Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία σε συνδυασμό με άλλες παγκόσμιες κρίσεις έχει οδηγήσει στη μεγαλύτερη αύξηση του κόστους ζωής εδώ και μια γενιά, τόνισε την Τετάρτη ο Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκουτέρες, ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια «νέα πραγματικότητα» τρεις μήνες αφότου ξέσπασε ο πόλεμος, ο οποίος επιδεινώνει όπως τόνισε τον αντίκτυπο άλλων παγκόσμιων κρίσεων: αυτής του κλίματος, αυτής της πανδημίας του νέου κορονοϊού κι αυτής των ανισοτήτων.

Περίπου 1,6 δισεκ. άνθρωποι σε 94 χώρες είναι εκτεθειμένοι σε τουλάχιστον μία από τις διαστάσεις της κρίσης, σύμφωνα με το πιο πρόσφατο ενημερωτικό δελτίο της Ομάδας Αντίδρασης στις Παγκόσμιες Κρίσεις (Global Crisis Response Group) του ΟΗΕ για τη σύρραξη στην Ουκρανία.

«Για ανθρώπους σε όλους τον κόσμο, ο πόλεμος, μαζί με τις άλλες κρίσεις, απειλεί να προκαλέσει κύμα άνευ προηγουμένου πείνας, εκτοπισμών, κοινωνικού και οικονομικού χάους», προειδοποίησε ο κ. Γκουτέρες κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Νέα Υόρκη.

Καμία χώρα δεν θα μείνει αλώβητη από την κρίση που πυροδοτεί η αύξηση του κόστους ζωής, προεξόφλησε. Πληθυσμοί σε όλη την υφήλιο θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της πείνας, ενώ τα κόστη της ενέργειας αυξάνονται την ώρα που τα εισοδήματα συρρικνώνονται για πολλούς εργαζόμενους, συνέχισε.

Ο αριθμός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρή διατροφική ανασφάλεια διπλασιάστηκε μέσα στα τελευταία δύο χρόνια, υπενθύμισε.

 

Η σημερινή κρίση διατροφικής ασφάλειας υπάρχει αληθινός κίνδυνος να μετατραπεί «σε καταστροφή παγκοσμίων διαστάσεων το 2023», επισήμανε ο κ. Γκουτέρες στην ίδια συνέντευξη Τύπου.

 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Από τα 700 ευρώ του 2007 στην κρίση, στα μνημόνια και στα 350 ευρώ, στον φόβο για το μέλλον… μετά πανδημία, τώρα πόλεμος

 

Ποιος θυµάται τη γενιά των 700 ευρώ; Ηταν εκεί γύρω στο 2007 όταν οι εφημερίδες είχαν αρχίσει να γράφουν για το φαινόμενο των νέων, εκεί στα 25-35, που δυσκολεύονταν να βρουν δουλειά η οποία να ανταποκρίνεται στις γνώσεις και στα προσόντα τους, που πληρώνονταν λίγα και «μαύρα», πτυχιούχοι που βρέθηκαν να είναι ανασφαλείς και ανασφάλιστοι. Ουδείς φυσικά περίμενε ότι η ανασφάλεια θα γινόταν συνώνυμη αυτής της γενιάς και θα την ακολουθούσε μέχρι και σήμερα. Στην οικονομική κρίση τα 700 ευρώ έπεσαν στα μισά, η ανεργία εκτοξεύθηκε, αναδύθηκε ο φόβος για το σήμερα και το αύριο. Μνημόνια, διχασμός, η ανήκουστη έως τότε σκέψη της μετανάστευσης. Και μετά; Μια πανδημία που ξαναπάγωσε τα όνειρά τους και μετέτρεψε τον φόβο της επιβίωσης σε φόβο του θανάτου. Και στην απόληξη του τελευταίου τούνελ, ένας πόλεμος…

 

