Μια τρύπα στο νερό ξαναέκανε το ΥΠΑΙΘΑ – Έβγαλε παράνομη την Απεργία/Αποχή που βέβαια αναμένεται να επαναπροκηρυχθεί
Όπως είναι γνωστό το υπουργείο παιδείας τον τελευταίο μήνα έχει κινήσει τις διαδικασίες για να βγάλει παράνομη την Απεργία/Αποχή από τις διαδικασίες της ατομικής αξιολόγησης που έχουν κηρύξει οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες. Είναι επίσης γνωστό ότι η ίδια κυβέρνηση έχει θεσπίσει έναν απίστευτο νόμο, το “νόμο Χατζηδάκη”, βάσει του οποίου μπορεί να βγάζει παράνομες όλες τις απεργίες όλων των σωματείων, απλά και μόνο επειδή οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για την κήρυξη απεργίας είναι ανθρωπίνως και διαδικαστικώς αδύνατον να τηρηθούν. Έτσι λοιπόν στην Ελλάδα του 2024, όλες οι απεργίες είναι εν δυνάμει παράνομες, αρκεί να αποφασίσει κάποιος υπουργός να τις προσβάλει δικαστικά.
Στην περίπτωση της απεργίας/αποχής από την ατομική αξιολόγηση ωστόσο η πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας ΔΕΝ αποφάσισε αμέσως να προσφύγει κατά της απεργίας/αποχής. Ίσως αντιλαμβανόμενη τη δημοκρατική εκτροπή που συνιστά κάτι τέτοιο και το πόσο απογοητευτικό είναι για μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα να σέρνει ένα υπουργείο τους εργαζομένους του στα δικαστήρια με επίδικο μια απεργία. Ίσως και επειδή πίστευε ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θα την αγκαλιάσουν και με τα πολλά θα τους πείσει ή θα τους εξαναγκάσει να αξιολογηθούν. Παρόλα αυτά όμως, πάνω από ένα χρόνο μετά αυτή η στάση άλλαξε και μπροστά στην τεράστια επιτυχία της απεργίας/αποχής στην οποία συμμετέχουν σε ποσοστά 80 και 90% οι νεοδιόριστοι, η ηγεσία του ΥΠΑΙΘΑ ουσιαστικά ομολογώντας τη παταγώδη αποτυχία της να πείσει, προσφεύγει στην έσχατη λύση που τόσο καιρό απέφευγε.
Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘΑ λοιπόν σήμερα βροντοφώναξε: ΧΑΣΑΜΕ. Πηγαίνει στην επόμενη επιλογή της που είναι τα δικαστήρια και ο εξαναγκασμός. Βέβαια όπως λέει και ο τίτλος και αυτή η επιλογή έχει πολλές πιθανότητες να αποδειχθεί μια τρύπα στο νερό και αυτό γιατί μια αποτυχημένη πολιτική, μια χρεοκοπημένη ιδεοληψία δεν μπορεί να σωθεί στην πράξη και να επικρατήσει με απειλές και δικαστικές νίκες. Είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί ακριβώς είναι παρα φύσιν, είναι κόντρα στη σύγχρονη επιστημονική σκέψη και δεν μπορεί κανείς να γυρίσει μια χώρα στην εποχή της τρομοκρατίας των επιθεωρητών του 60 και του 70, απλά επειδή απειλεί και κάνει προσφυγές στα δικαστήρια. Δικηγόρους εξάλλου δεν έχει μόνο το υπουργείο, έχουν και οι ομοσπονδίες, έχουν και τα πρωτοβάθμια σωματεία και μπορούν να επαναπροκηρύξουν την Απεργία/Αποχή και να την ξανά-επαναπροκυρήξουν με δικονομικές τροποποιήσεις και να προκηρύξει και η ΑΔΕΔΥ και γενικώς πάντα κάποιος μπορεί να βρίσκει ένα τρόπο να αντιστέκεται, όταν έχει κυριαρχήσει στο επίπεδο της συνείδησης του κόσμου ότι η ατομική αξιολόγηση γυρίζει το σχολείο πίσω. Αυτή τη στιγμή ακόμη και πολλοί διεκπαιρεωτές του νόμου 4823/2021 της αξιολόγησης, οι “συμβουλοι” και πάρα πολλοί διευθυντές μιλούν ενάντια σε αυτήν, ομολογούν ότι πρόκειται συνήθως περί ενός ντροπιαστικού θεάτρου το οποίο τους βάζει σε πολύ δύσκολη και άβολη θέση, πέρα της προφανούς αντι-επιστημονικότητάς του και της γραφειοκρατικής πίεσης του. Υπάρχουν αξιολογητές που εύχονται να συμμετέχει σε απεργία/αποχή ο νεοδιόριστος για να μην χρειαστεί να εμπλακούν στη διαδικασία αξιολόγησής του και μάλιστα το δηλώνουν.
Ποιος λοιπόν πιστεύει σε αυτή τη “μεταρρύθμιση”; Πως θα πετύχει μια πολιτική που ανάμεσα στους ίδιους τους επαγγελματίες της εκπαίδευσης, αξιολογητές και εν δυνάμει αξιολογούμενους, θεωρείται απλά ένα πρόβλημα; Μάλλον όχι με προσφυγές στα δικαστήρια. Ίσως τουλάχιστον μέσα από όλα αυτά αναδειχθεί επιτέλους ότι ο Έλληνας εκπαιδευτικός χρειάζεται τη στήριξη του υπουργείου, ώστε να ανταπεξέλθει στο όλο και δυσκολότερο έργο του και όχι φοβέρες και μηνύσεις. Ίσως αναδειχθεί ότι χρειάζονται σύμβουλοι και όχι αξιολογητές, χρηματοδότηση για τα σχολεία και τη διδασκαλία και όχι για τις μηνύσεις, και τα μέσα επιθεώρησης. Ίσως μετά από όλα αυτά η ηγεσία της εκπαίδευσης να ασχοληθεί με τα παιδιά, τα σχολεία και τη διδασκαλία, όχι με το να μπαίνει απέναντι στους εκπαιδευτικούς αλλά με το να στέκεται δίπλα τους. Ποτέ δεν είναι αργά.
