Γιατί τα «λεφτά υπάρχουν» αλλά όχι για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους – Αδιαφάνεια στην εξουσία, ασφυξία στην κοινωνία
Σκάνδαλα στην κορυφή, ασφυξία στη βάση – Όταν το κράτος υπηρετεί τους λίγους, η κοινωνία πληρώνει το τίμημα
Οπως αναφέρει σε δημοσίευση του ο αιρετός ΚΥΣΔΕ, Θοδωρής Κατσωνόπουλος – Είναι πλέον σαφές: τα σκάνδαλα δεν είναι ούτε τυχαία ούτε περιστασιακά. Αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου ενός συστήματος εξουσίας που νοσεί βαριά. Με αφορμή την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και τις διαδοχικές παραιτήσεις κυβερνητικών στελεχών, ξετυλίγεται για ακόμη μια φορά το κουβάρι της πελατειακής λειτουργίας και της αδιαφάνειας που διαβρώνει τις θεσμικές αρθρώσεις του κράτους.
Όπως και στην υπόθεση των Τεμπών, το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο. Είναι δομικό. Και την ίδια στιγμή που τα σκάνδαλα βγαίνουν στο φως, η καθημερινότητα των πολιτών βυθίζεται στο σκοτάδι της επιβίωσης.
Αγωνία στην κοινωνία, ευνοιοκρατία στην εξουσία
Η κοινωνία στενάζει: οι τιμές στα βασικά αγαθά καλπάζουν, οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν, οι μισθοί δεν επαρκούν και οι διακοπές μοιάζουν με πολυτέλεια για λίγους. Στο μεταξύ, αντί για μέτρα ενίσχυσης, εφαρμόζεται μια άτυπη στρατηγική υπονόμευσης των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Το ωράριο “ξεχειλώνει”, οι υπερωρίες “ελαστικοποιούνται”, και οι φωνές των σωματείων δέχονται συστηματική φίμωση. Όλα αυτά υπηρετούν μια λογική «πειθαρχίας» και ελέγχου — όχι κοινωνικής ευημερίας.
Ιδιαίτερη βαρύτητα αποκτά η ετήσια έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Στουρνάρα, η οποία αποκαλύπτει πως οι ετήσιες φοροαπαλλαγές φτάνουν τα 19 δισ. ευρώ — εκ των οποίων τα 10 δισ. αφορούν αποκλειστικά στα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα (Οπως αναφέρει και ο Δ. Μπράτης σε δημοσίευση του).
Μιλάμε για νόμιμες φοροαπαλλαγές (σε μερίσματα, τόκους, ακίνητα, κληρονομιές, γονικές παροχές), όχι για φοροδιαφυγή. Και ενώ ο κ. Στουρνάρας καταγράφει με λεπτομέρεια αυτή την τεράστια απώλεια δημόσιων εσόδων, την ίδια στιγμή “χτυπάει καμπανάκι” για το κόστος ενός 13ου μισθού — μόλις 1 δισ. ευρώ — υποστηρίζοντας ότι θα οδηγήσει τη χώρα στην οικονομική καταστροφή.
Φορολογική πολιτική υπέρ των λίγων
Η εικόνα είναι αμείλικτη: ενώ οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καταβάλλουν σχεδόν το σύνολο των άμεσων φόρων, οι οικονομικά ισχυροί απολαμβάνουν φορολογικά προνόμια θεσμοθετημένα από το ίδιο το κράτος. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια ταξική επιλογή: η πολιτεία δεν “αδυνατεί” να στηρίξει τους πολλούς — αρνείται να πειράξει τους λίγους.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως όταν τέθηκε θέμα φορολόγησης των τραπεζών ή μείωσης ληστρικών χρεώσεων, η κυβέρνηση αντέδρασε μόνο μετά από τεράστια κοινωνική πίεση. Στην Ισπανία, αντίθετα, οι τράπεζες φορολογήθηκαν κανονικά. Εκεί η πολιτική δεν λειτούργησε ως σπόνσορας των οικονομικά ισχυρών.
Η Τράπεζα της Ελλάδας μπορεί να κάνει διαπιστώσεις, αλλά δεν παίρνει θέση. Δεν λέει ότι η Ελλάδα έχει από τους χαμηλότερους μισθούς στην Ε.Ε. Δεν εισηγείται την κατάργηση φοροαπαλλαγών ή την ενίσχυση των αδύναμων κοινωνικών ομάδων. Οι παρεμβάσεις του κ. Στουρνάρα παραμένουν αποσπασματικές — και, όταν η κυβέρνηση πιέζεται, επανέρχεται ως “καμπανάκι” φόβου και λιτότητας.
Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων έχουν νόημα, αλλά μόνο με πολιτική ανατροπή μπορεί να έρθει μια αλλαγή ουσίας. Μια αλλαγή που δεν θα φοβηθεί να συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα. Όπως το 1981, όταν οι μισθοί αυξήθηκαν, το κοινωνικό κράτος χτίστηκε και η λέξη “Αλλαγή” πήρε πραγματικό περιεχόμενο.
Ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Τι ισχύει; Μύθοι, ανακρίβειες και υπερβολές.
