Τελείωσες το πανεπιστήμιο ενώ ο κόσμος όπως τον ήξερες έφτανε στο τέλος του, όπως έλεγε και το τραγούδι.

Ένα κείμενο της Μυρσίνης Κάιλα:

Η κρίση τσάκιζε ανθρώπους γύρω σου, την οικογένεια που σε στήριζε όλα τα προηγούμενα χρόνια για να σπουδάσεις και να ‘φτιάξεις τη ζωή σου’, τις φίλες και τους φίλους που έλιωναν το κορμί τους ούτε για τα βασικά, αν ήταν από τους ‘τυχερούς’ που τουλάχιστον είχαν μια δουλειά. Εσύ ήσουν μάλλον μία από αυτούς: δουλειά στο δημόσιο σχολείο, πάνω σε κάτι που σπούδασες και μπορεί και να είχες διαλέξει, σταθερός μισθός έστω και για κάποιους μήνες.

Αυτό ήταν το αφήγημα και έπρεπε να το πιστέψουμε και να πούμε και ευχαριστώ. Όμως εμείς θέλαμε ‘να χορέψουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία’, φταίει μάλλον που κάναμε και λίγη ποίηση στο σχολείο. Κι αν δεν ‘χορεύαμε’ πάντα, θέλαμε τουλάχιστον να πάμε κόντρα στην ελαστικοποιημένη ζωή, τη διαρκή επισφάλεια και την κατάργηση κάθε κατεκτημένου δικαιώματος. Ίσως γιατί φτιαχτήκαμε από εκείνες τις αντικειμενικές συνθήκες που παλεύουμε να επανακαθορίσουμε. Ίσως γιατί είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε προκειμένου να διατηρήσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας.

Ο πολυπόθητος διορισμός ήρθε, ή μάλλον η δόκιμη περίοδος. Μέσα στην παράλυση που επιφέρουν τόσες παράλληλες επιθέσεις στις ζωές μας. Μέσα σε ένα πλαίσιο που καταστρέφει συνειδητά και μεθοδικά ό, τι κατέκτησαν οι εργαζόμενοι τον 20^ο αιώνα, στο όνομα της οικονομίας και της προόδου. Μέσα στο άγχος για το πώς θα βγει ο μήνας. Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δηλώνει ανερυθρίαστα ‘τα ξέρατε’. Κι αν δεν τα ξέρατε, να μάθετε ότι θα παραμείνετε σε ένα καθεστώς ομηρίας δίχως τέλος, αν δεν συναινέσετε στην πολιτική που έχει ανάγκη από ένα σχολείο εργοστασιακού τύπου, όπου οι εκπαιδευτικοί θα είναι διεκπεραιωτές, ενίοτε διασκεδαστές, ένα σχολείο επιλεκτικό, γιατί κάποιοι μπορούν από τη φύση τους και κάποιοι όχι, ένα σχολείο- επαίτη, αφού το κράτος θα έχει απολέσει κάθε ευθύνη για την οικονομική και υλική στήριξή του.

Έχουν ειπωθεί πολλά για την αξιολόγηση. Όσοι βρίσκονται στο δημόσιο σχολείο και παραμένουν σκεπτόμενοι, ανήσυχοι, ‘γραφικοί’ κατανοούν πολύ καλά ότι η αξιολόγηση – πέρα από μια τεράστια, εξαιρετικά επικερδής βιομηχανία που διαιωνίζει την ‘ανάγκη’ για νέα πτυχία, νέα προσόντα, νέα μόρια – είναι ένας τρόπος να διεκπεραιωθούν κρίσιμες αλλαγές που σχετίζονται με την ουσία και το περιεχόμενο του σχολείου και το είδος των εργαζομένων που επιθυμεί το κράτος. Η πολιτική απόφαση­ υπουργείου και κυβέρνησης ─φιλική υπενθύμιση σε παλιούς και νεότερους ─ είναι να εκδικηθούν όσες και όσους από εμάς δεν ανταποκρινόμαστε στο κοινωνικό τους αρχέτυπο∙ να είμαστε πειθήνιοι, ιδιοτελείς, εξουθενωμένοι, κυνικοί. Η δική μας;

Η πολιτική συγκυρία με τις επερχόμενες εκλογές βρίσκει τον κόσμο της εκπαίδευσης μουδιασμένο και σιωπηρό. Αυτό το πνιγηρό ‘δεν υπάρχει εναλλακτική’ δρα σαν ένα αόρατο φράγμα που οριοθετεί τη σκέψη και τη δράση μας. Και όχι δεν θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας πηγαίνοντας μόνο να ψηφίσουμε. Θα πρέπει κι εμείς να κάνουμε τις επιλογές μας συζητώντας ξανά, προτείνοντας, διεκδικώντας, ζωντανεύοντας τα σωματεία και τις συλλογικές διαδικασίες και βγαίνοντας ξανά στον δρόμο μαζικά, γιατί όντως δεν υπάρχει εναλλακτική.

Ομάδα πειραματόζωων εκπαιδευτικών: Να σπάσουμε μαζί το φόβο και να βγούμε από το εργαστήριο πειραμάτων

Με επίγνωση του κοινωνικού ρόλου που μας αναλογεί, όχι ως υπάλληλοι που υποτάσσονται στην ιεραρχική εξουσία προϊσταμένων, επιθεωρητών και αξιολογητών, άφαντων και ανίκανων να βοηθήσουν σε πραγματικά προβλήματα, αλλά ως εκπαιδευτικοί που υπερασπίζονται τη συνειδητή ελεύθερη διδασκαλία ως απαραίτητη προϋπόθεση για ένα δημοκρατικό και απελευθερωτικό σχολείο. Για τις μαθήτριες και τους μαθητές μας, για τα παιδιά που δεν θα έρθουν ποτέ στα σχολεία μας, πνιγμένα στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, και για αυτά που ξέρουν ότι το μέλλον τους θα δολοφονείται από ‘εξοστρακισμένες’ σφαίρες.

Ας μάθουμε λοιπόν ξανά να χορεύουμε με τους καρχαρίες, πάνω σε κεφάλια βασιλιάδων, να χορεύουμε ασταμάτητα, μαζί, για τα πάντα.

ΠΗΓΗ: selidodeiktis.edu.gr