Οι εκλογές, ο παντοδύναμος ηγεμόνας και το μέλλον της εκπαίδευσης
Ετοιμάζοντας το άρθρο αυτό, 7.30 το πρωί σταματώ σε καφέ στη γειτονιάς μου. Γειτονιά ευκατάστατων, παρόλο που τυχαία μένω κι εγώ. Ένας κύριος σε suv, σταματά μπροστά σχεδόν ταυτόχρονα. Γύρω στα 50, τιράντες, πλεκτή γραβάτα, μανικετόκουμπο.. κτλ..όλα πανάκριβα.. “Μόλις γύρισα από Ιταλία” είπε στο Σωτήρη που έφτιαχνε τον καφέ και συνέχισε: “Εκλογές είδες; Κερδίσαμε!”. Ο Σωτήρης κοίταξε αμήχανα, εμένα, σε αυτόν με πιεσμένο χαμογελάκι απάντησε: “Εεε ναι εννοείται!”. “Εννοείτε ότι κερδίσανε ρε Σωτήρη, τι κοιτάς;” του είπα με το που μείναμε μόνοι. Και δεν είμαστε σε κάποιο κόμμα έτσι, ούτε εγώ, ούτε ο Σωτήρης. Όμως ξέρουμε και οι δύο ότι ο κύριος κάτι κέρδισε, αλλά μάλλον όχι εμείς.
Οι εκλογές και η παντοδυναμία
Όμως, είναι άλλο απλώς να κερδίσεις ή να χάσεις μια εκλογική μάχη και κάτι τελείως διαφορετικό να βγεις από αυτή, ως ο απόλυτος κυρίαρχος πολιτικά. Στις προχθεσινές εκλογές είδαμε το πιο απρόβλεπτο εκλογικό αποτέλεσμα όλων των εποχών. Αποτέλεσμα που δημιουργεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση την οποία δεν έχουν συνειδητοποιήσει ίσως όλοι ακόμα. Στην πολιτική τα πάντα έχουν σημασία και πιο πολύ από όλα οι ισορροπίες. Το ποσοστό της αντιπολίτευσης, ο τρόπος που μοιράζονται οι ψήφοι στα πιο μικρά κόμματα, ο συσχετισμός δύναμης των ιδεολογικών ρευμάτων, ακόμα και το πως ψήφισαν οι ηλικιακές και οι επαγγελματικές ομάδες καθορίζει σε τεράστιο βαθμό την συμπεριφορά μιας κυβέρνησης και τον τρόπο με τον οποίο θα πορεύεται ολόκληρη την τετραετία. Και όχι Σωτήρη μου, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν κέρδισε απλά. Έγινε πολιτικά παντοδύναμος. Δεν ξέρω αν είναι ηγέτης, σίγουρα όμως είναι ο απόλυτος ηγεμόνας αυτή τη στιγμή στη χώρα, πράγμα άρρωστο και προβληματικό για κάθε αστική δημοκρατία που εκ φύσεως προυποθέτει την ύπαρξη αντιπολίτευσης για να ελέγχει την κυβέρνηση. Για πρώτη φορά στα χρονικά όμως, η κυβέρνηση έχει 20 μονάδες διαφορά από το 2ο κόμμα. Αυτό φέρνει τεράστια πολιτική ανισορροπία. Μια ανισορροπία υπέρ της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Η ΝΔ δεν έχει κανένα πολιτικό αντίβαρο, επί της ουσίας τίποτα δεν την εμποδίζει από το να κατευθυνθεί ανεξέλεγκτα στην πραγματοποίηση των ιδεολογικών της ονείρων και των ιστορικών επιδιώξεών της. Το κατά πόσο θα επιχειρήσει πράγματι όμως να κινηθεί αμέσως επιθετικά, χωρίς φραγμούς σε μία τέτοια κατεύθυνση εξαρτάται από την εκτίμηση που θα κάνει η ίδια, για το πόσο σταθερή είναι αυτή η παντοδυναμία της μέσα στην κοινωνία. Λογικά στην αρχή θα κρατήσει χαμηλούς τόνους για να μη δείξει αλαζονεία, όμως αργά ή γρήγορα θα προβεί σε βαθιά αντιδραστικές τομές τις οποίες μόνο το εργατικό κίνημα μπορεί να αντιπαλέψει. Όμως αυτό ισχύει πάντα, έτσι κι αλλιώς.
