Απειλές, Εκφοβισμός και Αποτυχία: Από την Αξιολόγηση στις Απολύσεις – Οι Εκπαιδευτικοί Δεν Εκβιάζονται – Το Δημόσιο Σχολείο Δεν Πωλείται
Η Κυβέρνηση Επιστρέφει στην Τιμωρητική Ρητορική: Η Αξιολόγηση ως Όχημα Εκτροπής και Εκφοβισμού
Μια Αποτυχημένη Επιβολή Μετατρέπεται σε Ρητορική Εκδίκησης
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς και της Υπουργού Παιδείας, συνιστούν όχι απλώς έναν αντιδημοκρατικό κατήφορο, αλλά και έμμεση παραδοχή αποτυχίας. Για πέντε συνεχόμενα χρόνια, η κυβέρνηση, με προσφυγές στη Δικαιοσύνη, με εγκυκλίους, εκφοβισμό, πειθαρχικά μέτρα και στοχευμένη προπαγάνδα, δεν κατόρθωσε να επιβάλει την αξιολόγηση στο σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου. Το οργανωμένο εκπαιδευτικό κίνημα, αντιστάθηκε σθεναρά, όχι επειδή απορρίπτει τον ποιοτικό έλεγχο, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται την αξιολόγηση ως μέσο ταξικής κατηγοριοποίησης σχολείων και εργαζομένων.
Η επίμαχη δήλωση του Πρωθυπουργού περί απομάκρυνσης εκπαιδευτικών που «αρνούνται επί της αρχής την αξιολόγηση» είναι βαθιά προβληματική. Δεν αναφέρεται σε πράξεις, αλλά σε πρόθεση – σε φρόνημα. Η στοχοποίηση του φρονήματος συνιστά ολίσθημα επικίνδυνο: εισάγει έναν ιδιότυπο “παιδαγωγικό Μακαρθισμό”, όπου οι ιδέες και οι αντιλήψεις των εκπαιδευτικών καθίστανται κριτήριο παραμονής στο επάγγελμα. Είναι μια επικίνδυνη καμπή για τη δημοκρατία και την ελευθερία έκφρασης στον δημόσιο χώρο.
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι οι απειλές για απολύσεις δεν έχουν νομικό έρεισμα στο ισχύον πλαίσιο. Ακόμα και το άρθρο 56 του νόμου για την αξιολόγηση δεν προβλέπει κυρώσεις απόλυσης για συμμετοχή σε απεργία–αποχή. Για να επιβληθούν οι ποινές που διατυπώνονται σε πολιτικό λόγο, απαιτείται νέο θεσμικό πλαίσιο, το οποίο αναγκαστικά θα προσκρούει στο Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις για τα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα.
Η Πραγματική Στόχευση: Διάλυση του Δημόσιου Σχολείου
Η κυβερνητική εμμονή με την αξιολόγηση δεν έχει καμία σχέση με την επιμόρφωση ή τη βελτίωση του έργου των εκπαιδευτικών. Αντίθετα, εντάσσεται σε έναν στρατηγικό σχεδιασμό αναδιάρθρωσης του δημόσιου σχολείου, με στόχο την πολυτυπία, την κατηγοριοποίηση και, τελικά, την εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εξήρε τα «Ωνάσεια σχολεία», μετατρέποντας την εκπαίδευση από κοινωνικό δικαίωμα σε προνόμιο για λίγους.
Απέναντι σε αυτό, η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών είναι καταδικασμένη σε σχολεία με υπερπληθυσμένα τμήματα, ελλιπείς υποδομές και αναπληρωτές–λάστιχο, οι οποίοι στελεχώνουν ένα σύστημα που επιβιώνει μόνο χάρη στο φιλότιμο και την υπερπροσπάθεια των ίδιων των εκπαιδευτικών.
Από τον Πλεύρη & τον Μαρινάκη στην Αναθεώρηση του Συντάγματος: Η Μόνιμη Απειλή της Μη Μονιμότητας
Ο Θάνος Πλεύρης, με δηλώσεις του, ανέδειξε το επόμενο βήμα: τη σύνδεση της αξιολόγησης με την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, μέσω συνταγματικής αναθεώρησης. Πρόκειται για ευθεία απειλή κατά των θεμελιωδών εργατικών κατακτήσεων. Η κυβέρνηση δεν επιδιώκει την αξιολόγηση για λόγους ποιότητας, αλλά ως μηχανισμό ελέγχου, πειθάρχησης και τελικά απολύσεων. Μια εργαλειακή αξιολόγηση, όχι για βελτίωση, αλλά για αποκλεισμό.
Η θέση μας στο δημόσιο σχολείο δεν ήταν ποτέ παραχώρηση – ήταν κατάκτηση. Η δέσμευσή μας απέναντι στους μαθητές και στην κοινωνία υπερβαίνει κυβερνητικούς κύκλους και πολιτικές συγκυρίες. Οι εκπαιδευτικοί ήταν, είναι και θα είναι οι στυλοβάτες της δημόσιας εκπαίδευσης, υπερασπίζοντας το δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφωση.
Η απάντηση στις απειλές και τους εκβιασμούς είναι μία: καθολική συμμετοχή, συλλογικότητα, ανυποχώρητη υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Τι ισχύει; Μύθοι, ανακρίβειες και υπερβολές.
