«Τα νέα μας» / Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών, η γιορτή – φωνή του εκπαιδευτικού
Παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών από Μανάφα Βασίλειο
Τα νέα μας
Κυριακή τι νέα, ποια νέα;
Πάλι στα ίδια. Άλλη μια μέρα, λιώνω το κουφάρι μου στο χώμα. Εκεί, ανάμεσα στις κολόνες, επάνω στα πετραδάκια. Άλλο ένα σούρουπο, που με βρίσκει στην πλατεία. Κόσμος γύρω μου, με λάστιχα και σκούπες αγκομαχάει, καθαρίζοντας το κρεβάτι μου. Απομακρύνουν σκουπίδια και πέτρες που χθες βράδυ με εμπόδιζαν να γυρίσω πλευρό. Και εγώ κάθε μέρα αναρωτιέμαι πάνω στις γραμμές..
«Στο χάος όπου γεννήθηκα, με θέλουν πεινασμένο ή απλά ξενιτεμένο στο εξωτερικό;»
Να χάνω οικογένεια, φίλους, έρωτες, γιατί εκεί μου υπόσχονται πλούτη ή τουλάχιστον ένα σπίτι και μια βιώσιμη εξέλιξη!
Φευγαλέα όνειρα, φευγαλέοι στόχοι.
Στίχοι ανέμελοι πηγάζουν από το μυαλό μου, ενώ απολαμβάνω ένα κρασί στη βεράντα.
-Ζω στο ενοίκιο και εγώ όπως και άλλοι, που παλεύουν για να ζήσουν με ψηλά το κεφάλι.
Απλά, κάτσε αναρωτήσου, μάνα σε γέννησε κι εσένα αλλά ο δάσκαλος σε έμαθα να μιλάς, να κλαις και να γελάς. Αυτός σου έμαθε να διαβάζεις, να γράφεις και να εκφράζεσαι.
«Μην μας βάζετε στο περιθώριο, μεγαλώνουμε, κάθε μέρα, με αγώνα, τα παιδιά μας!»
ΥΓ: Ελπίζω μια μέρα να σε συναντήσω.
Να σε δω, να λάμπει το πρόσωπο σου,
να αστράφτουν τα μάτια σου και η καρδιά σου να πλημμυρίζει καλοσύνη.
Ας τις πέτρες στην άκρη, που σε θαμπώνουν από την λάμψη τους.
Ας τα χαρτιά, που σου καίνε τον εγκέφαλο και νομίζουν ότι τα πάντα εξαγοράζονται.
Δεν είναι έτσι..
ΒΜ
