Ανήμποροι δάσκαλοι & γονείς μη συνεργάσιμοι – αντιμετωπίζουν την εντεινόμενη βία των ανηλίκων!
Με άρθρο της στην Καθημερινη η δημοσιογράφος Τάνια Γεωργιοπούλου θέτει ένα κοινωνικό ερώτημα που ταλανίζει τα τελευταία χρόνια γονείς και εκπαιδευτικούς!!
Ανήμποροι δάσκαλοι & γονείς μη συνεργάσιμοι – αντιμετωπίζουν την εντεινόμενη βία των ανηλίκων! / Τι να κάνω; Να φωνάξω την αστυνομία; Είναι παιδιά.
Ένα 7χρονο κορίτσι βρέθηκε δεμένο και φιμωμένο στις τουαλέτες του σχολείου από τους συμμαθητές του. Ένα 15χρονο αγόρι κακοποιήθηκε από τους συμμαθητές του, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να του βάλουν ακόμα και μια πετονιά στο λαιμό. Ένα 11χρονο αγόρι στο σχολείο έβγαλε έναν σουγιά και απείλησε τους συμμαθητές του. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα περιστατικά βίας που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας τον τελευταίο χρόνο μεταξύ εφήβων και παιδιών δημοτικού, σαφώς λίγα σε σύγκριση με εκείνα που παραμένουν κρυφά.
Οι εκδηλώσεις βίας κατά των συμμαθητών ξεκινούν από νωρίς. “Το διάλειμμα είναι το ψωμί και το βούτυρο του τρόμου μας”, αφηγείται μια νηπιαγωγός
Νέα Έκθεση ΟΗΕ / Στερεότυπα “ριζωμένα” στην κοινωνία για τη βία κατά των γυναικών!!
Οι συνεντεύξεις με γονείς και εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων δείχνουν ότι η βία μεταξύ παιδιών και εφήβων έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που απασχολεί όλα τα σχολεία και όλους τους γονείς.
Ο κοινός παρονομαστής στα περισσότερα περιστατικά είναι η αδυναμία των εκπαιδευτικών και των γονέων να εντοπίσουν το πρόβλημα στην πηγή του και να διαχειριστούν τις καταστάσεις στη συνέχεια. Οι γονείς “έχουν άποψη για τα πάντα”, αλλά όταν καλούνται να συμμετάσχουν και να αναλάβουν την ευθύνη σε σχέση με τα παιδιά τους, είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Από την άλλη πλευρά, οι δάσκαλοι απλώς συμβουλεύουν τα παιδιά που απευθύνονται σε αυτούς για βοήθεια να παίζουν μακριά από τα παιδιά που παρανομούν, ή ακόμα χειρότερα κάνουν τα στραβά μάτια.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η βίαιη συμπεριφορά σε όλο και μικρότερες ηλικίες είναι πλέον συνηθισμένη και στην Ελλάδα, ενώ νέες παθογένειες όπως ο αυτοτραυματισμός και οι αυτοκτονικές τάσεις είναι πλέον πολύ συχνές στους εφήβους. Ζητούν πολλαπλές παρεμβάσεις σε σχολικό και κοινωνικό επίπεδο, ώστε να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο σε πρώτη φάση, αλλά και να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και να παραδεχτούμε τα βαθύτερα αίτιά του.
“Κάθε χρόνο γίνεται όλο και χειρότερο”, απαντά η N.M., καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε σχολείο σε μια σχετικά υποβαθμισμένη περιοχή της πρωτεύουσας. “Προχθές ένα 13χρονο παιδί ξυλοκοπήθηκε έξω από το σχολείο από τους συμμαθητές του. Τον περίμεναν να τελειώσει το μάθημα για να λύσουν τις διαφορές τους. Το έμαθα από τα άλλα παιδιά που παρακολουθούσαν το βίντεο, το οποίο είχαν ανεβάσει στο TikTok. Έρχονται στο σχολείο με έναν 13χρονο με ένα μαχαίρι και ένα εργαλείο που σπάει τζάμια. Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω; Να καλέσω την αστυνομία; Μίλησα με τη μητέρα, στην αρχή δεν το παραδεχόταν και στο τέλος είπε “και τι πρέπει να κάνω;”.
