Ο επιθεωρητής είναι στην τάξη της κ.Δέσποινας, ποπο η καημένη!
Συνεχίζουμε την αναδρομή στον υπέροχο θεσμό του επιθεωτηρή που τόσο ζήλεψε η τωρίνη ηγεσία της εκπαίδευσης και θέλει να δώσει ξανά ζωή σε αυτό το φάντασμα…Για να μαθαίνουμε οι νεότεροι λοιπόν διαβαζουμε το κείμενο του Πάρι Μπουρλάκη, μέσα από τη σχετική του ανάρτηση:
Η ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ένα ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ 1962
ΤΡΑΒΟΥΣΕ όπως την κάθε μέρα με την τσάντα στη πλάτη για το σκολειό , ήταν μια διαφορετική μέρα δεν του τράβαγε την προσοχή ο έρωτας που έσκαβε την γη λουλουδιάζοντάς την ,ούτε το βούισμα κάθε πετούμενου που τον δοξολογούσε .
ΣΗΜΕΡΑ κοίταζε τα δέντρα με ένα διαφορετικό τρόπο κι ένιωθε ότι κι αυτά τον πρόσεξαν για πρώτη φορά , καθώς άπλωναν τα χέρια τους για να του ακουμπήσουν το κεφάλι .
ΓΙ’ ΑΥΤΟ έφταιγε η κυρά Δέσποινα η δασκάλα του , μόλις χθες τους έλεγε ότι φύλαγαν την ανάσα του πολλούς αιώνες πριν γεννηθεί και του την φύσαγαν μ’ ένα φιλί στο στόμα .
« Μαζεύουν τον ήλιο, παιδιά μου, όπως οι γονείς σας τους καρπούς και χάρις στα εργοστάσια που έχουν μέσα τους, τον αλέθουν και τον κάνουν αναπνοή»
«Τρυγάνε τον ήλιο, κυρία,» φώναξε , «πώς τον πιάνουν κι εγώ δεν τό χω καταφέρει ποτέ μ’ εκείνη την ακτίνα του που μπαίνει απ’ τον φεγγίτη»
ΕΙΧΕ μείνει το γέλιο της και το μάθημα ακόμη μέσα του, πως όλο το θαύμα της ζωής είναι αποτέλεσμα μιας απέραντης συνεργασίας , που η δικιά μας εκπνοή είναι η αναπνοή η δικιά τους και το αντίθετο .
ΣΑΝ έφτασε αργοπορημένος αισθάνθηκε τον γνωστό τρόμο σε όλους τους διαδρόμους του. «Ήρθε ο επιθεωρητής χωρίς προειδοποίηση , είναι στην τάξη της κυρίας Δέσποινας, πο πο η καημένη!»
ΧΤΥΠΗΣΕ την πόρτα της τάξης, την άνοιξε και τράβηξε για το θρανίο του ξεφορτώνοντας την τσάντα , όταν τον άκουσε να φωνάζει . «Δεν έχετε πόρτα στο σπίτι σας και μπαίνεις έτσι μέσα στην τάξη;» «Είναι πάντα ανοικτή στο σπίτι μας, κύριε» «Ε, βέβαια, πού θα μάθαινες, χωριάταρε, τρόπους; στο σπίτι σου ή εδώ; και κοίταξε με βλέμμα φονικό την δασκάλα. Για πες μου πόσο κάνει ……»
ΤΟΥ ήρθαν με μιας στο νου οι μαυροφορεμένοι ασφαλίτες , που μπούκαραν μέσα στο σπιτικό τους ακάλεστοι και άρχιζαν την ανάκριση, κουνώντας το δάχτυλο. «Το ξέρω» του απάντησε «αλλά οι γονείς μου μου είπαν να μην λέω τίποτα στους ασφαλίτες» Ο παππούς Παράσχος
ΥΓ. ΣΗΜΕΡΑ 61 χρόνια μετά η μεγάλη παιδαγωγός – υπουργός , πρέπει να μισεί τα παιδιά των μη αρίστων μαζί και τους δασκάλους τους .
ΧΩΡΙΖΕΙ τα σχολειά με βάουτσερ σε κατηγορίες ,σε φτωχές και κακές γειτονιές , επιβάλει την καταστολή με διορισμένους αξιολογητές που θα κρίνουν ποιος είναι άξιος και άλλα πολλά ”σύγχρονα και δημοκρατικά”.
ΕΥΤΥΧΩΣ από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά και η δική μου δασκάλα άφοβη, είναι εκεί έξω από την πόρτα των σχολείων με όλους τους δασκάλους , για να φράζουν την πόρτα στην ανισότητα της δήθεν αξιολόγησης, για να υπερασπιστούν το δημόσιο σχολειό…
