Ένα άρθρο του Ιωάννη Τάσιου: Συνδικαλισμός ή «Συνδικαλισμός»?
Πάνε περίπου 3 χρόνια από τις τελευταίες εκλογές αιρετών για τη ΔΟΕ και 4 χρόνια από τις τελευταίες εκλογές αιρετών για τα ΠΥΣΠΕ ανά την Ελλάδα. Όπως θα διαπιστώσει κανείς δεν αναφέρομαι καν στην τελευταία «εκλογική διαδικασία» αιρετών ΠΥΣΠΕ. Θα κάνω όμως αναφορά λίγο παρακάτω μαζί με κάποια σχόλια.
Ενώ ο κλάδος ο κλάδος ζητά και αποδέχεται τον συνδικαλισμό και τους αιρετούς για δική του προστασία και διεκδίκηση πεπραγμένων, παρατηρείται τον τελευταίο καιρό μια απάθεια και μια περιφρόνηση στον θεσμό αυτόν. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αναφέρει είτε τους προβληματισμούς τους ως προς το αν όντως υπάρχει ο συνδικαλισμός εν έτει 2022 είτε την απορία τους ως προς το αν όντως υπάρχουν οι αιρετοί ως πρόσωπα ή απλά ως «καρέκλες σε ένα τραπέζι».
Παρατηρώντας την πορεία του συνδικαλισμού λοιπόν, θα έλεγε κανείς ότι η όλη «πτωτική πορεία» ξεκίνησε μαζί με τον covid. Τι εννοώ με το «πτωτική πορεία»? Το γεγονός πως οι διεκδικήσεις και οι αγώνες δεν έχουν την ίδια δυναμική ή απήχηση με το παρελθόν. Και δεν νομίζω ότι η καραντίνα και η απομόνωση φταίει για την κατάσταση αυτή στην οποία έχουμε φτάσει ως τώρα. Πάμε να δούμε λίγο τα γεγονότα από τη «μέρα μηδέν».
Ο covid19 μας βρήκε απρόσμενα και μας έκλεισε όλους στα σπίτια μας ώστε να προστατευτούμε αλλά και να προστατεύσουμε τους γύρω μας. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα σε όλο αυτό το οποίο ονομάζεται διδασκαλία. Σοφά λοιπόν το υπουργείο εκείνη την περίοδο ζήτησε την εξ’ αποστάσεως διδασκαλία από μας είτε ασύγχρονα είτε σύγχρονα (μέσω του Webex για όσους μόνο το επιθυμούσαν). Θα πει κανείς «Και που είναι το κακό σε όλο αυτό?». Το κακό λοιπόν είναι ότι πολλοί από εμάς δεν είχαν ούτε τον εξοπλισμό αλλά ούτε και τις γνώσεις. Αντί λοιπόν ο συνδικαλισμός να ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα, ειδικά όταν όλοι οι άλλοι κλάδοι έβρισκαν τρόπο και προμηθεύονταν ότι μπορούσαν, ασχολήθηκε με τα περίφημα σκόιλ ελικίκου. Ευτυχώς που η κοινότητα των εκπαιδευτικών έχει και άλλα «εργαλεία» και κατάφερε και έκανε μόνη της, με ζήλο και υπομονή, ότι καλύτερο μπορούσε. Παντού στο διαδίκτυο και στα social media έβλεπες συναδέλφους να προσφέρουν απλόχερα και δωρεάν τις γνώσεις τους και την τεχνολογική τους πείρα. Πολλοί σύμβουλοι επίσης μπήκαν στον αγώνα και βοήθησαν και αυτοί όπως μπορούσαν αλλά και έβαλαν πλάτη στο κομμάτι της διδασκαλίας σε περίπτωση που το υπουργείο «ζητούσε τα ρέστα».
Προχωράνε οι μήνες και πλησιάζει η νέα σχολική χρονιά. Κάπου εκεί βλέπουμε μια κίνηση προς τις σωστή κατεύθυνση σχετικά με τα θέματα covid και προστασίας του καθενός. Δικαίως ο συνδικαλισμός ζητούσε αποστάσεις και μέτρα από το υπουργείο. Όμως κόλλησε η καραμέλα των 14 μαθητών ανά τμήμα. Δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο από το νούμερο 14. Λογικά ήθελαν απλά να πάνε κόντρα στον Μ.Ο του υπουργείου (17 ανά τμήμα). Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λέει και η παροιμία. Και η απορία είναι η εξής: Σε τμήμα με 14 μαθητές που είναι τσίμα τσίμα μέσα στην αίθουσα δεν θα χωρίσουμε αλλά θα χωρίσουμε τους 15 μαθητές που χωράνε και περισσεύουν σε μια άλλη? Άρα μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούμε με ποιοτικά δεδομένα και όχι με ποσοτικά? Μήπως να μας ένοιαζε η ουσία και η ασφάλεια μαθητών και εκπαιδευτικών (αφού τόσο πολύ κόπτεται ο συνδικαλισμός για το προσωπικό) παρά ένα στεγνό νούμερο ως αντίδραση στο υπουργείο?