Διαδοχικά τραύματα που αφήνουν σημάδια

Οικονομική κρίση, πανδημία, πόλεμος. Μια αλληλουχία «έκτακτων γεγονότων», κρίσιμων στιγμών, μια διαδοχή τραυμάτων που αφήνουν τα σημάδια τους. Οι ψυχολόγοι το ζουν από πρώτο χέρι. Τη γενιά των 700 ευρώ την ακολουθεί ένας κόφτης στο να αφήσει το δικό της στίγμα, παρατηρεί μιλώντας στην «Κ» η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Ιωάννα Γεωργοπούλου. «Οι συνεχείς κρίσιμες περίοδοι δοκιμάζουν την αντοχή και την ανθεκτικότητά της κι αυτό ενισχύει το άγχος, την απογοήτευση, την παραίτηση, τον φόβο και τη ματαίωση. Οδηγεί βέβαια παράλληλα και σε μια απελευθέρωση από τις κοινωνικές απαιτήσεις. Ποιος και τι να σου ζητήσει όταν το μόνο που έχει να σου δώσει είναι ευκαιρίες των 700 ευρώ, και εσύ τι να δώσεις για να αξίζεις τα λεφτά σου; Βάλτωμα».

«Αυτό που συνέβη στις Ελληνίδες και στους Ελληνες είναι ότι δεν έχουν προλάβει να επεξεργαστούν τα τραύματα που έχουν αφήσει πίσω τους όλα αυτά τα ξαφνικά και απρόσμενα γεγονότα», λέει από την πλευρά του ο ψυχολόγος Δημήτρης Σταράκης, ο οποίος κάνει συνεδρίες και με Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό, έχοντας φύγει με το τελευταίο μεταναστευτικό κύμα. Πώς να προλάβουν όταν το ένα διαδέχεται το άλλο; «Ομως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε σε αυτή τη γενιά, την οποία ειρωνεύονταν κάποτε οι παλιοί ότι δεν είχε ζήσει πόλεμο, ότι όχι μόνο ζει διαδοχικά τραυματικά γεγονότα αλλά και τα αντιμετωπίζει». Αναγκαστικά αναπροσαρμόζουν την καθημερινότητά τους και τα πλάνα τους. «Οι άνθρωποι αυτοί, ιδίως όσοι βρίσκονται σε θεραπευτικό πλαίσιο, συνεχίζουν να κάνουν πλάνα, αλλά πιο μεθοδικά. Ο ορίζοντας των πέντε – δέκα χρόνων δεν υπάρχει πια, όλα επανεξετάζονται σε πιο βραχυχρόνιο πλαίσιο.

Η ανασφάλεια κληροδοτείται διογκωμένη στους νεότερους

Από το 2007, όταν άρχισαν να συγκεντρώνονται τα σύννεφα που προμήνυαν έναν νέο κόσμο, έχουν περάσει 15 χρόνια. Μια αιωνιότητα και μια ημέρα. Η Βάσω Κόλλια διατελούσε τότε γενική γραμματέας Νέας Γενιάς. «Δεν θέλω να σας κρύψω ότι το πρόβλημα της γενιάς των 700 ευρώ εκείνη την εποχή ήταν το μεγάλο μου άγχος. Τόσο εμού όσο και της τότε υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου, που ήταν η πολιτική προϊσταμένη μου», λέει στην «Κ». «Πολλές φορές σκέφτομαι ότι τελικά η γενιά των 700 ευρώ ήταν ο προάγγελος αυτών που θα ακολουθούσαν. Ως γνωστόν, οι οικονομικές κρίσεις χτυπούν πάντα πρώτα τη νέα γενιά και τις γυναίκες.

Είναι όμως και μια γενιά που άντεξε στα δύσκολα: η πρώτη γενιά ανθρώπων που αντιμετώπισε τις συνέπειες του κύματος των οικονομικών κρίσεων που έρχονταν. Η πρώτη που άντεξε στην αμφισβήτηση και τελικά στη διάψευση των σταθερών της κοινωνίας και της ίδιας τους της ζωής. Και άντεξε γιατί είχε αυτοπεποίθηση, μια αυτοπεποίθηση που της έδινε η σκληρή δουλειά που είχε κάνει για τον εαυτό της όχι μόνο σπουδάζοντας αλλά και δουλεύοντας σκληρά, έστω και για 700 ευρώ την τότε εποχή».
Ναι, αυτή η γενιά έχασε πολλά, την πρόσβαση στην αγορά εργασίας, την προοπτική, την ανεξαρτησία της (πολλοί επέστρεψαν στην ασφάλεια του πατρικού), αλλά, με μια άλλη ανάγνωση, όπως παρατηρεί η καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Βασιλική Γεωργιάδου, κέρδισε και πολλά.

