε να είναι θέμα της πολιτείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με πολύ απλά λόγια, θα έπρεπε ο κάθε πολίτης να βρίσκει στις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου του την επαγγελματική βοήθεια που χρειάζεται.

»Πόσο μάλλον τα παιδιά που αποδεδειγμένα υπήρξαν θύματα κακοποίησης. Κοιτάξτε όμως, τώρα, πώς στην κακοποίηση των παιδιών έχει μερίδιο ευθύνης η πολιτεία. Αν το σύστημα των κοινωνικών υπηρεσιών λειτουργούσε σωστά, σε επίπεδο πρόληψης και μόνο, μια οικογένεια σαν αυτή της 12χρονης από τον Κολωνό θα είχε εντοπιστεί και θα είχε υποστήριξη, τόσο οικονομική όσο και κοινωνικο-ψυχολογική, με αποτέλεσμα να μην είχε καν συμβεί αυτό που συνέβη».

Έτσι, θα λειτουργούσε ένα κράτος που θα ήξερε πώς να μετρά τα παιδιά-θύματα (διότι ούτε επικαιροποιημένες έρευνες ως προς τα νούμερα της παιδικής κακοποίησης δεν υπάρχουν) και πώς να τα στηρίζει, ώστε να έχουν ελπίδα να ανακάμψουν μετά από ένα τέτοιο τραύμα. «Στην πραγματικότητα, τα παιδιά αφήνονται στην τύχη τους», μου λέει μια φίλη δικηγόρος.

«Οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας για παιδιά και οικογένειες δεν επαρκούν ως προς τη στελέχωση και τις δυνατότητές τους. Υπάρχουν σοβαρές αγκυλώσεις, καθυστερήσεις στην αξιολόγηση των παιδιών, απουσία παρεμβάσεων πρόληψης, αδυναμία τακτικής υποστήριξης οικογενειών και παρέμβασης στην κρίση, και πολύ περιορισμένες δυνατότητες έως και αδυναμία συνεχιζόμενης θεραπευτικής παρακολούθησης των ενδιαφερόμενων παιδιών και οικογενειών».

ΠΗΓΗ 

Από τον προηγούμενο μήνα, η υπόθεση της κατ’ εξακολούθηση σεξουαλικής κακοποίησης του 12χρονου κοριτσιού από τον Κολωνό μονοπώλησε την προσοχή της κοινής γνώμης. Μετά ήρθε στο φως η κατ’ εξακολούθηση σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών στα Πετράλωνα, και ο ίδιος κύκλος καθυστερημένης δημόσιας προσοχής ξεκίνησε. Αλλά όταν η ειδησεογραφία προχωρήσει στο επόμενο θέμα, η κακοποίηση αυτών των παιδιών θα παραμείνει ένα ανοιχτό τραύμα. Αφότου οι υποθέσεις τους πάρουν τον δρόμο της Δικαιοσύνης, τι συμβαίνει με τα παιδιά-θύματα κακοποίησης;

Μιλώντας στην «Κ», η Συνήγορος του Παιδιού Θεώνη Κουφονικολάκου δηλώνει ότι στην περίπτωση παιδικής κακοποίησης υπάρχουν τρία σχηματικά στάδια – αναγνώριση του φαινομένου, διερεύνηση, αποκατάσταση. «Το πρώτο βήμα είναι το σχολείο, οι δομές προσχολικής αγωγής και οι ιατρικές υπηρεσίες να αναγνωρίσουν και να παραπέμψουν την κακοποίηση», λέει η κ. Κουφονικολάκου, συμπληρώνοντας πως πολλοί εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν ποιες ενδείξεις παραπέμπουν σε κακοποίηση. Ακόμη και αν τις αναγνωρίσουν όμως, συχνά φοβούνται να προχωρήσουν σε καταγγελία επειδή δεν έχει θεσπιστεί στη χώρα μας το ακαταδίωκτο των εκπαιδευτικών. «Χάνουμε την ευκαιρία να προστατεύσουμε τα παιδιά που κακοποιούνται, γιατί δεν έχουμε τα αντανακλαστικά της αναγνώρισης», σημειώνει. Αν όμως γίνει καταγγελία στην Εισαγγελία, η διαδικασία έχει ως εξής: Μετά την έκδοση εισαγγελικής εντολής για διερεύνηση, κοινωνικοί λειτουργοί μεταβαίνουν στην κατοικία του παιδιού.