Πως φτάσαμε εδώ
Στο multiverse των εκπαιδευτικών, σε εκπαιδευτικές σελίδες, στα social media υπάρχει μια διαρκής κλάψα και κατηγορία στους συναδέλφους σε στυλ “τι ψηφίσατε, τι θα πάθουμε κτλ..”. Είναι λάθος όμως. Οι εκπαιδευτικοί δεν συνέβαλαν τόσο σε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Συνέβαλαν όμως όλοι οι άλλοι. Για να δούμε γιατί από τη μία μέρα στην άλλη η νεοφιλελεύθερη δεξιά αντίληψη είναι το “μόνο φωτεινό μονοπάτι” για τους Έλληνες. Δείτε:
Λοιπόν δε χρειάζεται να σας πω εγώ τι βλέπετε. Τα νούμερα μιλούν. Η ΝΔ έπεισε τους ελ. επαγγελματίες, αγρότες κτλ για λιγότερη φορολογία, τους συνταξιούχους για μεγαλύτερη σύνταξη και επιδόματα, ακόμα και τους νέους για την περιβόητη “σταθερότητα”(θου κύριε!). Η αντιπολίτευση προφανώς απέτυχε να πείσει σχεδόν σε κάθε τομέα. Διάφορες άλλες αιτίες είχαν μικρότερη συνδρομή στο αποτέλεσμα επίσης, όπως: Ετεροδημότες: Καταδικάζονται σε αποχή χιλιάδες νέοι- Ζητήθηκε δωρεάν μετακίνηση εκπαιδευτικών .
Η εκπαίδευση
Δεν έχει κανένα νόημα η τρομοκράτηση, η κλάψα και τα “ωχ τι πάθαμε”. Οκ ξέρουμε όλοι ότι οι νεοφιλελεύθερες ιδέες είναι αρμαγεδόνας για το δημόσιο σχολείο. Κακώς εστιάζουν κάποιοι σε ενδεχόμενο γραπτού ΑΣΕΠ, καθώς αυτό μπορεί να είναι μόνο μία δευτερεύουσα στόχευση κάθε σοβαρού νεοφιλελεύθερου σχεδιασμού. Είναι δύσκολο να ασχοληθούν άμεσα με τον τρόπο πρόσληψης, ειδικά όταν η πλειονότητα των νέων διορισμών έχει ήδη γίνει και υπάρχει το προσοντολόγιο που ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τα θέλω τους και τη φιλοσοφία τους. Μάλλον θα κληθούμε να υπερασπιστούμε πιο θεμελιώδη δικαιώματα σαν εκπαιδευτικοί. Ίσως πρώτα κληθούμε να υπερασπιστούμε την ίδια την έννοια της μονιμότητας και της μονιμοποίησης και μετά τον τρόπο της μονιμοποίησης, οπότε ας δούμε κατευθείαν το δάσος κατάματα και όχι το δέντρο, για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Επίσης δεν είναι βέβαιο ότι η νέα κυβέρνηση θα κινηθεί πολύ επιθετικά από την αρχή, όσο ισχυρή και αν αισθάνεται, καθώς ξέρει ότι μια απότομη επίδειξη αλαζονείας μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και να ψαλιδίσει την πολιτική υπεροχή της.
Εν κατακλείδι, καμία κλάψα δε χρειάζεται. Οι εκπαιδευτικοί ενωμένοι μπορούν να κάνουν θαύματα και να υπερασπιστούν επιτυχημένα το δημόσιο σχολείο. Το υπερασπίζονται εδώ και πάνω από 30 χρόνια. Μόνοι τους οι εκπαιδευτικοί αγώνες και όχι οι πολιτικοί σωτήρες έχουν αποτρέψει για παράδειγμα την επιστροφή του επιθεωρητισμού, τον οποίο πρώτη φορά επιχείρησαν να επαναφέρουν ήδη από το 1991. 30 χρόνια μετά, ακόμα δεν έχουν καταφέρει να τον εφαρμόσουν παρά τους 8 διαφορετικούς νόμους που επιχείρησαν να περάσουν, όλα αυτά τα χρόνια. Σκεφτείτε το λίγο. Πόσο δύναμη έχουν βγάλει οι εκπαιδευτικοί όλα αυτά τα χρόνια.. Πολλοί λένε “ααα ψηφίστηκε, πάει τελείωσε…” . Όμως η ιστορία μας διδάσκει ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Πάντα ήταν δύσκολο, όμως πάντα γίνεται εύκολο όταν το εκπαιδευτικό κίνημα παλεύει ενωμένο. Ακόμα και με μία πιο μετριοπαθή κυβέρνηση η ίδια αναγκαιότητα θα υπήρχε. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα που από μόνοι τους θα είχαν μια φιλο-εκπαιδευτική πολιτική. Οι εκπαιδευτικοί με τους αγώνες τους μπορούν να οδηγήσουν κάθε ηγεσία σε αυτήν την κατεύθυνση. Για τους εκπαιδευτικούς λοιπόν ο δρόμος είναι πάλι ο ίδιος, η υπεράσπιση του δημόσιου, ελεύθερου και δημοκρατικού σχολείου των ίσων ευκαιριών, είτε η Κεραμέως νιώθει πανίσχυρη είτε μια άλλη Κεραμέως έμοιαζε πιο ευάλωτη.
Σωτήρη, αυτοί κέρδισαν σήμερα, εμείς στο τέλος..