«Μια καταστροφή οδηγεί κάπως αναπόδραστα και σε κάτι θετικό στο διάβα του χρόνου επειδή σε αναγκάζει να προσπαθήσεις πολύ, να δεις εναλλακτικές. Λειτούργησε λοιπόν σαν ευκαιρία, γι’ αυτό έχουμε σήμερα τόσο πολλούς Ελληνες επιστήμονες που εργάζονται στο εξωτερικό και διαπρέπουν και είναι περιζήτητοι και θέλουμε να τους φέρουμε πίσω». Οπως λέει, ιδίως οι λίγο νεότεροι αυτής της γενιάς, οι σημερινοί 35άρηδες, είναι πολύ διεθνοποιημένοι, με καλύτερη κατανόηση της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας και του ακαδημαϊκού ερευνητικού περιβάλλοντος. «Εκαναν άλματα τα οποία πιστώνω στους ίδιους. Μόνοι τους τα έκαναν. Η κρίση δημιούργησε την πίεση και τη συμπίεση, άνοιξαν τα φτερά τους και τα κατάφεραν».
Παρ’ όλα αυτά, η κακοδαιμονία συνεχίστηκε. Μετά δέκα χρόνια κρίσης ακολούθησε η πανδημία της COVID-19, που ενίσχυσε τις υπάρχουσες αρνητικές τάσεις, όπως τους χαμηλούς μισθούς και τη στασιμότητα της αγοράς εργασίας. Το αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας ακολουθεί τη γενιά των 700 ευρώ σαν δεύτερο δέρμα, και πλέον «κληροδοτείται» διογκωμένο στους νεότερους. «Ισως να αναζητήσουμε τι είδους συνέπειες έχει αυτό ακόμα και στην ταυτότητα των νέων», λέει ο αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνιολογίας της Επικοινωνίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Βασίλης Βαμβακάς. «Θέλουν να είναι νέοι όπως οι παλιότεροι ή όχι; Παλιά ήσουν η ελπίδα, τώρα το να είσαι νέος παύει να αποτελεί σημείο αναφοράς. Η ταυτότητα του νέου βρίσκεται και αυτή σε αβεβαιότητα. Ισως θα μπορούσε να συνδεθεί και με τα είδη μουσικής που επιλέγουν, τα κενά νοήματος. Ψάχνουν έναν τρόπο να συζητήσουν δυσκολίες και αδιέξοδα, φαντασιώνονται έναν εύκολο τρόπο πλουτισμού που δεν υπάρχει πια».

Χωρίς… μαξιλαράκι

Και εδώ υπάρχει η αισιόδοξη ανάγνωση. «Ισως όλα αυτά οδηγήσουν σε μια πιο ξεβολεμένη γενιά από τη δική μας. Τώρα οι νεότεροι, το βλέπει κανείς ακόμα και στο πανεπιστήμιο, θέλουν να τελειώσουν γρήγορα, να πάνε στο επόμενο βήμα. Αιώνιοι φοιτητές δεν υπάρχουν πια. Η αραχτή ζωή που είχαμε ως νέοι εμείς δεν υπάρχει. Το μαξιλαράκι ασφαλείας που είχαμε εμείς δεν υπάρχει πια», λέει ο κ. Βαμβακάς.
Η Βάσω Κόλλια συμμερίζεται τη ρεαλιστική αισιοδοξία του. «Η σημερινή νέα γενιά αποσβολωμένη από τις καταστάσεις σού δίνει ενίοτε την εντύπωση ότι στερείται από κάθε αίσθηση σκοπού και ελπίδας, ότι γίνεται όλο και πιο παγερή και βίαιη. Οι νέοι αυτή την περίοδο αισθάνονται ιδιαίτερα απομονωμένοι, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η δυσαρέσκειά τους απέναντι στις προηγούμενες γενιές, αλλά και απέναντι στο πολιτικό σύστημα, στην πολιτική εξουσία και γενικότερα σε όλους τους θεσμούς, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν υψηλό πολιτικό ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι η σημερινή νέα γενιά επειδή ακριβώς μεγάλωσε και αναγκάσθηκε να ενηλικιωθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα γίνει πιο διεκδικητική, πιο πολιτική, πιο συμμετοχική. Επειδή ακριβώς δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο στη ζωή της θα δώσει μάχες για μια πιο ανθρώπινη ζωή και επειδή είναι πιο προικισμένη από τις προηγούμενες μάλλον θα τα καταφέρει καλύτερα».

