Η Ξεφτίλα της συνέντευξης στη διαδικασία επιλογής Διευθυντών – Οι κολλητοί, οι “του κόμματος” και τα κακά παιδιά
Ένα γνωστό “καραγκιοζιλίκι” στην ελληνική πραγματικότητα είναι η διαδικασία της περιβόητης “συνέντευξης”, όταν μάλιστα αυτή διεξάγεται για την επιλογή στελεχών στη δημόσια διοίκηση, τότε μιλάμε για ένα φεστιβάλ υποκρισίας, δημόσιων σχέσεων, κομματικών πριμοδοτήσεων και επικράτησης στο τέλος των πάσης φύσεως κολλητών και φίλων. Εντάξει αυτά λίγο πολύ όλοι τα ξέρουν, ας προχωρήσουμε στα συγκεκριμένα.
ΕΝΩΣΗ Δ/ΝΤΩΝ – Ψηφιακό Υλικό για την «Αυτοδιαχείριση και επαγγελματική επιβίωση»!
Αυτές τις μέρες δημοσιεύτηκαν από διευθύνσεις τα μόρια συνέντευξης των υποψηφίων διευθυντών. Δεν έχουμε γνώση για το τι γίνεται παντού, μάθαμε όμως για συμβούλια με πολλούς υποψηφίους διευθυντές, μελετήσαμε βαθμολογίες εκεί που ξέραμε πρόσωπα και πράγματα και δεχτήκαμε και σχετικά mail από ορισμένους συναδέλφους που έμειναν έκπληκτοι όταν αντίκρισαν τη βαθμολογία τους. Λοιπόν σε γενικές γραμμές όλοι οι υποψήφιοι συνήθως βαθμολογούνται με πάνω από 18,000 σε μια κλίμακα 0-20,000, όμως καθώς οι διαφορές των υποψηφίων αρκετές φορές είναι μικρές μια διαφοροποίηση 1.,000-1,500 μορίων, μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Με βάση λοιπόν αυτά που μας διεμήνυσαν και φυσικά δεν υιοθετούμε. Κάπου εδώ αρχίζουν κάποιες συμπτώσεις για τις οποίες συμβουλεύουμε να μην είστε καχύποπτοι. Σύμπτωση πρώτη: στο άριστα των 20,000 μορίων τυχαίνει να συναντάμε συνήθως γνωστούς και φίλους, πρώην “αιρετούς” κυβερνητικών παρατάξεων, “δοτούς αιρετούς”, παλιά διορισμένα μέλη των ΠΥΣΠΕ/ΚΥΣΠΕ, παλιά στελέχη των διευθύνσεων(προϊσταμένους τμημάτων κτλ) και όλα μα όλα τα κομματικά στελέχη ή τους φίλους της παράταξης την οποία “συμπαθεί” η πλειοψηφία κάθε συμβούλιου επιλογής. Σύμπτωση δεύτερη: σε πολύ υψηλές βαθμολογίες συναντάμε διευθυντές που έχουν κατά το παρελθόν γίνει κόκκινο πανί για τα σχολεία τους, συμμετείχαν σε διαμάχες με τους συλλόγους διδασκόντων τους, άσκησαν κατά κάποιους αυταρχική διοίκηση και τέλος πάντων καταλαβαίνετε τι εννοούμε. Εντάξει προφανώς εδώ τα συμβούλια επιλογής διακρίνουν ένα βαθύτερο όραμα των συναδέλφων αυτών και θέλουν να τους δώσουν μια ώθηση, ώστε να πλακωθούν και σε νέα σχολεία, λογικό οκ. Σύμπτωση τρίτη: ντισαβαντάζ στη βαθμολόγηση περιμένει συνήθως τα “κακά παιδιά”. “Κακά παιδιά” για τα συμβούλια, τείνουν να είναι, βάσει των μορίων που λαμβάνουν, πολλοί από τους διευθυντές σχολείων που συνάδελφοι και γονείς πίνουν συχνά νερό στο όνομα τους και διοικούν εξαιρετικά σχολεία, ΟΜΩΣ έχουν μεγάλα ελλείματα στο να γλείφουν και να συναγελάζονται με τη διοίκηση, ενώ δεν είναι και του κόμματος. Αλήθεια μας ρώτησε κάποιος σε mail: πως γίνεται μια εξαιρετική διευθύντρια σε τεράστιο σχολείο με εμπειρία ετών, να βαθμολογείται με 19.400 και ένας πρώην “αιρετός” που δεν έχει διαττελέσει ποτέ διευθυντής ούτε σε μονοθέσιο, να βαθμολογείται με 20.000. Σύμπτωση απαντήσαμε.
Συμπτώσεις λοιπόν που κάνουν τους πιο κακοπροαίρετους από εμάς να υποπτευθούν το τι ακριβώς είναι η συνέντευξη και ποιος ο ρόλος της. Αν προεκτείνουμε μάλιστα τη σκέψη ίσως οδηγηθούμε σε όμοια συμπεράσματα για την αξιολόγηση, καθώς και εκεί θα βασιλεύει η “προσωπική άποψη” του επιθεωρητή και ίσως και εκεί αρχίσουν να εμφανίζονται συμπτώσεις, ποιος ξέρει. Τέλος να πούμε ότι όλα όσα περιγράψαμε γίνονται από συμβούλια επιλογής που έχουν και το “φόβο των Ιουδαίων”, ξέρουν δηλαδή ότι δεν πρέπει να το παρακάνουν με τις συμπτώσεις, γιατί στο παρελθόν διάφοροι αδικημένοι και μη, κάνανε μηνύσεις για παράβαση καθήκοντος και τα μέλη των συμβουλίων τρέχαν για χρόνια στα δικαστήρια. Ίσως για αυτό έχουμε και τόσες υψηλές βαθμολογίες. Αλλά σκεφτείτε τι συμπτώσεις θα βλέπαμε αν δεν υπήρχε και αυτός ο φόβος..Πότε θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση?? Ίσως του χρόνου, Πιθανότατα Ποτέ..
Αντί επιλόγου να πούμε ότι στο παρελθόν υπήρξαν συμβούλια επιλογής που στάθηκαν στο ύψος τους και δεν βαθμολόγησαν με μια βαθμολογία “αρίστου” ή έστω “καλού” διευθυντές παντελώς ακατάλληλους οι οποίοι αποδεδειγμένα είχαν καταπατήσει τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Είχαμε εκλεγμένους αιρετούς που ξέροντας ότι θα τους τρέχουν στα δικαστήρια είπαν όχι και ρίσκαραν την προσωπική τους ηρεμία για αυτό που έκριναν σωστό. Μακάρι να υπήρχαν/υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι.
