Γράμμα του πρόσφυγα Σισσέ Βαφίνγκ που ευχαριστεί καθηγητές και συμμαθητές για την αγάπη και την υποστήριξή τους στον αγώνα του για άσυλο και εκπαίδευση!!
Στην επιστολή του, ο νεαρός πρόσφυγας εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς τους εκπαιδευτικούς και τους συμμαθητές του για την αγάπη και την υποστήριξή τους στον αγώνα του για άσυλο και εκπαίδευση.
Η αποφοίτηση του Cissé Wafing, ενός 19χρονου πρόσφυγα που φοιτούσε στο Βαθύ Σάμου και βρισκόταν στα πρόθυρα της απέλασης, έγινε γνωστή μέσα από μια ανάρτηση του σχολείου που αγκάλιασε τον νεαρό και αποτέλεσε πηγή ελπίδας για τη δύναμη της ανθρωπιάς και της συντροφικότητας.
Με μια ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση στο Facebook, το “Πυθαγόρειο” Γενικό Λύκειο Σάμου ανέφερε ότι ο έφηβος πρόσφυγας από τη Γουινέα αποφοίτησε, διαβάζοντας μια επιστολή που έγραψε ο 19χρονος στους συμμαθητές και τους καθηγητές του.
Μια διάλεξη καθηγητή / Καταπληκτικό μάθημα – στάση ζωής!!!
Ακολουθεί η επιστολή
«Αγαπητοί φίλοι, διευθυντή, καθηγητές, καλεσμένοι
Θα ήθελα κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσω που βρίσκεστε εδώ. Με αφορμή το τέλος της σχολικής χρονιάς και την αποφοίτησή μας και καθώς ο καθένας από μας θα ακολουθήσει το δικό του ξεχωριστό δρόμο θα προσπαθήσω να σας εξιστορήσω τη δική μου οδύσσεια από την αναχώρησή μου από τη Γουινέα μέχρι την άφιξή μου στην Ελλάδα.
[…] Ο δρόμος της προσφυγιάς ήταν ή είναι σκληρός ερχόμενος από τη Γουινέα δέχτηκα επίθεση από ληστές, είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την εξάντληση της ατελείωτης πορείας, παιδιά που δεν κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους όπως μπορούμε εμείς σήμερα.
Όταν έφτασα στην Τουρκία μπήκα αμέσως στο νοσοκομείο γιατί ήμουν κι εγώ αποκαμωμένος από το δρόμο. Έμεινα λοιπόν στην Τουρκία λίγους μήνες και στη συνέχεια ήρθα στην Ελλάδα.
Όταν βγήκα λοιπόν από το νοσοκομείο και θέλησα να γραφτώ στο σχολείο, κατάλαβα ότι δεν γινόταν γιατί η εκπαίδευση στην Τουρκία δεν είναι δωρεάν κι εγώ δεν είχα χρήματα μέσω να πληρώσω δίδακτρα. Όμως στην Γουινέα πήγαινα κανονικά σε σχολείο μέχρι και το θάνατο των γονιών μου. Ήταν μια ανάγκη που είχα. εξίσου σημαντική με την ανάγκη της επιβίωσης. είχα κι έχω πάντα δίψα για μάθηση.
Αυτά τα όνειρα είχα φτάνοντας στην Ελλάδα. και πίστευα πως η διαδικασία (μου) με τα χαρτιά δεν θα καθυστερούσε.
Νόμιζα πως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έπαιρνα το άσυλο δεδομένου ότι ήμουν ανήλικος και μάλιστα ασυνόδευτος. Όμως η διαδικασία συνεχώς αργούσε.
Κι εγώ εξακολουθούσα περιμένοντας τα χαρτιά μου να ζω σε άθλιες συνθήκες στο καμπ. Με τις συνεχείς απορρίψεις των αιτημάτων ασύλου έπρεπε να φύγω από το καμπ για να μπορέσω να γραφτώ στο σχολείο. Είχε έρθει η ώρα να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Μου φαινόταν χάσιμο χρόνου να περιμένω ένα χαρτί το οποίο δεν ήξερα αν και πότε θα μπορούσα να αποκτήσω.
Όταν λοιπόν γράφτηκα στο Γενικό λύκειο Σάμου, εσείς μου σταθήκατε σε όλες τις δύσκολες στιγμές θεωρώντας με ένα από εσάς. Φροντίσατε να μου δώσετε το χαμόγελο που χρειαζόμουνα από καιρό στη ζωή μου.
Φράσεις γραμμένες στο μυαλό μου από την εγγραφή μου έως σήμερα, φράσεις που μου είπατε, που μου λέτε ακόμα μέχρι και σήμερα ‘‘καλώς ήρθες Σισσέ στο σχολείο μας είσαι ένας από εμάς μη φοβάσαι, μην αγχώνεσαι έλα στην παρέα μας να κουβεντιάσουμε’’ και τα υπέροχα λόγια του Διευθυντή και των καθηγητών “ό,τι και να χρειαστείς Σισσέ μου μην φοβάσαι χτύπα τις πόρτες των γραφείων μας. Είμαστε εδώ για σένα και θα κάνουμε τα πάντα για την πρόοδο σου”.
Στα λόγια αυτά μένω άφωνος, στην αγάπη που δείξατε σε μένα χωρίς να το περιμένω. […]
Ο μαθητής συμμαθητής και γιος σας
Σισσέ Βαφιγκ».
Πηγη / rosa.gr
