Προϋπολογισμός 2025: Ακρίβεια και Χαμηλοί Μισθοί – Χωρίς Ελπίδα για τους Εργαζόμενους

Ο προϋπολογισμός του 2025 χαρακτηρίζεται από την απουσία προοπτικής για τους εργαζόμενους, καθώς η ακρίβεια εξανεμίζει το εισόδημά τους, οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί και η φορολογική πολιτική είναι εξαιρετικά άδικη, με έμφαση στους έμμεσους φόρους.

Παρά την οικονομική ανάπτυξη και τις εισροές από το Ταμείο Ανάκαμψης, οι πραγματικοί μισθοί και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων υπολείπονται σημαντικά του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει σε μέτρα όπως η κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, η τιμαριθμοποίηση των φορολογικών κλιμακίων ή η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού.

Η Δημοκρατική Συνεργασία καλεί σε ένα δίκαιο σχέδιο οικονομικής πολιτικής που θα ικανοποιεί τις συλλογικές ανάγκες της κοινωνίας, ενώ τονίζει την ανάγκη οι εργαζόμενοι να ζουν με αξιοπρέπεια από τον μισθό τους. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεκδίκηση αυτών των δικαιωμάτων.

Η ΑΝΑΚΟΊΝΩΣΗ 

Προϋπολογισμός 2025
Οι συλλογικές ανάγκες των εργαζόμενων δεν υπηρετούνται από τις πολιτικές της Ν.Δ.

Ο κόσμος της εργασίας είναι αντιμέτωπος με την ακρίβεια που καταπίνει το εισόδημα των μισθωτών και το μεγάλο πρόβλημα της στέγασης, με τα ενοίκια ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα και στις νησιώτικες περιοχές να έχουν αυξηθεί υπέρογκα τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ έχουν μειωθεί τα διαθέσιμα ακίνητα.
Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα είναι σύμφωνα με τη Eurostat τρίτη από το τέλος σε ρυθμό αύξησης μισθών. Ο ευρωπαϊκός μέσος μισθός από 35.500 ευρώ το 2022 αυξήθηκε κατά 6,5%, φτάνοντας περίπου στα 37.500 ευρώ. Ο ελληνικός από 16.400 ευρώ έχει πάει 17.200 ευρώ, 3,6% πάνω έως το 2023. Είμαστε περίπου στο 45% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, ενώ ξέρουμε ότι αν πάμε στο σούπερ μάρκετ, οι τιμές είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Ο προϋπολογισμός του 2025 είναι ένας προϋπολογισμός απουσίας προοπτικής για τους εργαζόμενους, τα μεσαία στρώματα και τους πιο ευάλωτους. Ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών επαίρεται πως «με χαμηλότερους φόρους, έχουμε περισσότερα έσοδα. Ξεχνά όμως πως το φορολογικό μείγμα είναι εξαιρετικά άδικο, καθώς η αύξηση των εσόδων συνδέεται άμεσα με την ακρίβεια, αφού το μεγαλύτερο μερίδιο των δημοσίων εσόδων εξακολουθεί να προέρχεται από τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης.
Ειδικά οι φόροι από ΦΠΑ από το 34,5% του συνόλου των φορολογικών εσόδων το 2019, το 2024 εκτιμώνται πλέον στο 38,1%, μια αύξηση 3,6 ποσοστιαίων μονάδων στην πενταετία 2019-2024. Την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη η αναλογία άμεσων προς έμμεσους φόρους είναι περίπου 1 προς 1, στην Ελλάδα είναι 1 προς 1,8. Οι Έλληνες το 2024 θα πληρώσουν 15 δισ. συνολικά περισσότερους φόρους από το 2019, αύξηση δηλαδή άνω του 29% τη στιγμή που το πραγματικό ΑΕΠ το 2024 θα είναι αυξημένο μόλις κατά 10% περίπου σε σχέση με το 2019.
Τα συνολικά φορολογικά έσοδα αναμένεται να αυξηθούν με τριπλάσια ταχύτητα σε σχέση με την αύξηση του εθνικού εισοδήματος. Και παρά την σημαντική αύξηση των εισπράξεων φορολογικών εσόδων δεν υπάρχει καμία ουσιώδης μείωση φορολογικών συντελεστών, αλλά και καμία πρόθεση για τιμαριθμοποίηση των κλιμακίων του φόρου εισοδήματος, προκειμένου να περιοριστεί η αφαίμαξη των εισοδημάτων των εργαζομένων.

