Το έργο κάπου το ‘χω ξαναδεί: Επιθεωρητισμός-Κατηγοριοποίηση-Επιλογή Σχολείου-Σχολεία σε Δήμους! Όταν το παραμύθι έχει μόνο δράκους
Καταρχήν να πούμε ότι πρόβλεψη για ελεύθερη επιλογή σχολείου υπάρχει στο πρόγραμμα παιδείας της ΝΔ από το 2019, δεν είναι κάτι καινούριο. Αντιθέτως πρόκειται για παμπάλαια και αιώνια νεοφιλελεύθερη “ονείρωξη”, μέρος του περιβόητου αγγλοσαξονικού μοντέλου στην εκπαίδευση το οποίο εφαρμόστηκε εδώ και δεκαετίες σε μια μειοψηφία κρατών του δυτικού κόσμου, πέτυχε να μειώσει δραματικά το κόστος της παιδείας για τον κρατικό προϋπολογισμό και απέτυχε οικτρά φυσικά σε παιδαγωγικό επίπεδο, δημιουργώντας κατηγοριοποιημένα σχολεία τα οποία κατά τεράστια ποσοστά είναι υποχρηματοδοτούμενα, επειδή αξιολογούνται χαμηλά και δεν επιλέγονται από τους γονείς, ενώ συγχρόνως είναι κάτεργα εργασίας για εκπαιδευτικούς. Μιλάμε για σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων, από τη μια η συντριπτική πλειοψηφία των “κακών σχολείων” τα οποία η πολιτεία αγνοεί, καθώς δεν έχουν καλές αξιολογήσεις και δεν τα επιλέγουν οι γονείς και φυσικά δεν έχουν έσοδα και από χορηγούς και από την άλλη τα ελάχιστα υποτιθέμενα “καλά σχολεία” των ελίτ που συγκεντρώνουν λεφτά από παντού. Και στα δύο οι εκπαιδευτικοί δουλεύουν σα σκλάβοι, προσλαμβάνονται και απολύονται κατά το δοκούν από το δήμο ή και το διευθυντή του σχολείου. Αυτός είναι ο παράδεισος του αγγλοσαξωνικού μοντέλου που έχει ως βασικό συστατικό στοιχείο, την ελεύθερη επιλογή σχολείου.
Το μοτίβο είναι παντού το ίδιο. Επιθεωρητισμός-Κατηγοριοποίηση-Επιλογή Σχολείου-Τα σχολεία στους δήμους. Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και χιλιοαποτυχημένο. Δείτε τι έγινε στην Πορτογαλία, το 2010 εισήχθη ο σκληρός επιθεωρητισμός, αυτό που πάνε να περάσουν τώρα στην Ελλάδα με την ατομική αξιολόγηση και την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας, ενώ φέτος 10+ χρόνια μετά, η Πορτογαλία περνάει στην “επόμενη πίστα” με την προσπάθεια να περάσουν τα σχολεία στους δήμους. Για αυτό και ακούμε φέτος για τις τεράστιες κινητοποιήσεις στην Πορτογαλία. Αυτά περιμένουν και εμάς αν επιτρέψουμε την ολίσθηση σε τέτοιες εγκληματικές πολιτικές που αν εφαρμοστούν θα οδηγήσουν ακριβώς στον ίδιο δρόμο με αυτόν που περιγράψαμε παραπάνω. Μόνη λύση είναι να τα αποτρέψει το εκπαιδευτικό κίνημα συλλογικά, οι εκπαιδευτικοί φωνάζουν για αντίσταση στον επιθεωρητισμό, για απεργία/αποχή κτλ..Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου..της ζωής και του θανάτου του δημόσιου σχολείου…
Ο «υγιής ανταγωνισμός» και άλλα παραμύθια λοιπόν! Ελεύθερη επιλογή σχολικής μονάδας από τους γονείς λέει πάλι το πρόγραμμα της ΝΔ και εμείς σας παρουσιάζουμε και λίγα σχόλια συναδέλφων από το διαδίκτυο:
Όπως αναφέρει η συνάδελφος Αγγελική
Όσοι/όσες είστε οπαδοί της αξιολόγησης αυτό το έχετε δουλέψει στο μυαλό σας;
Καταλαβαίνετε ότι δύο τρία σχολεία σε κάθε περιοχή θα διαλέγουν τους “καλούς” μαθητές και τα υπόλοιπα θα φυτοζωούν ή θα κλείσουν;
Ακόμη:
Γιατί καλοί μου συνάδελφοι, όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο, ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο σύστημα αλλά έχει… λίγες θέσεις!
Άλλωστε, το αποτέλεσμα το είδαμε εκεί που εφαρμόστηκε χρόνια τώρα.