«Θα προτιμούσαν, μετά την κακομεταχείρισή τους από το σύστημα, να μην έχουν αναφέρει ποτέ αυτό που τους συνέβη».

Σε περίπτωση που κριθεί αναγκαία η απομάκρυνσή του, συνήθως μεταφέρεται σε νοσοκομείο – «συχνά για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να χρήζει νοσηλείας», συμπληρώνει, και αυτό γιατί δεν είναι ανεπτυγμένος αρκετά ο θεσμός της επείγουσας αναδοχής. Επειτα, συνήθως το παιδί μεταφέρεται σε ιδρυματική δομή, με την αναζήτηση αυτής συχνά να πραγματοποιείται από την κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου. Μετά, κάποια παιδιά επιστρέφουν στο σπίτι τους. Αλλα ενδέχεται να πάνε σε αναδοχή ή υιοθεσία. Τα περισσότερα, όμως, περνούν μεγάλο διάστημα σε δομές – «τα ιδρύματα, για τον Συνήγορο, θεωρούνται εκ των πραγμάτων κακοποιητικά για τα παιδιά», υπογραμμίζει η κ. Κουφονικολάκου. «Πολλά παιδιά μάς έχουν εκμυστηρευθεί ότι έχουν μετανιώσει που μίλησαν για την κακοποίηση τους», συμπληρώνει, «θα προτιμούσαν, μετά την κακομεταχείρισή τους από το σύστημα, να μην έχουν αναφέρει ποτέ αυτό που τους συνέβη».

Η κ. Κουφονικολάκου τονίζει πως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλά θετικά βήματα, με ένα εξ αυτών τον νόμο 4837 του 2021 – «μια πρωτοβουλία της υφυπουργού Εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου, που υποχρέωσε τους παιδικούς σταθμούς, τα ιδρύματα, τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης και τις κατασκηνώσεις να αναφέρουν περιστατικά παιδικής κακοποίησης μέσω των υπευθύνων παιδικής προστασίας, προστατεύοντάς τους και νομικά», αναφέρει. «Οι προϋποθέσεις λειτουργίας για δομές παιδικής προστασίας ήταν επίσης πολύ σημαντικές, αλλά χρειάζονται και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες. Διαχρονικά η επένδυση της χώρας στην οικοδόμηση ενός συστήματος παιδικής προστασίας είναι ελλιπής», εξηγεί. Υπάρχει υποστελέχωση στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων και των περιφερειών, σημειώνει, δεν υπάρχει καθηκοντολόγιο, ούτε ενιαία πολιτική παιδικής προστασίας. «Δεν υπάρχει πρωτόκολλο διερεύνησης», λέει η Συνήγορος του Παιδιού. Σχετικά με το στάδιο της αποκατάστασης, η κ. Κουφονικολάκου σημειώνει πως θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι το κάθε κακοποιημένο παιδί θα έπρεπε να παρακολουθείται ψυχοθεραπευτικά σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να είναι προς το συμφέρον του παιδιού να επιστρέψει στο σπίτι του – «θα πρέπει κάποιος να δουλέψει και με τους γονείς για τις δικές τους ψυχοκοινωνικές ανάγκες, μέσω συμβουλευτικής καθοδήγησης ή ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης», αναφέρει, επισημαίνοντας όμως πως παρατηρείται μεγάλη έλλειψη τέτοιων υπηρεσιών. Είτε το παιδί επιστρέψει στην οικογένειά του είτε βρίσκεται σε ίδρυμα, ή σε ανάδοχη οικογένεια, η πορεία του πρέπει να ελέγχεται από τους κοινωνικούς λειτουργούς.

Τέλος, δεν υπάρχει καθολική καταγραφή των στοιχείων. Δεν καταγράφεται, δηλαδή, ενιαία ποιος έκανε την καταγγελία –«κοινωνικός λειτουργός, γείτονας»–, εάν το παιδί είχε μία ή περισσότερες δικανικές εξετάσεις, εάν πήρε την αναγκαία υποστήριξη σε βάθος χρόνου. «Αυτό είναι ένα σωστό σύστημα καταγραφής», προσθέτει, «και δεν υπάρχει στη χώρα μας», τονίζει η κ. Κουφονικολάκου.

