Από το θρανίο στο εδώλιο: Η κυβέρνηση “παιδαγωγεί” με χειροπέδες
Πρώτα ήταν οι επιτροπές. Πάντα ξεκινούν με επιτροπές. Και μάλιστα επιστημονικές – για το bullying αυτή τη φορά. Όχι με εκπαιδευτικούς, όχι με παιδαγωγούς, αλλά με εγκληματολόγους, ψυχιάτρους και «ειδικούς» της ανθρώπινης συμπεριφοράς που ξεκινούν από την παραδοχή πως το παιδί στο σχολείο δεν είναι ούτε μαθητής ούτε άνθρωπος εν εξελίξει, αλλά εν δυνάμει παραβάτης.
Το φαινόμενο βαφτίστηκε “εγκληματικότητα ανηλίκων”, οι τάξεις έγιναν σκηνικά εγκλήματος και οι δάσκαλοι φρουροί της νομιμότητας. Έτσι, με τον φερετζέ της “επιστήμης”, το παιδαγωγικό πρόβλημα έγινε αστυνομικό συμβάν. Και η αντιμετώπιση; Μα φυσικά, σωφρονιστική: κοινοτική εργασία, ειδικά κέντρα, επιτήρηση και ποινές. Το παιδί δεν μαθαίνει, συμμορφώνεται.
Το επόμενο βήμα ήταν ακόμα πιο “προοδευτικό”: να φταίνε οι γονείς. Αυτοί που δεν έβαλαν «όρια», που δεν ανέπτυξαν «δεξιότητες ανατροφής», που άφησαν το παιδί να παίζει ή να αμφισβητεί. Οπότε, μην ανησυχείτε, το κράτος είναι εδώ: θα βάλει εκείνο τα όρια που δεν βάλατε εσείς. Ή αλλιώς: τιμωρία με διατίμηση.
Κι επειδή οι πιο «δύσκολοι» έφηβοι δεν εννοούν να συμμορφωθούν, υπάρχει και το σχέδιο Β: τεχνικά γυμνάσια. Όχι, δεν μιλάμε για ενίσχυση της τεχνικής εκπαίδευσης. Μιλάμε για έναν διαχωρισμό κοινωνικής καθήλωσης. Η εργασία, λένε, απελευθερώνει. Αρκεί να είναι χειρωνακτική, κακοπληρωμένη και χωρίς καμία προοπτική. Arbeit macht frei, made in Greece.
Όλα αυτά, φυσικά, με το απαραίτητο περιτύλιγμα: “τα παιδιά μας”, “η προστασία των ανηλίκων”, “η κοινωνική συνοχή”. Το πρόβλημα όμως, όπως πάντα, είναι εμείς. Οι πολίτες που ζητάμε δημόσια παιδεία, υγεία, μεταφορές και δικαιώματα. Οι εκπαιδευτικοί που ακόμα επιμένουν να μιλούν για μόρφωση. Οι γονείς που δεν έχουν το κατάλληλο «manual ανατροφής».
Και κυρίως, φταίνε οι συλλογικές μας φωνές: τα σωματεία, οι ενώσεις, οι σύλλογοι, οι οργανώσεις που επιμένουν να θυμίζουν ότι το σχολείο δεν είναι ούτε στρατώνας ούτε δικαστήριο. Είναι, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, χώρος μάθησης, ελευθερίας και χειραφέτησης.
Αλλά αυτά είναι «παλιά μυαλά». Ή, ακόμα χειρότερα, επικίνδυνες ιδέες.
