Η παραβατικότητα μαθητών και η απουσία ορίων δοκιμάζουν καθημερινά τα ελληνικά σχολεία. Τι λένε εκπαιδευτικοί και ειδικοί για την κρίση αξιών, τη βία και την ανάγκη στήριξης.
Μια κοινωνία χωρίς πυξίδα, σχολεία σε κρίση
Οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα βιώνουν ολοένα και πιο δύσκολες συνθήκες. Αντιμετωπίζουν παιδιά χωρίς όρια, χωρίς καθοδήγηση και, συχνά, χωρίς στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον.
Το κινητό τηλέφωνο, αντί εργαλείο μάθησης, έχει γίνει πολλές φορές μέσο διαπόμπευσης ή εκφοβισμού. Οι εντάσεις είναι συχνές, οι καβγάδες επίσης, και τα περιστατικά βίας αυξάνονται συνεχώς.
Το σχολείο καθρέφτης της κοινωνίας
«Το σχολείο είναι αντανάκλαση της κοινωνίας και της οικογένειας», σημειώνουν εκπαιδευτικοί από το Ηράκλειο.
Πολλά παιδιά έρχονται στο σχολείο χωρίς να έχουν φάει πρωινό. Οι καθηγητές συνεννοούνται με το κυλικείο ή με κοινωνικές υπηρεσίες για να εξασφαλίσουν ότι οι μαθητές θα σιτιστούν σωστά.
Η παραμέληση και η αδιαφορία από το σπίτι αποτελούν τη ρίζα πολλών συμπεριφορών που δυσκολεύουν τη σχολική ζωή.
«Τα παιδιά δεν έμαθαν όρια»
Ο επόπτης ποιότητας εκπαίδευσης Ηρακλείου, Δημήτρης Καλυκάκης, εξηγεί ότι μετά την πανδημία η κατάσταση επιδεινώθηκε:
«Τα παιδιά δεν ανέπτυξαν κοινωνικές δεξιότητες όταν ήταν μικρότερα. Τώρα, στο Γυμνάσιο, βλέπουμε τα αποτελέσματα του εγκλεισμού».
Αναγνωρίζει τον ρόλο των Επιτροπών Διεπιστημονικής Υποστήριξης (Ε.Δ.Υ.), του ΚΕΔΑΣΥ και των Συμβούλων Σχολικής Ζωής, ωστόσο επισημαίνει πως οι δομές αυτές χρειάζονται ενίσχυση.
Ο ρόλος της οικογένειας και η απουσία της
Η Ελένη Λυκάκη, Σύμβουλος Σχολικής Ζωής του 11ου ΓΕΛ Ηρακλείου, παρατηρεί ότι η παραβατικότητα είναι πλέον σταθερή κατάσταση.
«Η οικογένεια καθορίζει τα πάντα. Ο γονιός οφείλει να βάζει όρια, να επικοινωνεί με το παιδί. Στο σχολείο, ο εκπαιδευτικός έχει 30 μαθητές – στο σπίτι, ο γονιός 1 ή 2».
Πλέον, στα σχολεία υπάρχουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, ωστόσο το έργο τους είναι τεράστιο και ο χρόνος περιορισμένος.
«Το σχολείο έχασε τον παιδαγωγικό του ρόλο»
Ο Λάζαρος Μάρκου, διευθυντής του Γυμνασίου Προφήτη Ηλία, σημειώνει πως η κοινωνία βιώνει έντονη νευρικότητα και πολιτική πόλωση.
Πολλά παιδιά μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα όπου κυριαρχεί η βία ή η αδιαφορία και απλώς αναπαράγουν αυτές τις συμπεριφορές.
«Το σχολείο έχει χάσει τον παιδαγωγικό του ρόλο. Χρειάζεται κρατική μέριμνα, υποστήριξη και συνεργασία με τους γονείς», επισημαίνει.
«Μία φορά την εβδομάδα ψυχολόγος δεν αρκεί»
Ο Δημήτρης Σακελλάρης, διευθυντής του 9ου Γυμνασίου Ηρακλείου, αντιμετωπίζει καθημερινά περιστατικά μικροβίας, ψυχολογικού εκφοβισμού και αποκλεισμού μαθητών από τις παρέες.
«Υπάρχουν παιδιά που ζουν μέσα στη φτώχεια και την παραμέληση. Όταν ο ψυχολόγος επισκέπτεται το σχολείο μόνο μία φορά την εβδομάδα, δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες τους», λέει.
Η ανάγκη για συλλογική δράση
Όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: το σχολείο δεν μπορεί να σηκώσει μόνο του το βάρος της κοινωνικής κρίσης.
Η στήριξη των μαθητών και των εκπαιδευτικών απαιτεί συνεργασία γονέων, πολιτείας και ειδικών.
Η εκπαίδευση δεν είναι μόνο γνώση, είναι και διαμόρφωση χαρακτήρα, αξιών και σεβασμού — έννοιες που φαίνεται να έχουν χαθεί στη σημερινή κοινωνία.
Δημοσιεύθηκε αρχικά στο cretalive
- Ενδοοικογενειακή βία και Ποινική διαμεσολάβηση / Νόμος 3500
- Οδηγός για εκπαιδευτικούς / Έμφυλη βία στο διαδίκτυο
