Νέα Υπουργός Παιδείας: Δύο Δρόμοι, Μία Επιλογή – Τι ΔΕΝ Πρέπει να Κάνει η Νέα Υπουργός
Αναφορικά με τη νέα Υπουργό Παιδείας
Του Αλέξανδρου Χρούτα
Εν αντιθέσει με το τι οφείλει να πράξει με την ανάληψη των καθηκόντων της, είναι προτιμότερο να σταθεί κάποιος απλά στο τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει:
- Να κλείνει την πόρτα του διαλόγου στα σωματεία των εκπαιδευτικών, τα οποία διαθέτουν τεκμηριωμένες προτάσεις για καίρια θέματα όπως η αξιολόγηση (υπάρχουν ψηφισμένες θέσεις από ΔΟΕ/ΟΛΜΕ).
- Να συνεχίσει τον άοκνο αγώνα επίδοσης πειθαρχικών παραπομπών σε συναδέλφους ακόμα και για τη συνδικαλιστική τους δράση.
- Να αντιμετωπίζει την Ειδική Αγωγή και τις δομές που τη στελεχώνουν με αποσπασματικό τρόπο, ελλιπή στελέχωση και ακατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή.
- Να απαξιώνει τον θεσμό των αναπληρωτών με κλειστούς πίνακες κατάταξης, διαφορετικό νομοθετικό πλαίσιο (π.χ. άδειες εγκυμοσύνης κ.α.) και νέες, ελαστικές μορφές εργασίας που προωθούν τον κοινωνικό αυτοματισμό (τοπικές προσκλήσεις, ειδικές προκηρύξεις, ιδιωτική προϋπηρεσία κ.α.).
- Να υποβαθμίζει τα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα, αφήνοντας νομικά εκτεθειμένους τους εκπαιδευτικούς κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
- Να αυξάνει τον όγκο της γραφειοκρατίας με άπειρες πλατφόρμες που κάθε άλλο παρά συνεισφέρουν στο εκπαιδευτικό έργο.
- Να εισάγει εκπαιδευτικές καινοτομίες χωρίς πρότερη ενημέρωση και συνδιαλλαγή με τον εκπαιδευτικό κόσμο, αλλά και χωρίς επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
- Να διατηρεί τον υψηλό αριθμό μαθητών ανά τμήμα.
- Να μην εξασφαλίζει τη μεταφορά των παιδιών στις απομακρυσμένες (και μη) σχολικές μονάδες.
- Να διατηρεί τις συντριπτικές μισθολογικές απώλειες των εκπαιδευτικών σε τέτοιο βαθμό που οδηγούν στα όρια της ανέχειας και της οικονομικής εξαθλίωσης.
Και όλα τα παραπάνω αφορούν μόνο τις σχολικές μονάδες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Υπάρχουν, επιπλέον, φλέγοντα ζητήματα και στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση (ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.α.), που προϋποθέτουν κοινωνικό διάλογο, ενίσχυση των δαπανών και κυρίως σύγκρουση με χρόνιες παθογένειες.
Η νέα Υπουργός Παιδείας έχει μπροστά της μια ξεκάθαρη επιλογή: είτε θα ακολουθήσει τον γνώριμο δρόμο της αδιαλλαξίας και της απαξίωσης του εκπαιδευτικού κόσμου, είτε θα επιλέξει τον διάλογο, την ουσιαστική στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης και τη θεσμική θωράκιση των εκπαιδευτικών.
Αν πραγματικά ενδιαφέρεται για τη βελτίωση της Παιδείας, οφείλει να ακούσει εκείνους που καθημερινά δίνουν τη μάχη μέσα στις σχολικές αίθουσες, αντί να τους αγνοεί ή, ακόμα χειρότερα, να τους τιμωρεί. Να επενδύσει στη δημόσια εκπαίδευση, αντί να προωθεί πολιτικές που οδηγούν στην εμπορευματοποίησή της. Να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που βασίζονται στην επιστημονική γνώση και στις πραγματικές ανάγκες της εκπαιδευτικής κοινότητας, και όχι σε πρόχειρες και αυταρχικές αποφάσεις.
Η κοινωνία, οι μαθητές, οι γονείς και, πάνω απ’ όλα, οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Η Παιδεία απαιτεί σχέδιο, πόρους και σεβασμό. Και αν η Υπουργός επιλέξει να συνεχίσει τις ίδιες πολιτικές που διαλύουν το εκπαιδευτικό σύστημα, να είναι βέβαιη πως θα μας βρει όλους απέναντί της.
- Χιλιάδες Κενές Θέσεις στα Πανεπιστήμια – Πώς η ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής) Οδηγεί σε Άδειες Αίθουσες και Υπερφορτωμένα Τμήματα
- Ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Τι ισχύει; Μύθοι, ανακρίβειες και υπερβολές.
- Τα Επαγγέλματα του Μέλλοντος
