Έρευνες / Γιατί η εκπαίδευση δεν πρέπει να αποκλείει την “τιμωρία” / Γιατί οι γονείς δεν πρέπει να φοβούνται να “τιμωρήσουν” τα παιδιά τους!

Έρευνες / Γιατί η εκπαίδευση δεν πρέπει να αποκλείει την “τιμωρία” / Γιατί οι γονείς δεν πρέπει να φοβούνται να “τιμωρήσουν” τα παιδιά τους!

Όσο πλησιάζει το καλοκαίρι, οι ψυχολόγοι και οι οικογένειες εξακολουθούν να διχάζονται πάνω στα ερωτήματα “τιμωρίας”, αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση γύρω από την εκπαίδευση χωρίς περιορισμούς ή κυρώσεις, γνωστή και ως “θετική εκπαίδευση”.

Νέα Έκθεση ΟΗΕ / Στερεότυπα “ριζωμένα” στην κοινωνία για τη βία κατά των γυναικών!!

Χρειάζεται ένα όριο. Αυτό κάνει τη διαφορά. Η τιμωρία είναι αυτό που καταλήγεις να κάνεις όταν δεν έχεις θέσει το όριο, και αυτό είναι που καταστρέφει το παιδί στο τέλος.

Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να απαλλαγεί από κάθε σωματική και ψυχολογική βία.

Η βιαιότητα των προηγούμενων αιώνων είναι ανατριχιαστική. Από το μπαστούνι μέχρι το καπέλο του βλάκα και την απομόνωση, το φάσμα των ανελέητων τιμωρητικών πρακτικών είναι σχεδόν ατελείωτο.

Ωστόσο, η απαγόρευση της βίας δεν είναι το ίδιο με την καταδίκη της εξουσίας. Η επιβολή, όπως και η τιμωρία, έχει τις αρετές της. Είναι εκπληκτικό σε αυτή τη συζήτηση να βλέπουμε πώς η εκπαιδευτική ιστορία συχνά παραποιείται ή ακόμη και απλώς ξεχνιέται.

Σχολεία χωρίς περιορισμούς: η ιστορία μιας αποτυχημένης ουτοπίας

Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ένα σχολείο χωρίς καταναγκασμό και τιμωρία υπήρχε ήδη, μέσω της εμπειρίας των ομότιμων δασκάλων του Αμβούργου, τη δεκαετία του 1920. “Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, οι δάσκαλοι είπαν στους μαθητές τους ότι δεν θα υπάρξουν πλέον τιμωρίες ή κυρώσεις, και μάλιστα, δεν θα γίνει πλέον λόγος για απαγορεύσεις ή για οποιουσδήποτε κανόνες που θα μπορούσαν να τους εμποδίσουν να κάνουν χρήση της πλήρους ελευθερίας τους”, γράφει ο Ελβετός εκπαιδευτικός Jakob Robert Schmid, ο οποίος αφηγείται αυτή την απίστευτη εμπειρία.

Οι τιμωρίες που πρέπει να αποφεύγονται είναι οι συνεχείς επιπλήξεις και φυσικά οι φωνές, οι οποίες μόνο αποσυντονίζουν τα παιδιά.

Οι δάσκαλοι του Αμβούργου πίστευαν ότι μόνο η ελευθερία, νοούμενη ως απουσία περιορισμών, θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τους θησαυρούς της παιδικής ηλικίας.

Στην πιο ριζοσπαστική του μορφή, το πείραμα αυτό ενσάρκωνε την ουτοπία ενός εκπαιδευτικού χώρου απαλλαγμένου από κάθε είδους περιορισμούς. Κατέληξε σε μια παταγώδη αποτυχία, ακόμη πιο πικρή επειδή για περισσότερα από δέκα χρόνια αυτοί οι καινοτόμοι δάσκαλοι είχαν επιδείξει ασυνήθιστο ενθουσιασμό.

Σύμφωνα με τον Schmid, ο Kurt Zeidler, ένας από τους πιο διαβόητους υποστηρικτές του κινήματος, αναγκάστηκε να παραδεχτεί όχι χωρίς θλίψη ότι:

Όπου οι άνθρωποι επέτρεψαν στον εαυτό τους να καθοδηγηθεί από μια απεριόριστη εμπιστοσύνη στην τακτική των παιδιών, στη δύναμη της θέλησής τους, στην επιμονή τους, στην ασφάλεια των ενστίκτων τους και στην ανοχή των ατόμων να σχηματίσουν μια κοινότητα […], είδαμε να σχηματίζονται συμμορίες ατίθασων παιδιών…”.

Η αποτυχία στη Δανία: Η πρώτη απόπειρα μάθησης!

Ας μην κάνουμε λοιπόν κανένα λάθος: τα παιδιά πρέπει να καθοδηγούνται και μερικές φορές να εξαναγκάζονται.

Στις Νέες Εισαγωγικές Διαλέξεις για την Ψυχανάλυση, ο Φρόυντ καθιστά απολύτως σαφές ότι η πρώτη λειτουργία της εκπαίδευσης είναι να μάθει το παιδί “να ελέγχει τα ένστικτά του. Είναι αδύνατο να του δώσουμε την ελευθερία να πραγματοποιήσει όλες τις παρορμήσεις του χωρίς περιορισμούς” κατά συνέπεια “η αγωγή πρέπει να αναστέλλει, να απαγορεύει και να καταστέλλει”.

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου (όχι αυτολεξεί) ή μέρους αυτών μόνο αν:
– Αναφέρεται ως πηγή το e-wall.net στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή.
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.