 

ΠΗΓΗ

Ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς αποτελεί για ακόμη μια φορά, δείχνει πως στον αθλητισμό δεν υπάρχει χώρος για no politica. Μιλώντας στη συνέντευξη Τύπου της Μπολόνια αναφέρθηκε στην εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία και συγκινήθηκε ενθυμούμενος τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.

Ο Σέρβος τεχνικός  ενθυμούμενος την εποχή των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία «βούρκωσε» και έστειλε το αντιπολεμικό του μήνυμα:

«Διάβασα μία φράση ότι ο πόλεμος αφορά πλούσιους εναντίον πλουσίων και πεθαίνουν φτωχοί άνθρωποι. Είμαι σίγουρος ότι ο πόλεμος δεν πρέπει και δεν μπορεί να λύσει προβλήματα».

«Θυμάμαι ήμουν στον Ερυθρό Αστέρα, όταν συνέβαινε στη χώρα μου. Όταν η χώρα μου βομβαρδιζόταν κατακτούσα το Scudetto με τη Λάτσιο. Παρακαλούσα οι προπονήσεις να μπορούσαν να διαρκέσουν 24 ώρες. Δεν σκεφτόμουν τον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς και ό,τι γινόταν. Μόνο αυτές τις στιγμές, ήμουν χαρούμενος παρά τον πόλεμο. Όταν αυτές οι στιγμές τελείωσαν, επικράτησε το χάος. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να μάθω νέα για τους γονείς μου για δύο εβδομάδες. Δεν είχα ιδέα αν ήταν ζωντανοί ή νεκροί.

Στην τηλεόραση, έβλεπα αεροπλάνα από τα Ηνωμένα Έθνη να απογειώνονται από βάση στην Ιταλία. Τηλεφωνούσα στην μητέρα μου να της πω να κρυφτεί. Μετά από ένα μήνα δεν μιλούσαν για τον πόλεμο, ο κόσμος το είχε συνηθίσει και δεν νοιάζονταν αν γινόταν πόλεμος μακριά. Γι’ αυτό όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε στην ειρήνη, να σταματήσει ο πόλεμος σύντομα. Είναι μεγαλύτερο απ’ όλους μας», συμπλήρωσε.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι μια εγκληματική παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, με τον Ρώσο πρόεδρο να αξιοποιεί τα «εργαλεία» που έχουν άτυπα διαμορφώσει το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ.

Το διάγγελμα του Βλάντιμιρ Πούτιν είχε πολλά μηνύματα προς συγκεκριμένους παραλήπτες. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι το Κρεμλίνο, που επί τριάντα χρόνια ζητούσε και πίεζε για μια ισότιμη συμμετοχή στη συνδιαμόρφωση των παγκόσμιων ισορροπιών και γεωστρατηγικών «ζωνών επιρροής», από εδώ και στο εξής θα προωθεί τη δική του ατζέντα, επιβεβαιώνοντας μια νέα τάση επιθετικού ρεβανσισμού.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία απομακρύνει ακόμη περισσότερο τις όποιες σκέψεις έχουν διατυπωθεί για την αναδιαμόρφωση του λεγόμενου παγκόσμιου θεσμικού συστήματος, των θεσμών δηλαδή παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Οι όποιες σκέψεις μετατίθενται για το απώτερο μέλλον, με τις συνέπειες να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας και τη διαχείριση παγκόσμιων ζητημάτων, όπως η κλιματική αλλαγή, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το προσφυγικό και ό,τι άπτεται των ενεργειακών ισορροπιών.

