Μία εξαιρετικά απογοητευτική εικόνα αποτυπώνει η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ για το 2025, ειδικά για τις σχολές που σχετίζονται με την Εκπαίδευση. Τμήματα όπως Μαθηματικών, Φυσικής, Φιλολογίας, Ιστορίας και Φιλοσοφίας όχι μόνο συνεχίζουν την πτωτική πορεία των τελευταίων ετών, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αγγίζουν ιστορικά χαμηλά, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες – αν όχι εκατοντάδες – κενές θέσεις.
Η εικόνα είναι ενδεικτική: το επάγγελμα του εκπαιδευτικού έχει πάψει να αποτελεί πόλο έλξης για τους νέους. Κι αυτό, όχι τυχαία.
Στα χαρτιά, η διδασκαλία παραμένει λειτούργημα. Στην πράξη, μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μια καθημερινή δοκιμασία επιβίωσης. Οι πρώτες θέσεις διορισμού – όταν αυτές προκύπτουν – απαιτούν συχνές μετακινήσεις, ενοίκια που εξανεμίζουν το ήδη χαμηλό εισόδημα και έναν μόνιμο οικογενειακό διαμελισμό: αλλού ο ένας γονιός, αλλού ο άλλος, τα παιδιά στη μέση.
Ακόμη και όσοι επιλέγουν να κινηθούν στον ιδιωτικό τομέα, συναντούν μαύρη εργασία, υπερωρίες σε φροντιστήρια ή κατ’ οίκον μαθήματα χωρίς ασφάλιση και χωρίς προοπτική.
Η απαξίωση του επαγγέλματος αποτυπώνεται καθημερινά στις σχολικές τάξεις. Η κατάρτιση των εκπαιδευτικών αυξάνεται – μεταπτυχιακά, επιμορφώσεις, σεμινάρια – αλλά η ανταπόκριση είναι μηδαμινή. Οι μαθητές συχνά αντιμετωπίζουν τα μαθήματα με αδιαφορία, οι γονείς περιορίζουν το ενδιαφέρον τους στους βαθμούς και όχι στην ουσιαστική εκπαίδευση, και η διοικητική γραφειοκρατία πνίγει την ουσία του έργου.
Οι νέοι βλέπουν αυτή την πραγματικότητα ξεκάθαρα. Γι’ αυτό και στρέφονται μαζικά σε άλλες επιλογές, αφήνοντας πίσω το πάλαι ποτέ “όνειρο” του Δημοσίου.
Κάποτε, η σταθερότητα και η ασφάλεια του δημόσιου τομέα ήταν στόχος για τη συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών της εργατικής και μεσαίας τάξης. Σήμερα, ελάχιστοι το επιλέγουν. Οι λόγοι είναι πολλοί – και εξαιρετικά σοβαροί:
- Πενιχρές αποδοχές που δεν ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής.
- Αυξανόμενη εργασιακή πίεση, με πολλαπλασιασμό των υποχρεώσεων χωρίς ανάλογη στήριξη.
- Απαξίωση του ρόλου των δημοσίων υπαλλήλων, με διοικητικές διώξεις για ασήμαντες αιτίες και κοινωνική υποτίμηση.
- Στους εκπαιδευτικούς ειδικά, η κατάσταση είναι ακόμη πιο έντονη: πρόσφατα απαγορεύτηκε η δυνατότητα μετάταξής τους σε άλλους τομείς του Δημοσίου, δείγμα του φόβου για μαζική έξοδο.
Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς πως όλα αυτά δεν αποτελούν μια απλή αδράνεια πολιτικής βούλησης. Αντιθέτως, φαίνεται να συνιστούν μια συνειδητή υποβάθμιση του Δημόσιου Τομέα και ειδικότερα των βασικών θεσμών κοινωνικής συνοχής – όπως η Παιδεία.
Ο στόχος είναι προφανής: η σταδιακή μετακύλιση υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα, η μετατροπή του πολίτη από δικαιούχο σε πελάτη, η υποχρεωτική προσφυγή σε ιδιωτικές λύσεις, εις βάρος της ποιότητας ζωής των πολλών.
Όσοι υπηρετούμε στο Δημόσιο – και ιδιαίτερα στην Εκπαίδευση – δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδρανείς. Δεν είναι θέμα μόνο ατομικής αξιοπρέπειας ή επαγγελματικής δικαίωσης. Είναι θέμα κοινωνικής ευθύνης.
Δεν θα επιτρέψουμε τη συρρίκνωση του δημόσιου αγαθού. Δεν θα αποδεχτούμε τη μετατροπή της Παιδείας σε προνόμιο των λίγων.
Γιατί όταν το Δημόσιο σβήνει, μαζί του σβήνουν και οι ελπίδες για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και συλλογική πρόοδο. Και αυτό, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Τι ισχύει; Μύθοι, ανακρίβειες και υπερβολές.
| ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ (ΡΟΔΟΣ) | 11.875 |
| ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ (ΦΛΩΡΙΝΑ) | 12.860 |






