Σχετικά με την Άρση της Μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων – Ή Αλλιώς: Κράτος «Λάφυρο»
του Γιώργου Δημητρακόπουλου
Πολλή κουβέντα γίνεται για την άρση της μονιμότητας – 114 χρόνια μετά τη συνταγματική κατοχύρωσή της. Δε θα γράψω την προσωπική μου άποψη (πιθανόν να μην ενδιαφέρει και κανέναν) ούτε θα υπεραμυνθώ το αντικειμενικό γεγονός της σταθερότητας των εργασιακών σχέσεων, αλλά θα καταθέσω εδώ τι υποστηρίζει πανεπιστημιακό εγχειρίδιο για το σύστημα της μονιμότητας, ενός συστήματος που άπτεται της ποιότητας των Υπηρεσιών του Κράτους και της ίδιας της λειτουργίας αυτού:
«Το σύστημα της μονιμότητας αποβλέπει στη δημιουργία ενός Υπαλληλικού Σώματος από πρόσωπα, τα οποία ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΝ μακροχρόνια την επαγγελματική δραστηριότητά τους στην ΥΠΗΡΕΣΙΑ του Κράτους, ΑΝΕΠΗΡΕΑΣΤΑ από τις κυβερνητικές μεταβολές, πράγμα που υπό κανονικές συνθήκες συμβάλει στην πολιτική ουδετερότητα των υπαλλήλων και την άσκηση των καθηκόντων τους κατά τρόπο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ απέναντι στους διοικούμενους. Η μονιμότητα είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό κίνητρο που μπορεί να ΠΡΟΣΕΛΚΥΣΕΙ στην υπηρεσία του Κράτους πρόσωπα ΙΚΑΝΑ με το απαιτούμενο ΗΘΟΣ» (σ.σ. οι επισημάνσεις δικές μου).
Συμπέρασμα (δικό μου): Όποιος πολιτικός σχηματισμός, και δη προοδευτικός έστω και κατ΄ επίφαση, αποδεχθεί – ενόψει της συνταγματικής αναθεώρησης – την κυβερνητική πρόταση για άρση της μονιμότητας των ΔΥ, στην ουσία θα ανοίξει μια πιο βαθιά πληγή στη λειτουργία του Κράτους και θα οδηγήσει σε οπισθοδρόμηση τη χώρα. Αναμένω, λοιπόν, να δω ποιος σχηματισμός – πέραν του υπέρμαχου των πελατειακών σχέσεων κόμματος της Ν(έο) Δ(εξιάς) – θα αναλάβει την ευθύνη να δώσει μεγαλύτερο βάθος στην έννοια κράτος – λάφυρο!