Οι διεθνείς και περιφερειακές ισορροπίες γίνονται ολοένα και πιο εύθραυστες, με τις ΗΠΑ να πρέπει να κατανοήσουν ότι η πολιτική επέκτασης του ΝΑΤΟ και η αντιμετώπιση διεθνών προκλήσεων χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας και της Κίνας δεν μπορεί να είναι πλέον εφικτή. Η ΕΕ γίνεται «σάντουιτς» μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, χωρίς σχέδιο και όραμα, με αποτέλεσμα να βλέπουμε σήμερα πολλές, σκόρπιες δηλώσεις, για λόγους επικοινωνίας και εσωτερικής κατανάλωσης.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί μια εγκληματική παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, με τον Ρώσο πρόεδρο να αξιοποιεί τα «εργαλεία» που έχουν άτυπα διαμορφώσει το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, αυτό των άμεσων στρατιωτικών παρεμβάσεων (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσοβο κ.α.). Η ρωσική διοίκηση, δηλαδή, κάνει αυτό για το οποίο την κατηγορούν οι ΗΠΑ, αυτό το οποίο έχει κάνει το ΝΑΤΟ. Υποκριτική η στάση των «δυτικών», όπως άλλωστε συμβαίνει σε ό,τι δεν εμπλέκεται η Ουάσιγκτον, το Παρίσι ή το Λονδίνο για παράδειγμα, που πλειοδοτούν σε μαξιμαλιστικές δηλώσεις χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα.

Όσο για το περίφημο «όπλο» των κυρώσεων, οι μόνοι που ζημιώνονται είναι οι ίδιοι οι Ρώσοι πολίτες. Μποϊκοτάζ από εταιρίες προς τη Ρωσία, αποκλεισμοί ομάδων ή άλλες ανάλογες ενέργειες, δεν οδηγούν πουθενά, δεν πλήττουν αυτούς που υποτίθεται ότι πρέπει να πλήξουν. Λίγος σκεπτικισμός και λίγη περισσότερη μέριμνα δεν θα έβλαπτε και από την ελληνική κυβέρνηση, με τον κ. Μητσοτάκη να οφείλει να γνωρίζει ότι επειδή η ΕΕ ακολουθεί μια σειρά λανθασμένων επιλογών, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και η Ελλάδα να ακολουθήσει άκριτα μια τέτοια ρητορική ή να σπεύσει να στηρίξει επίσης την πρόταση για αύξηση των δαπανών για το ΝΑΤΟ. Η χώρα μας ήδη βρίσκεται στη δεύτερη θέση των αμυντικών δαπανών μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ και μια αύξηση των σχετικών δαπανών σίγουρα θα επιβάρυνε έτι περαιτέρω την ήδη επιβαρυμένη οικονομία μας, οδηγώντας παράλληλα σε μια νέα κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία.

Ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει γρήγορα. Και σε αυτό είναι κρίσιμο να συμβάλλουν όλες οι πλευρές, όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται, πρωτίστως για την ασφάλεια των Ουκρανών πολιτών και για να τελειώσει το μαρτύριό τους.

((Δημήτρης Ραπίδης / Πηγή: www.rosa.gr))

Η απώλεια έγινε η νέα πραγματικότητα…

Εκείνα τα παιδιά που γνώρισαν την ασφάλεια της ειρήνης, έρχονται αντιμέτωπα με την απώλεια, σε πολλαπλές διαστάσεις π.χ. σχολικό περιβάλλον, φίλοι, ασφάλεια, σταθερότητα, πένθος. Σε έκθεση της UNICEF αναφέρεται ότι τα παιδιά που γεννιούνται σε εμπόλεμη κατάσταση μεγαλώνουν πρόωρα, καθώς ένα στα δέκα αναγκάζεται να εργαστεί, ενώ το 40% των παιδιών στερούνται της βασικής εκπαίδευσης.

Ο φόβος έχει τραγικές συνέπειες…

Σύμφωνα με τους ψυχολόγους ερευνητές, η συνεχόμενη κατάσταση φόβου και αγωνίας που επικρατεί π.χ. με τους βομβαρδισμούς κατά την διάρκεια ενός πολέμου, δημιουργεί την αντίδραση «μάχης ή φυγής», που αποτελεί άμυνα του ανθρώπινου οργανισμού, προκειμένου να προστατευτεί από μια απειλή.