Μπαίνει ο Σεπτέμβριος του 2020 και καλούμαστε να ασχοληθούμε πάλι με πράγματα ασήμαντα. Μάλλον ο συνδικαλισμός μας είχε τόσο ανάγκη να είναι μεγαλύτερα τα παγουρίνο των μαθητών και μικρότερες οι μάσκες. Ήταν τόσες οι ιδέες και η συμβολή σε όλα τα μείζονα θέματα που περίσσευε και λίγος χρόνος για «χαζομάρες». Δηλαδή αν τα παγουρίνο ήταν 500ml αντί για 350 και οι μάσκες στο σωστό μέγεθος θα είχε λυθεί το πρόβλημα του covid? Μήπως ο συνδικαλισμός ήθελε να κάνει αντιπολίτευση αντί να νοιαστεί για τους συναδέλφους?
Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά, πλησιάζουν σημαντικότερες στιγμές στον συνδικαλισμό. Φτάνει ο Νοέμβριος του 2020, μήνας εκλογών ΠΥΣΠΕ. Κάπου εκεί, ο θεσμός των αιρετών και των συνδικαλιστών αποκτάει ψηφιακό χαρακτήρα. Κάπου εκεί αρχίζουν οι εκλογές να ψηφιοποιούνται, ελέω covid, ώστε να μην μείνουν πίσω οι διαδικασίες. Θα πει κανείς «Και που είναι το κακό στο να ψηφιοποιηθούν οι εκλογές και να γίνουν εξ’ αποστάσεως?». Και κάπου εκεί ξεκίνησαν οι αντιδράσεις. Βρέθηκαν τα παραθυράκια που θα έκαναν τη διαδικασία διαβλητή και θα μπορούσε να αλλάξει το αποτέλεσμα. Όλοι οι συνδικαλιστές άρχισαν να αντιδρούν στη διαδικασία και καλούσαν τους συναδέλφους να μην ψηφίσουν στις εκλογές. Επίσης δεν θα αναγνώριζαν και κανέναν συνδυασμό που θα κέρδιζε και ζητούσαν απ’ όλους να παραιτηθούν. Και όταν τους ρωτούσες «Και τι θα γίνει αν αντιδράσει το υπουργείο και δεν εφαρμόσει τα θέλω μας?». Η απάντηση που δεχόσουν ήταν «Σιγά μην το τραβήξει το υπουργείο τόσο πολύ». Νομίζω πως κάπου εδώ όλοι ξέρουμε που κατέληξε αυτό το ζήτημα και όλοι ζήσαμε τις συνέπειες των πράξεών μας.
Συνεχίζοντας την πορεία της σχολικής χρονιάς φτάνουμε στον μήνα της περίφημης αξιολόγησης. Μεγάλη ήταν η αντίδραση του κλάδου και των συνδικαλιστών στην αξιολόγηση που έφερε το υπουργείο. Και που κατέληξε όλη αυτή η αντίδραση? Σε μια νέα εφεύρεση του συνδικαλισμού, την απεργία-αποχή. Και όλη αυτή η αντίδραση είχε μια αιτιολογία: «Μα έχουμε καταθέσει προτάσεις αξιολόγησης το 2018». Δέκα κουκκίδες προτάσεων αξιολόγησης οι οποίες συμπληρώνουν μια κόλλα Α4. Αυτές ήταν οι προτάσεις του κλάδου και του συνδικαλισμού. Και μάλλον ήταν αρκετές καθώς δεν αναπτύχθηκαν ποτέ σε ένα πλήρες σχέδιο. Μαζεύτηκαν υπογραφές από σχολείο σε σχολείο, συνδικαλιστές κυνηγούσαν στα διαλείμματα συναδέλφους να υπογράψουν το χαρτί της απεργίας-αποχής προκειμένου ο κλάδος πάλι να πάει κόντρα στο υπουργείο. Προκειμένου ο κλάδος να «αγωνιστεί» ενάντια σε μια σκληρή και απάνθρωπη αξιολόγηση. Και μόλις μαζεύτηκαν οι υπογραφές και τα ποσοστά έφτασαν στο 95% και πανηγύριζαν όλοι λες και έδιωξαν τον κατακτητή, τι ακολούθησε? Μια με το ζόρι 24ωρη απεργία. Δηλαδή μαζεύεις πρώτη φορά μετά το 2006 ποσοστά της τάξεως του σχεδόν 100% και προκηρύσσεις μια 24ωρη απεργία και αυτή ίσως και με το ζόρι. Τόσο σημαντικές ήταν μάλλον οι υπογραφές. Και όταν ρωτούσες τους συνδικαλιστές αν κάτι τέτοιο είναι νόμιμο, η απάντηση που έπαιρνες ήταν πλήρως καταφατική.
