110 Χρόνια Αγώνων: Ίσα Δικαιώματα – Ίσες Ευκαιρίες | Παγκόσμια Φεμινιστική Απεργία στις 8 Μαρτίου 2025
ΟΛΜΕ – Συμμετέχουμε στην παγκόσμια φεμινιστική απεργία στις 8 Μάρτη 2025
Στις 8 Μάρτη τιμούμε τους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα και ισότιμη συμμετοχή σε όλους τους τομείς της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής. Αγώνες που ξεκίνησαν από το πεδίο της εργασίας και τη διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών από την Νέα Υόρκη και το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» και την απεργία των εργατριών στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα 13 Απριλίου 1892 στον Πειραιά, οι γυναίκες είναι μπροστάρισσες στους αγώνες.
Δύο και πλέον αιώνες αγώνων και διεκδικήσεων για πολιτικά, εργασιακά και αναπαραγωγικά δικαιώματα έχουν να επιδείξουν πολλές νίκες, όμως έχει να γίνει πολύ δουλειά ακόμα. Τα τελευταία χρόνια επανέρχονται οπισθοδρομικές απόψεις που ζητούν την υποταγή των γυναικών σε έναν υποδεέστερο ρόλο, σηκώνοντας ταυτόχρονα περισσότερα βάρη στη δουλειά και το σπίτι. Οι κατακτήσεις είναι πολλές και σημαντικές, όμως οι επιθέσεις στα δικαιώματα των γυναικών σε όλο τον κόσμο, απαιτούν τη δυναμική μας απάντηση. Η οικονομική εκμετάλλευση των γυναικών, λόγω των έμφυλων στερεότυπων και του αναπαραγωγικού τους ρόλου από τους εργοδότες και οι διακρίσεις ακόμη και στον δημόσιο τομέα συνεχίζουν με αμείωτη ένταση παρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις και τις νομοθετικές ρυθμίσεις.
Οι γυναίκες στην Παλαιστίνη και σε όλες τις εμπόλεμες περιοχές είναι τα ευάλωτα θύματα. Οι μετανάστριες σε όλον τον κόσμο βιώνουν διώξεις και ανασφάλεια για τη ζωή τους λόγω των ρατσιστικών πολιτικών.
Στην πορεία για την ισότητα των φύλων έχουμε διανύσει πολύ δρόμο. Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω, προχωράμε μπροστά, δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από την ισότητα. Πότε είναι νομικά επιτρεπτή η μείωση του ωραρίου ενός εκπαιδευτικού σε ιδιωτικό σχολείο
Σήμερα οι αγώνες των γυναικών συνεχίζονται είναι επίκαιροι, επείγοντες και απαιτείται συλλογική δράση για την κατάκτηση της ισότητας των γυναικών:
Η ΟΛΜΕ συντάσσεται στον αγώνα για ίσα δικαιώματα και διεκδικεί:
- Ίση αμοιβή για ίση εργασία – ίσες ευκαιρίες σε γυναίκες και άντρες
- Επανασύσταση της Γραμματείας Ισότητας των Φύλων ως αυτοτελή, διακριτή δημόσια υπηρεσία.
- Ενίσχυση των δημόσιων υπηρεσιών:
- Δημόσια, δωρεάν, ποιοτική υγεία
- Δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας
- Δωρεάν παιδικούς σταθμούς στους χώρους εργασίας
- Δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες στήριξης, για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βία (ψυχολογική, νομική και κοινωνική στήριξη)
- Παροχή παιδικών κατασκηνώσεων και υπηρεσιών δημιουργικής απασχόλησης για τα παιδιά
- Ένταξη της περιεκτικής σεξουαλικής εκπαίδευσης ως αυτοτελούς μαθήματος σε όλο το σχολικό βίο και προγραμμάτων για την ισότητα των φύλων
- Νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία
Καλούμε τις ΕΛΜΕ να αναδείξουν με κάθε τρόπο την παγκόσμια μέρα των γυναικών και τα σύγχρονα αιτήματα της εργαζόμενης γυναίκας, οργανώνοντας συζητήσεις, εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Στην Αθήνα το Σάββατο, 8 Μαρτίου 2025, καλούμε σε συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος, στη 1:00μμ και πορεία προς το Σύνταγμα.