Στην περίπτωση του πολέμου, φτάνει στο σημείο να εξελίσσεται ως τοξικό στρες, που ενδεχομένως να έχει μακροπρόθεσμες επιπλοκές σε θέματα υγείας. Σύμφωνα με την Dr Marcia Brophy, ψυχολόγο της φιλανθρωπικής οργάνωσης Save the Children, τα παιδιά της Συρίας έρχονται αντιμέτωπα με μία πέραν του φυσιολογικού «στρεσογόνο συνθήκη».

Περισσότερα από 70% των παιδιών, στην έρευνα που διεξήχθη από την οργάνωση Save the Children, εκδήλωσαν τοξικό στρες, ή μετά-τραυματική διαταραχή άγχους, καθώς και διαταραχή ενούρησης, ενώ κάποια παιδιά έγιναν πιο επιθετικά.

Προγεννητικές επιπτώσεις του πολέμου στο παιδί

Καθώς η μητέρα βρίσκεται σε διαρκή αλληλεπίδραση με το έμβρυο, η αρνητική συναισθηματική της κατάσταση, που προκαλείται από στρεσσογόνες συνθήκες κατά την διάρκεια της κύησης, έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη του παιδιού μετά την βρεφική περίοδο π.χ. ανάπτυξη μαθησιακών δυσκολιών.

Η διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση Save the Children, σε έκθεσή της για τα παιδιά του πολέμου, υποστηρίζει ότι παιδιά 12 ετών παρουσιάζουν αυτοκαταστροφικές τάσεις -π.χ. χρήση ουσιών ή αυτοκτονικές τάσεις, ως διέξοδο από την φρίκη του πολέμου. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, ένα στα τέσσερα παιδιά κινδυνεύει να εμφανίσει κυρίως Σύνδρομο μετατραυματικού στρες, κατάθλιψη, επιθετική συμπεριφορά, ψυχοσωματικά συμπτώματα, διαταραχές στην ομιλία και την ενούρηση.

Αντίστοιχα, μια άλλη έρευνα, με επικεφαλής τον Σέρμιν Γιάλιν Σαπμάζ και την ομάδα συνεργατών του, που αφορούσε στις ψυχικές διαταραχές, των προσφυγόπουλων πολέμου, ηλικίας 5-18 ετών, σε δείγμα 89 παιδιών, έδειξε ότι ένα σημαντικό ποσοστό των παιδιών διαγνώστηκαν με διαταραχή άγχους, κατάθλιψη, ψυχολογικό τραύμα, Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), ενώ ένα μικρότερο ποσοστό πληρούσε τα κριτήρια για νοητική καθυστέρηση και αυτιστικό φάσμα.

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις καθορίζονται από το βαθμό του ψυχολογικού τραύματος

Οι ερευνητές Chriman και Dougherty υποστηρίζουν ότι η μικρή ηλικία λειτουργεί προστατευτικά, εξαιτίας της γνωστικής ανωριμότητας, σε αντίθεση με την εφηβεία, όπου το παιδί επηρεάζεται πολύ περισσότερο από ένα τραυματικό γεγονός.

Το τοξικό άγχος, τα τραυματικά γεγονότα, μπορεί να διαταράξουν την ομαλή ανάπτυξη του εγκέφαλου -π.χ. γνωστική και νοητική λειτουργία, καθιστώντας τα παιδιά επιρρεπή στην εκδήλωση ψυχολογικών διαταραχών κατά την ενηλικίωσή τους.

Τα ψυχικά τραύματα κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας σημαδεύουν στον πυρήνα της ανθρώπινης προσωπικότητας και δύσκολα επουλώνονται επαρκώς, χωρίς την βοήθεια ειδικού…

Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που μπορεί να δώσει εξηγήσεις στις αθώες ψυχές που σημαδεύτηκαν για πάντα, στο τι εστί δίκαιο και τι άδικο και στο γιατί βιώνουν την φρικαλεότητα του πολέμου;

Twitter: https://twitter.com/elsa_barda
email. elsabardapsychologist@hotmail.com

((Ελσα Μπάρδα – protothema ))

 

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών εκτιμάται, ότι περίπου δέκα εκατομμύρια παιδιά έχουν σκοτωθεί σε πολεμικές συρράξεις. Σύμφωνα, με νέα έκθεση που δημοσίευσε η φιλανθρωπική Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Save the Children» (Σώστε τα Παιδιά), τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια παιδιά – σχεδόν ένα στα πέντε, ζούσαν σε περιοχές ενόπλων συγκρούσεων το 2017, ο μεγαλύτερος αριθμός των τελευταίων είκοσι χρόνων.

