Η καθημερινότητα στα σχολεία έχει γίνει μια διαρκής άσκηση αντοχής, όχι εξαιτίας του έργου της διδασκαλίας, αλλά εξαιτίας της εγκατάλειψης από το Υπουργείο. Οι εκπαιδευτικοί που κρατούν όρθιο το δημόσιο σχολείο φορτώνονται όλο και περισσότερα βάρη, περισσότερες ευθύνες, περισσότερα καθήκοντα, χωρίς υποστήριξη, χωρίς προστασία, χωρίς αναγνώριση.
Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι συγκυριακή. Είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που αντιμετωπίζει τον εκπαιδευτικό ως αναλώσιμο εργαλείο και το σχολείο ως μηχανισμό διαχείρισης, όχι ως χώρο παιδείας. Και οι συνέπειες είναι πλέον ορατές σε όλους.
Ο εκπαιδευτικός “λάστιχο” που τρέχει από μάθημα σε μάθημα και από σχολείο σε σχολείο, που επωμίζεται ατελείωτη, αχρείαστη γραφειοκρατία και καλείται μέσα σε ασφυκτικές προθεσμίες —ακόμη και μέσα στις διακοπές του— να εκτελέσει εντολές «άνωθεν» και να συμπληρώσει στοιχεία για το Υπουργείο, έχει πλέον ξεπεράσει τα όριά του.
Ο εκπαιδευτικός που δεν έχει ουσιαστική στήριξη στο έργο του, που φορτώνεται καθήκοντα και ευθύνες που το ίδιο το Υπουργείο μετακυλίει για να καλύψει τις δικές του ανεπάρκειες, που προσπαθεί να ζήσει με έναν μισθό που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της ζωής, δεν μπορεί να αντέξει άλλο.
Τα σχολεία παραμένουν υποστελεχωμένα, με κενά ακόμη και στα μέσα του Α’ τετραμήνου. Εκπαιδευτικοί εξαναγκάζονται σε υπερωρίες έως 5 ώρες την εβδομάδα, ακόμη και χωρίς τη θέλησή τους (υπενθυμίζουμε ότι ισχύουν οι στάσεις εργασίας της ΟΛΜΕ).
Ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί πηγαίνουν μέχρι και σε πέντε σχολεία ο καθένας και αλλάζουν κάθε χρόνο, χωρίς δυνατότητα να χτιστούν σταθερές σχέσεις εμπιστοσύνης με τους μαθητές, τους γονείς, τις σχολικές κοινότητες.
Τα σχολεία λειτουργούν χωρίς γραμματειακή υποστήριξη, με τον γραφειοκρατικό φόρτο να έχει εκτοξευθεί και να πέφτει εξολοκλήρου στις πλάτες των εκπαιδευτικών. Λειτουργούν χωρίς σχολικούς φύλακες, ενώ η κατάργηση των σχολικών επιτροπών έχει αφαιρέσει την αναγκαία ευελιξία στη χρηματοδότηση, δημιουργώντας συνεχείς καθυστερήσεις, δυσλειτουργίες και αδυναμία κάλυψης άμεσων αναγκών.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας, όπου οι εκπαιδευτικοί είναι εκτεθειμένοι σε κακόβουλες πρακτικές, συκοφαντίες, λεκτικές, ακόμη και σωματικές επιθέσεις. Οι εφημερίες και οι συνοδείες σε εκδρομές έχουν μετατραπεί από παιδαγωγικό καθήκον σε πηγή κινδύνου. Την ίδια ώρα, δεν υπάρχει νομικός συμπαραστάτης σε επίπεδο ΔΔΕ, ούτε νομική θωράκιση από το Υπουργείο, παρά τις δεσμεύσεις του.
Είναι πλέον επιβεβλημένο όσο ποτέ το Υπουργείο να ακούσει τις φωνές μας, να στελεχώσει ουσιαστικά τα σχολεία με όλο το απαραίτητο προσωπικό, να προστατεύσει τον εκπαιδευτικό, να στηρίξει έμπρακτα το παιδαγωγικό έργο, να προσφέρει πραγματικά κίνητρα και να προχωρήσει σε αυξήσεις που επιτρέπουν αξιοπρεπή διαβίωση.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των εκπαιδευτικών που ζητούν άδεια για άσκηση ιδιωτικού έργου.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι αναγκάζονται να βρουν δεύτερη και τρίτη δουλειά. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που εξαντλεί τον εκπαιδευτικό αντί να τον στηρίζει.
Και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο!
Θοδωρής Κατσωνόπουλος αιρετός ΚΥΣΔΕ