ΟΙΕΛΕ – 8 Μαρτίου, Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας: η μάχη ενάντια στις διακρίσεις φύλου είναι χρέος του εργατικού κινήματος
Την 8η Μαρτίου γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα των γυναικών. Είναι μια ημέρα μνήμης των αγώνων για τα δικαιώματά τους. 110 περίπου χρόνια έχουν περάσει από τότε που προτάθηκε η ημέρα αυτή προς τιμή της Γυναίκας το 1910 και κάτι λιγότερο από μισός αιώνας (1975) πριν η ημέρα αυτή καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη. Στο διάστημα αυτό οι γυναίκες πάλεψαν για το δικαίωμα της ψήφου, για την εργασιακή και μισθολογική ισότητα, για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση. Στη χώρα μας τα γυναικεία δικαιώματα καθυστέρησαν να αποκτηθούν, αν και η γυναίκες είχαν πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, ωστόσο αφανή. Αδιάψευστο τεκμήριο ότι το νόμιμο δικαίωμα της ψήφου το κέρδισαν μόλις το 1952.
Παρά την ισχυρή και δυναμική τους παρουσία στο χώρο, οι σκληρές νεοσυντηρητικές πολιτικές που συνόδεψαν την κρίση, έπληξαν κυρίως τις γυναίκες. Οι δραματικές αλλαγές ανέτρεψαν το πλαίσιο της ισότητας και έφεραν ξανά στην επιφάνεια την αυστηρή και κυνική ακροδεξιά/νεοφιλελεύθερη λογική που θέλει τις γυναίκες λιγότερο «ευέλικτες», προκειμένου να καταστούν «παραγωγικές» για τους εργοδότες του. Έτσι, χιλιάδες γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με την ανεργία, καθώς στο βωμό της οικονομικής κρίσης και της ανάπτυξης δικαιολογούνται πλήθος αυθαιρεσιών και παραβιάσεων στον ιδιωτικό τομέα. Οι απολύσεις ή εξώθηση σε παραίτηση κατά τη διάρκεια της κύησης, ή αμέσως μετά την επιστροφή από την άδεια μητρότητας είναι πλέον συχνό φαινόμενο και πικρή αλήθεια. Τέτοιου τύπου φαινόμενα απαντώνται δυστυχώς και στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, όπου η μεγάλη πλειονότητα των εργαζόμενων είναι γυναίκες.
Είναι χρέος μας, επομένως, η συλλογική μάχη απέναντι στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, απέναντι στην ανισότητα λόγω φύλου και σε όποια μορφή κι εάν αυτή έχει, σε βάρος της ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας, που κατατάσσει την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις (25η) στην Ευρώπη ως προς το συνολικό ποσοστό του δείκτη ισότητας (59,3%).
Κι αυτό γιατί διατηρούνται οι πολιτικές, που συντηρούν ή ευνοούν τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών σε νευραλγικά πεδία, όπως στην υγεία, στην εργασία, στην οικονομική κατάσταση, στη μόρφωση, στη διάθεση του χρόνου, στη συμμετοχή στη δημόσια ζωή και στη λήψη αποφάσεων, στην έμφυλη βία και στην παρενόχληση, στις πολλαπλές διακρίσεις, στα εμπόδια πρόσβασης στις Αρχές, αλλά και στο φόβο αντιποίνων και την έλλειψη εμπιστοσύνης σε περίπτωση καταγγελίας, που κρύβεται ηχηρά όμως πίσω από την αύξηση του αριθμού των γυναικοκτονιών. Μείζον ζήτημα που οφείλει το Κράτος να κοιτάξει στα μάτια, να πει με το όνομά του και να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα.
Διατηρείται επίσης, δυστυχώς η παρεμπόδιση θεσμικής συμμετοχής των συνδικάτων στην αξιολόγηση και στη διαμόρφωση των πολιτικών για την ισότητα στην εργασία, καθώς έχει διακοπεί η λειτουργία των σταθερών δομών θεσμικού κοινωνικού διαλόγου στο Υπουργείο Εργασίας, που θα αναδείκνυε όχι μόνο την ανάγκη διαφάνειας ως προς την αποτελεσματικότητα των πολιτικών για την προώθηση της έμφυλης ισότητας και τον έλεγχο της εφαρμογής της, αλλά και την υποχρέωση συνοχής τους, λόγω του κατακερματισμού της αρμοδιότητας για την ισότητα φύλου.
Η επίθεση εναντίον των γυναικών είναι προπάντων μια επίθεση στους εργαζόμενους συνολικά, μια άνευ προηγουμένου διατάραξη της κοινωνικής συνοχής. Δεν έχουν ξεπεραστεί οι προκαταλήψεις αναφορικά με το κοινωνικό φύλο και μένουν ακόμα πολλά να γίνουν σε πολλά επίπεδα. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα για να κατοχυρώσουμε την ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών και την εξάλειψη κάθε διάκρισης, έχουμε ακόμη μακρόχρονο και σκληρό αγώνα μέχρι να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο
