~ Επικήδειος / Ποίημα Συναδέλφισσας με αφορμή το ναυάγιο των προσφύγων στην Πύλο
~ Επικήδειος / Ποίημα Συναδέλφισσας με αφορμή το ναυάγιο των προσφύγων στην Πύλο
Κατεψυγμένοι περνούν στην αιωνιότητα
Και μήτε χέρι, μήτε σπάρτος, μήτε λουλουδιασμένος επιτάφιος να τους χαϊδέψει μάγουλο Μόνο τα φύκια του βυθού θα τους ψιθυρίζουν θαλασσινές μελωδίες και απόηχους ψαριών Βουητό από βαθύ πηγάδι η μνήμη τους
Και απότομες κινήσεις από ουρές πλασμάτων αλλόκοτων
Χριστέ μου! Τι κόσμος είναι αυτός…
Για τους ταπεινούς σου φυλάς θάνατο β’ κατηγορίας Τα μνήματά τους καρφωμένα στα κοράλλια
Οι σκελετοί τους αγκυστρωμένοι στον πυθμένα
Όπως τους τοποθέτησε το χέρι της ανισότητας και της βίας
Στην επιφάνεια οι τελευταίοι ζωντανοί τους δίχως χάρτη δε θα μάθουν ποτέ την τωρινή τους θέση
Και μέχρι να κατέβει η στάθμη της θάλασσας και να υψωθούν οι πυθμένες σα βουνά
Ρούπι δε θα κουνήσει ο κάβουρας από τις τρύπιες κόγχες
Ούτε οι ανοιχτοί τους τάφοι καταμεσίς του πελάγους θα κλείσουν Ούτε η αγωνία των ζωντανών
Ούτε η ίδια η ανθρώπινη ιστορία
Και η ψυχή τους τόπο δε θα βρει και ησυχία
Γύρω θα απλώνεται πυκνός και αδιαπέραστα βουβός και ακίνητος ο χρόνος…
[Χίος _ 16.6.23]
Μαριάννα Ταφ
Εκ μέρους της συγγραφικής Ομάδας του συλλόγου Δασκάλων και Νηπ/γών Χίου «Αδαμάντιος Κοραής»
Σύλλογος Δασκάλων Χίου Αδαμάντιος Κοραής
Νέα Έκθεση ΟΗΕ / Στερεότυπα “ριζωμένα” στην κοινωνία για τη βία κατά των γυναικών!!
Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω.Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω,από τ’ αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.
Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,λυτρώνω μάνες και γιους.Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι·και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη.Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.
