Γονείς Εκπαιδευτικοί μακριά από τα παιδιά τους – Θυσία για το δημόσιο σχολείο που δεν αναγνωρίζεται
Εδώ και λίγες ώρες ένα συγκλονιστικό κείμενο έχει κάνει το γύρο των ομάδων που φιλοξενούν εκπαιδευτικούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι μια κραυγή αγωνίας μιας μητέρας εκπαιδευτικού που παλεύει να ξεκινήσει τη σταδιοδρομίας της μακριά από το σπίτι της και την οικογένειά της. Είναι απίστευτα δύσκολο και ψυχοφθόρο και αυτό το ξέρει πολύ καλά η γενιά της αναπλήρωσης που γυρνούσε την Ελλάδα επί 10 και πλέον χρόνια, μέρος της οποίας είναι και εδώ η ομάδα του e-wall. Δυστυχώς η εκπαιδευτικός περιγράφει μια συμπεριφορά απεναντί της που δεν τιμά κανέναν. Εμείς θα πουμε μόνο προς την εκπαιδευτικό “Ανθή να μην παραιτηθείς! Κουράγιο και θα τα καταφέρεις” και προς όλους: “Τους δασκάλους/ες που έρχονται από μακριά να τους προσέχετε λίγο παραπάνω, να μπαίνετε για λίγο στη θεση τους.” Δείτε την ανάρτηση:
“Είμαι ένα βήμα πριν παραιτηθώ! Δεν έχω κουράγιο δύναμη κι αντοχή άλλη. Αφησα οικογένεια κ παιδί πίσω. Είμαι 600 χλμ μακρυά από την πατρίδα μου σε ένα μέρος ξένο. Οικονομικά για να βγω ξημεροβραδιάζομαι σε μαθήματα διαδικτυακά. Έχω χάσει εμένα. Σήμερα συνάδελφος με κατέκρινα που έφυγε από την πόλη μου να κηνυγησω το όνειρο μου και να μπω και εγώ σε ένα σχολείο. Εγώ δε θα το έκανα μου είπε . Άφησες το παιδί σου πίσω τι μαμά είσαι; Μάλλον είμαι μια κακή μάνα. Όταν έκλεισα την πόρτα και έφυγα έκλαψα πολύ, όπως και καθε βραδυ σχεδόν βλέπω βίντεο του παιδιού μου και κλαίω. Δεν ήταν εύκολη απόφαση, δεν ξέρω καν αν ήταν η σωστή αλλά την πήρα με μεγάλο ψυχικό κόστος. Σήμερα μετά από αυτές τις κουβέντες βγήκα στο προαύλιο και φορούσα τα μαυρα γυαλιά μου και από κάτω τα μάτια έτρεχαν ποτάμι. Δεν ξέρει πόσο πολύ με πόνεσαν τα λόγια αυτά … Πήγε 1 και κάτι σχόλασα είπα ένα γεια σας τα λέμε αύριο. Το αύριο μπορεί να μην έρθει όλα οδηγούν στην παραιτηση ….”