ΠΗΓΗ https://www.kathimerini.gr/society/562123822/sexoyaliki-kakopoiisi-polla-paidia-metaniosan-poy-milisan/

Δραματική προειδοποίηση Σφακιανάκη: «Γονείς, μην αφήνετε τα παιδιά σας να κοιμούνται σε άλλα σπίτια»

Ειδικότερα, όπως υπογράμμισε ο πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Κυβερνοασφάλειας “τα παιδιά, οι πιο πολλοί γονείς τα αφήνουν σαββατοκύριακα σε σπίτια ξένα, των άλλων παιδιών. Ξέρετε πόσα δεκάδες παιδάκια στη χώρα μας έχουν ψυχικά βιαστεί το βράδυ όταν κοιμούνται, πηγαίνουν αδελφάκια, γονείς ανώμαλοι στα σπίτια αυτά που είναι; Δεν ξέρω οι γονείς της φίλης του παιδιού μου ή η μητέρα τι κάνουν, ο μπαμπάς, ο αδερφός. Το βράδυ κάποιος ασελγεί πάνω τους και το πρωί ξυπνούν με εφιάλτες”.

Αναφερόμενος στον γνωστό συγγραφέα παιδικών βιβλίων που συνελήφθη, ο Μανώλης Σφακιανάκης επεσήμανε ότι “αυτός ο άνθρωπος έχει μπει σε όλα τα σπίτια και έχει σχέσεις με παιδάκια. Ήταν ένας άνθρωπος χωμένος μέσα στα παιδιά.

Όλη μέρα με τα παιδιά, κάθε μέρα, όλη μέρα”, ενώ σχολιάζοντας το βασικό υπερασπιστικό επιχείρημα του συγγραφέα, ότι τα αρχεία παιδικής πορνογραφίας τα κατέβαζε στο πλαίσιο έρευνας για την συγγραφή βιβλίου, σημείωσε ότι “αν ήθελε να εμπνευστεί θα μπορούσε να κάνει μία διαδικασία Ελληνική Αστυνομία στο αρμόδιο Υπουργείο και ας του την απέρριπταν, ότι “θέλω να συγγράψω βιβλίο για την κακοποίηση των παιδιών, επιτρέψτε μου να δω κάποια βίντεο”.

Μάλιστα, ο συγκεκριμένος κατέβαζε τέτοια αρχεία βίντεο επί 5 χρόνια”.

Όσον αφορά τους παιδόφιλους, σημείωσε ότι “έχω δει ανθρώπους προσωπικά τα 40 χρόνια που ασχολούμαι με το έγκλημα αυτό, έχω εντοπίσει και οι συνάδελφοί μου και εγώ μαζί συλλάβει πάνω από 600-700 άτομα παιδόφιλους.

Ένα θα σας πω. Κανείς δεν ήταν άνθρωπος που να μην έχει έστω και ελάχιστη σχέση με παιδιά. Είτε είχε 2-3 παιδιά στο σπίτι του, είτε είχε σχέση όλη μέρα με τα ανίψια του, είτε ήταν δάσκαλος, είτε ήταν ιερέας με παιδιά και ιστορίες σε κατηχητικά, είτε γυμναστής, απλώς είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, θέλω να πω ότι οποιοσδήποτε μπορεί να έχει αυτή την τάση, δυστυχώς, κρυμμένη μέσα του βαθιά”.

Η πρόταση του Μανώλη Σφακιανάκη

Μία πρόταση που έκανε ο Μανώλης Σφακιανάκης είναι “η παρακολούθηση των παιδόφιλων, με ειδικά συστήματα που ξέρουν ανά πάσα ώρα και στιγμή πού είναι και τι κάνουν, όπως γίνεται στην Αμερική. Μόνο τότε μπορεί να είσαι ήσυχος.

Όταν έχεις εν δυνάμει παιδόφιλους απλωμένους στην επικράτεια, έχεις και εν δυνάμει βιαστές απλωμένους στην επικράτεια”.

ΠΗΓΗ https://www.newsitamea.gr/2022/11/06/dramatiki-proeidopoiisi-sfakianaki-goneis-min-afinete-ta-paidia-sas-na-koimoyntai-se-alla-spitia/