Τα πραγματικά εισοδήματα βρίσκονται σε διαρκή απόκλιση από την Ευρώπη των 27, ενώ οι ανισότητες ολοένα και διευρύνονται παρά τις ονομαστικές αυξήσεις τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά και τις ευνοϊκές οικονομικές καταστάσεις, όπως οι εισροές του Ταμείου Ανάκαμψης. Συγχρόνως, παρότι η κυβέρνηση διαχειρίζεται τους περισσότερους κατά κεφαλήν ευρωπαϊκούς πόρους στην ΕΕ, η Χώρα μας βρίσκεται ακόμα μακράν τελευταία σε επενδύσεις, με τις δημόσιες επενδύσεις λίγο μόνο πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και με τις επενδυτικές δαπάνες επιχειρήσεων να παραμένουν οι χαμηλότερες στην ΕΕ.

Η αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, δεδομένου ότι η Χώρα μας πέρασε και μία δύσκολη δεκαετία συνεχούς υποτίμησης των μισθών και του οικονομικού κύκλου που άφησε παρενέργειες. Υπάρχει, όμως, ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα. Ενώ η «πίτα» στην ουσία μεγαλώνει, το κομμάτι του κόσμου της εργασίας σε αυτήν μικραίνει. Η Χώρα μας είναι τρίτη σε ρυθμό ανάπτυξης σε ευρωπαϊκό επίπεδο με ποσοστό 2%, ταυτόχρονα όμως είμαστε τρίτοι από το τέλος σε μισθούς και δεύτεροι από το τέλος σε αγοραστική δύναμη, γεγονός που δείχνει ανισορροπία. Συγχρόνως, είμαστε ουραγοί στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με μόλις 20-25%, όταν στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι περίπου 50-60%. Η ευρωπαϊκή οδηγία, μάλιστα, λέει να πάει στο 80%.
Με τον προϋπολογισμό του 2025 ψηφίζονται και οι αυξήσεις «κοροϊδία» για τους εργαζόμενους της τάξης των 12,5 ευρώ τον μήνα από 1-4-2025. Κι ενώ έχουμε βγει εδώ και έξι χρόνια από τα μνημόνια, η κυβέρνηση δεν καταργεί ούτε την ειδική εισφορά αλληλεγγύης του 2%, που πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ούτε προχωρά στο μισθολογικό ξεπάγωμα της διετίας 2016-2017.
Καμιά, φυσικά, συζήτηση δεν κάνει για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και στο Δημόσιο, κάτι που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα. Διατυμπανίζει την ψήφιση της ευρωπαϊκής οδηγίας για τον κατώτατο μισθό, όμως η πραγματικότητα λέει πως ο μισθός ενός νεοδιόριστου εκπαιδευτικού στη Χώρα μας υπολείπεται του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη κατά 1700 ευρώ τον χρόνο!
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν πιστεύει ότι υπάρχει «μαγικό» ραβδί για να δώσει άμεση λύση σε όλα τα προβλήματα. Όταν όμως υπάρχει ανάπτυξη πρέπει να παίρνει μέρισμα και ο κόσμος της εργασίας. Να έχουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια βιώσιμη ανάπτυξη, μέσα από τα οποία θα κερδίζουν και οι εργαζόμενοι.
Οι συλλογικές ανάγκες και αγωνίες της κοινωνίας, δεν ικανοποιούνται από την άδικη και ατελέσφορη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Αποτελεί πλέον κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα ένα νέο προοδευτικό σχέδιο οικονομικής πολιτικής που θα ενώνει την κοινωνία και θα απαντά με δίκαιο τρόπο σε όλα τα μεγάλα προβλήματα και τις σύγχρονες προκλήσεις που έχει μπροστά της η χώρα και ο λαός μας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να μπει στην πρωτοπορία των διεκδικήσεων και όχι να ζει με διαρκείς αυταπάτες, ανύπαρκτους «ηρωισμούς», τζάμπα «μαγκιές» και να αυτοθαυμάζεται καταγράφοντας διαρκώς δήθεν «περήφανες» ήττες σε όλα τα θέματα που ασχολείται και ηχηρές απουσίες από τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους. Το αίτημα να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας είναι το βασικότερο για τους εκπαιδευτικούς και πρέπει να αναδειχθεί ως τέτοιο.

Δημοκρατική Συνεργασία
Εκπαιδευτικών Π.Ε

Η αξιολόγηση στην πράξη: Βιολόγος διδάσκει Χημεία, σύμβουλοι αξιολογούν χωρίς μαθητές!

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου (όχι αυτολεξεί) ή μέρους αυτών μόνο αν:
– Αναφέρεται ως πηγή το e-wall.net στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή.
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.