Παντελώς αδιάφορο το ποιος θα είναι ο/η επόμενος/η υπουργός παιδείας – Τίποτε δεν επηρεάζεται ούτε στο ελάχιστο
Σε μια εποχή που η σκληρή νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης είναι σε πλήρη ανάπτυξη, ενώ το πλάνο και οι προτεραιότητες της διοίκησης είναι προδιαγεγραμμένες και δρομολογημένες, οδεύουμε σε άλλη μία αλλαγή ονομάτων, κάτω από τον τίτλο του υπουργού παιδείας. Είναι αστείο να αγωνιά κανείς, να περιμένει να ακούσει το όνομα του νέου υπουργού παιδείας και ακόμα πιο μάταιο είναι να περιμένει να αλλάξει έστω και το παραμικρό σε ότι αφορά το ελληνικό σχολείο, το πανεπιστήμιο, τους εκπαιδευτικούς και γενικά όλο το φάσμα δράσης του υπουργείου. Η τριετία Κεραμέως αποτέλεσε την έναρξη της εφαρμογής του προγράμματος παιδείας της ΝΔ, ενός masterplan που στοχεύει τη μερική (αρχικά) ιδιωτικοποίηση του δημόσιου σχολείου, την αυταρχικοποίηση της εσωτερικής λειτουργίας του, την τρομοκράτηση και απαξίωση του Έλληνα εκπαιδευτικού, μεταξύ και άλλων πολιτικών παρεμβάσεων, όπως η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κ.α. Τίποτε απολύτως δεν άλλαξε η εναλλαγή με τον μέχρι σήμερα υπουργό Κ. Πιερρακάκη, ο οποίος συνέχισε απλά την ευλαβική εφαρμογή του πλάνου. Σε επίπεδο εντυπώσεων και δημόσιων διατυπώσεων αρχικά ο Κ. Πιερρακάκης έριξε τους τόνους, ίσως επειδή διέβλεψε ότι η αντιπαράθεση με την εκπαιδευτική κοινότητα, και η λεκτική επιθετικότητα προς αυτήν, δεν προσφέρουν τίποτα στην πολιτική στοχοθεσία της κυβέρνησης και ότι η στάση Κεραμέως σε αυτόν τον τομέα ήταν ανώφελη, ωστόσο προς το τέλος της θητείας του έγινε απόλυτα επιθετικός απέναντι στους εκπαιδευτικούς με απόγειο της στάσης αυτής, τα πειθαρχικά σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς και την σοκαριστική ποινή δυνητικής αργίας στην εκπαιδευτικό Χ. Χοτζόγλου που κανείς προκάτοχός του δεν είχε υποπέσει(ή υποκύψει) σε κάτι ανάλογο.
Ωστόσο από την πορεία του υπουργείου παιδείας δεν άλλαξε ούτε γραμμή, ούτε μία μοίρα στην κατεύθυνσή του. Το ίδιο ασφαλώς πρόκειται να συμβεί με μαθηματική ακρίβεια και μετά την επερχόμενη, νέα αλλαγή υπουργού παιδείας. Ακόμα και ο πρώτος τυχόντας περαστικός να τοποθετηθεί στον υπουργικό θώκο, η πολιτική είναι κλειδωμένη και όχι μόνο η πολιτική, αλλά και ο τρόπος και η μεθοδολογία εφαρμογής της. Το μόνο που ίσως αλλάξει είναι το ύφος και η βιτρίνα. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί, γονείς και φοιτητές διαθέτουν πλέον την ωριμότητα να καταλαβαίνουν τα παραπάνω και δεν αντιμετωπίζουν πια το όνομα του νέου υπουργού, όπως ο ιθαγενής το καθρεφτάκι του. Αδιαφορούν για το ποιο κομματικό παιδί θα γράψει το ονοματεπώνυμο του κάτω από τον τίτλο. Αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο της εκπαίδευσης είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική και το πως αυτή θα πάψει να στρέφεται απέναντι στο δημόσιο σχολείο, στην παιδαγωγική ελεύθερη, στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή τα πολιτικά πρόσωπα παίζουν μουσικές καρέκλες με τις υπουργικές θέσεις.