Όμως το υπουργείο δεν αντέδρασε καθόλου μέχρι και τη λήξη του σχολικού έτους. Και απορούσαν οι πιο σκεπτικοί: «Μα είναι δυνατόν ολόκληρο υπουργείο να δεχτεί αυτήν την ήττα?». Και όμως, το υπουργείο γελούσε κρυφά από μέσα του γιατί το υπουργείο ήξερε. Είχε όλο τον χρόνο να ετοιμαστεί και να μας προσφέρει στο πιάτο ολόκληρη τροπολογία αξιολόγησης προκειμένου να κάνει τον συνδικαλισμό να ιδρώσει. Και πως αντιδράσαμε ως κλάδος? Εμπιστευτήκαμε για άλλη μια φορά τους συνδικαλιστές που έλεγαν ότι μας καλύπτει η απεργία – αποχή και πως τίποτα δεν μας φοβίζει. Και ως δια μαγείας η απεργία-αποχή κρίθηκε παράνομη. Τί είπαμε όμως εμείς ως έξυπνοι? «Δεν κρίθηκε καταχρηστική….». Άρα παίξαμε με τις λέξεις όπως οι μαθητές μέσα στην τάξη προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις αταξίες τους λέγοντας «Ναι αλλά και ο τάδε έκανε εκείνο το πράγμα πριν ένα μήνα». Προχωράει ο καιρός, και το υπουργείο μας ορίζει ένα deadline. Και τι κάνει το συνδικαλιστικό μας όργανο? Εμφανίζει μια νέα εφεύρεση….τα φασόν κείμενα. Με αυτά, και κάνεις αξιολόγηση και δεν κάνεις αξιολόγηση. Διότι είναι ένας αγώνας που κερδίζει ο πιο έξυπνος και όχι ο πιο αγωνιστής.
Και φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, ένα μήνα πριν τις εκλογές των αιρετών της ΔΟΕ. Εκλογές για τις οποίες έχει φτιαχτεί και ολόκληρος νόμος ο οποίος ορίζει ξεκάθαρα τι πρέπει να γίνεται κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας. Και ενώ ο κλάδος έχει δεχθεί απανωτά χτυπήματα, και ενώ πέρασε ενάμισης χρόνος από τις προηγούμενες εκλογές αιρετών (ΠΥΣΠΕ/ΚΥΣΠΕ), ποια είανι η αντίδραση των συνδικαλιστών? Να αντιδράσουν πάλι στην εξ’ αποστάσεως εκλογική διαδικασία με την ίδια αιτιολογία…Είναι διαβλητό το σύστημα κλπ κλπ. Αντί λοιπόν 1,5 χρόνο τώρα να βρουν τρόπους και να συζητήσουν με το υπουργείο περί διαβλητότητας, ασχολιόντουσαν με παγουρίνο, με μάσκες και με αποχές. Και κάπου εδώ θα παραθέσω και μια σκέψη προσωπική ως τροφή και σκέψη για όλους εσάς τους αναγνώστες. Το άρθρο 87 του νόμου 4808/2021 ορίζει πως η συνδικαλιστική οργάνωση μπορεί να διαλέξει άλλο λογισμικό πέρα από το δωρεάν που παρέχεται από το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρκεί να διασφαλίζεται η μυστικότητα και η ασφάλεια της ψηφοφορίας. Γιατί λοιπόν τα συνδικαλιστικά μας όργανα δεν διαλέγουν άλλο λογισμικό (υπάρχουν διάφορα), επί πληρωμή όμως, όπου θα μπορούν να ορίσουν επακριβώς τις προϋποθέσεις της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας? Μήπως οι λόγοι είναι άλλοι? Διότι ο νόμος ορίζει ξεκάθαρα πλέον «Η ψηφοφορία γίνεται είτε διά φυσικής παρουσίας είτε ηλεκτρονικά εξ αποστάσεως, με διασφάλιση και στις δύο περιπτώσεις της ταυτοπροσωπίας των ψηφοφόρων. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις παρέχουν υποχρεωτικά στα μέλη τους τη δυνατότητα ηλεκτρονικής εξ αποστάσεως ψηφοφορίας με διασφάλιση της μυστικότητας των ψήφων.»
Ολοκληρώνοντας λοιπόν βλέπουμε μια πορεία περίεργη όσον αφορά το όργανο που νοιάζεται για μας και μας προστατεύει. Η λύση δεν είναι σίγουρα να είμαστε απαθείς και αδιάφοροι γιατί στο τέλος θα μείνουμε μόνοι και εντελώς αβοήθητοι. Η λύση είναι να δούμε τι έφταιξε, ή τι φταίει και να αφυπνίσουμε λίγο όλους αυτούς που αγωνίζονται. Διότι αν είναι να αγωνίζονται από την καρέκλα, τότε θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε απανωτά χτυπήματα. Ας έρθουν να συζητήσουν μαζί μας ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα και με ποιους τρόπους θα τα λύσουμε. Σίγουρα οι 3ωρες στάσεις εργασίας και οι ψευδοεφευρέσεις δεν λύνουν προβλήματα…Δείχνουν αδυναμία κατ’ εμέ.