Τα παιδιά που επλήγησαν περισσότερο το 2017 από τις συγκρούσεις ήταν στο Αφγανιστάν, Υεμένη, Νότιο Σουδάν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Συρία, το Ιράκ, το Μαλί, την Νιγηρία και την Σομαλία. Επίσης, πεντακόσιες χιλιάδες μωρά πέθαναν λόγω των πολέμων από το 2013-2017 που σημαίνει, ότι σχεδόν εκατό χιλιάδες βρέφη πεθαίνουν εξαιτίας των ένοπλων συρράξεων σε ετήσια βάση και κυρίως λόγω των συνεπειών τους, όπως την ασιτία, των επιδημιών, της έλλειψης υγειονομικής περίθαλψης και της απώλειας ανθρωπιστικής βοηθείας.

Τα παιδιά του πολέμου όντας από την φύση τους ευάλωτα και εύπλαστα αποτελούν εύκολα θύματα. Είναι συχνά μόνα, αβοήθητα και ανυπεράσπιστα με αποτέλεσμα να είναι εύκολοι στόχοι από τις ένοπλες δυνάμεις. Αν δεν πεθάνουν από την βία του πολέμου, τον υποσιτισμό και τις μολυσματικές ασθένειες, θα ακρωτηριαστούν, θα απαχθούν, θα εκτοπισθούν, θα βασανιστούν αλλά και θα κακοποιηθούν σεξουαλικώς με σχεδόν πλήρη ασυδοσία. Τα περισσότερα από αυτά, αναγκάζονται να δουλέψουν παράνομα, μπαίνοντας στα σκλαβοπάζαρα της παιδικής εργασίας. Επίσης, πολύ συχνά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης για στρατιωτικούς σκοπούς άλλοτε με την βία και άλλοτε εθελοντικά. Μερικές φορές η παιδική εργασία και η στρατολόγηση αποτελούν διεξόδους για τα παιδιά από τα προβλήματα του πολέμου. Αλλά παιδιά θα ορφανέψουν και άλλα παιδιά θα διαχωριστούν από τις οικογένειες, εξαιτίας του πανικού και του χάους του πολέμου.

Πολλά από αυτά θα εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, μεταναστεύοντας σε άλλες περιοχές, αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες ζωής, ασφαλέστερες και καλύτερες προοπτικές διαβίωσης. Επίσης, οι ένοπλες συγκρούσεις καταλήγουν συχνά στην καταστροφή υποδομών και βασικών υπηρεσιών (νοσοκομεία, σχολεία) εμποδίζοντας στα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και την φροντίδα, με αποτέλεσμα να βρίσκονται χωρίς προστασία. Πέρα από το θάνατο, τον τραυματισμό, την αναπηρία, τον εκτοπισμό, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, την εκμετάλλευση που υπόκεινται τα παιδιά του πολέμου, η συναισθηματική βλάβη που προκαλεί ο πόλεμος είναι εξίσου σοβαρή, καθώς συχνά εμφανίζουν διαταραχή μετατραυματικού στρες, διαταραχές άγχους και συμπεριφοράς αλλά και υψηλά ποσοστά κατάθλιψης.

Οι πληγές που αφήνει ο πόλεμος στα παιδιά είναι βαθιές και δύσκολα μπορούν να επουλωθούν, αφαιρώντας τους το δικαίωμα να ζήσουν μία υγιή σχολική και κοινωνική ζωή. Ωστόσο, με την εξειδικευμένη στήριξη και με την εφαρμογή προγραμμάτων αποκατάστασης ίσως καταφέρουν να ανακάμψουν από τις εμπειρίες του πολέμου και να οικοδομήσουν ένα καλύτερο μέλλον τόσο για τον εαυτό τους όσο και για την μελλοντική ευημερία των κοινωνιών τους. Τα παιδιά που πολέμου, μπορεί να έχουν χάσει την παιδική τους ηλικία δεν πρέπει όμως να χάσουν και το μέλλον τους.