“Είναι μια πολύ δύσκολη ιστορία για την ελληνική οικογένεια”, λέει σύμβουλος δημοτικού σχολείου που έχει επίσης εργαστεί για πολλά χρόνια σε τάξεις με παιδιά. “Η ελληνική οικογένεια θέλει να παρέμβει, αλλά όταν χτυπάμε την πόρτα και λέμε “κάτι συμβαίνει στο σπίτι σας, θέλουμε να βοηθήσουμε”, δεν ανοίγουν εύκολα, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Σε άλλες χώρες, ό,τι λέει ο διευθυντής του σχολείου -που είναι εκπαιδευμένος σε όλα τα επίπεδα- σε σχέση με το παιδί, η οικογένεια πρέπει να το δεχτεί. Η οικογένεια έχει πάντα τον πρώτο λόγο. Πολλοί γονείς δεν φέρνουν τις απόψεις τους στο σχολείο για να μην στιγματιστεί το παιδί και το σχολείο δεν μπορεί να βοηθήσει. Υπάρχουν παιδιά που δεν υποστηρίζονται όπως θα έπρεπε, επειδή το αποφάσισε η μαμά, αλλά δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις”.
Ευγενία Σουμάκη,
παιδοψυχίατρος, διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ψυχαναλύτρια
Σοκ! Ελλάδα 2023: Πόσα σχολεία είναι ακόμη γεμάτα καρκινογόνο αμίαντο;
“Εκτός από το να δίνει συμβουλές, και μάλιστα με καταγγελτικό τρόπο, καλό είναι ο γονιός να σκεφτεί αν δίνει το απαραίτητο συναίσθημα, αν είναι παρών, αν κουβεντιάζει και αν ακούει πραγματικά αυτά που λέει το παιδί του. Υπάρχουν κραυγαλέα πράγματα που συμβαίνουν στα σπίτια και οι γονείς δεν παίρνουν χαμπάρι. Γιατί; Επειδή χάνονται μέσα στο σχέδιο της ζωής. Δεν μπορούν και οι δύο να λείπουν συνέχεια”. Τι γίνεται με τους δασκάλους; “Μιλάμε για ένα ηττημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Οι δάσκαλοι είναι απαξιωμένοι, όπως και όλη η δουλειά του σχολείου, αφού όλοι διδάσκονται από μικρή ηλικία. Τα σχολεία πρέπει να στελεχωθούν με ψυχολόγους για να υποστηρίξουν την ομάδα των εκπαιδευτικών -που πρέπει να εκπαιδευτούν- για να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις που προκύπτουν. Η συνεργασία των γονέων με το σχολείο πρέπει να είναι συνεχής, θεσμοθετημένη και υποχρεωτική”.
Αθανάσιος Αλεξανδρίδης,
παιδοψυχίατρος – ψυχαναλυτής
Συμβουλές SaferInternet4Kids / Επικίνδυνες διαδικτυακές φιλίες!
Βασικά σημεία που πρέπει να δοθεί βάση
α) Ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι εκπαιδευμένος σχετικά.
β) Πρέπει να υπάρχει βούληση από την πλευρά του και από την πλευρά του σχολείου στο οποίο ανήκει να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει αυτά τα φαινόμενα. Δυστυχώς, δυστυχώς, τα θέματα κακοποίησης συχνά αποσιωπούνται.
γ) Πρέπει να υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο και κατάλληλο δίκτυο κοινωνικής προστασίας. Δυστυχώς, το σχετικό Εθνικό Σχέδιο Δράσης που εκπονήθηκε πρόσφατα ασχολείται μόνο με τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, ενώ θα έπρεπε να το εντάξει στο γενικότερο πλαίσιο δράσης για την αντιμετώπιση όλων των μορφών βίας, διότι υπάρχει πάντα μια διασύνδεση των μορφών βίας.
δ) Ο γονέας του θύματος να μην υποτιμήσει το γεγονός, να απαιτήσει δικαίωση και θεραπεία για το παιδί του.
ε) Ο γονέας του δράστη να αναγνωρίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης, να αποδεχτεί τα εκπαιδευτικά και σωφρονιστικά μέτρα που μπορεί να του επιβληθούν και κυρίως να αναγνωρίσει ότι το βίαιο παιδί του είναι άρρωστο και να ζητήσει θεραπεία για το ίδιο και ίσως για όλη την οικογένεια.