Στην πράξη λοιπόν εκεί που έχει εφαρμοστεί η “επιλογή σχολείου” δημιουργήθηκε μια μάζα “κατώτερων” σχολείων και μια ελίτ που συγκεντρώνουν την αφρόκρεμα. Καθόλου τυχαία, βέβαια, η διάκριση αυτή ταυτίζεται με τη διάκριση των μαθητών σε αυτούς που έχουν γονείς από τα κατώτερα και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Εν ολίγοις, θεσμοθετήθηκε η ταξική εκπαίδευση στην πιο “άθλια” μορφή της.
Μια εξαιρετική ταινία για το θέμα:
Συνάδελφος Δημήτρης: Πώς η ελεύθερη επιλογή σχολικής μονάδας μπορεί να επιφέρει μείωση προσλήψεων και διορισμών;
Ας υποθέσουμε μια γεωγραφική περιοχή με 2 γυμνάσια (Γυμνάσιο Α, Γυμνάσιο Β) τα οποία έχουν σε κάθε τάξη 2 τμήματα των 15 μαθητών (σύνολο 12 τμήματα και στα 2 Γυμνάσια). Έστω ότι φεύγουν 3 μαθητές από κάθε τάξη του Γυμνασίου Α και γράφονται στο Γυμνάσιο Β. Στο Γυμνάσιο Α η κάθε τάξη μειώνεται σε 27 μαθητές, άρα πλέον έχουμε 1 τμήμα σε κάθε τάξη.
Στο Γυμνάσιο Β τα τμήματα δεν αυξάνονται. Άρα από 12 τμήματα που είχαμε αρχικά στα 2 Γυμνάσια πλέον έχουμε 9 τμήματα, οπότε λιγότερες ώρες διδασκαλίας, άρα λιγότερες προσλήψεις και διορισμούς.΄Επίσης, αν έχουμε και κλείσιμο σχολικών μονάδων, θα έχουμε λιγότερους δ/ντές άρα λιγότερα λειτουργικά κενά (λόγω μείωσης ωραρίου των δ/ντων)
Συναδέλφισσα Ειδικής Αγωγής (Στέλλα Φ.): Μαχόμαστε για τη συμπερίληψη όλων των μαθητών στο σχολείο της γειτονιάς τους, μέσω των κατάλληλων δομών υποστήριξης, όλων των μαθητών και της ενίσχυσης της συμπεριληπτικης κουλτούρας των σχολείων και τώρα μας λένε να γίνεται “ελεύθερη επιλογή σχολείου από τον γονέα”. Ας αναλογιστούμε πώς θα συνδεθεί η εξωτερική αξιολόγηση των σχολείων και η ιεράρχηση τους με βάση την αξιολόγηση αυτή, με τη δυνατότητα επιλογής σχολείου από τους γονείς. Τι συνέπειες θα έχει αυτό για την κοινωνία μας: σχολεία με βάση τη φήμη, την κοινωνική τάξη, την οικονομική επιφάνεια, σχολεία με βάση την επικοινωνιακή τους ικανότητα, σχολεία στο κυνήγι των επιδόσεων, εκπαιδευτικοί υπό την πίεση της “αποτελεσματικοτητας”, όχι αυτής που στηρίζεται στις αξίες και την πραγμάτωση ενός “σχολείου για όλους”, που θα σήμαινε και βήματα προς μια κοινωνία για όλους, αλλά εκείνης που αποβλέπει στον ανταγωνισμό και την επικράτηση , που σημαίνει μια “απροκάλυπτα ανταγωνιστική κοινωνία των αποκλεισμών”. Μαθητές δύο ταχυτήτων, προδιαγεγραμμένων εκπαιδευτικών- επαγγελματικών διαδρομών, χωρίς τη δυνατότητα να γίνουν “κοινωνικο-πολιτισμικα πλουσιότεροι” και να αναπτύξουν ενσυναίσθηση, Γονείς με την αίσθηση δύναμης της ατομικής επιλογής, που θα νιώθουν να υπερτερούν σε σχέση με άλλους ως προς την προσφορά ευκαιριών στα παιδιά τους, και από την άλλη γονείς με την αίσθηση ότι τα παιδιά τους μένουν “με ο,τι περισσεύει” από τους υπόλοιπους. Ο αγώνας θα πρέπει να παραμείνει εστιασμένος στην διαρκή βελτίωση του σχολείου της γειτονιάς και άρα στην ενίσχυση της ταυτότητας και των δεσμών των μελών της κοινότητας γύρω από αυτό το σχολείο. Η ελεύθερη επιλογή σχολείου, το καθιστά προϊόν προς κατανάλωση, αποκομμένο από τον τοπικό κοινωνικό ιστό, από τη δυνατότητα ενίσχυσης αυτού με κοινωνικό και πολιτισμικό κεφάλαιο, και μετασχηματισμού του σε ζωντανή κοινότητα αλληλεγγύης, συμμετοχικοτητας, ατομικής και ταυτόχρονα συλλογικής κοινωνικής ανέλιξης.
