Για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη!! Πλήρωσαν με τη ζωή τους τη χρόνια και ποικιλόχρωμη πολιτική αναλγησία και καιροσκοπία.
Για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη!! Πλήρωσαν με τη ζωή τους τη χρόνια και ποικιλόχρωμη πολιτική αναλγησία και καιροσκοπία.
Η αλήθεια είναι ότι εάν κάποτε στη ζωή σου, για κάποιον, οποιονδήποτε λόγο, ήσουν «τακτικός» επιβάτης τρένου, σήμερα θέλεις δε θέλεις, συνειδητά ή ασυνείδητα, τοποθετείς τον εαυτό σου μέσα στα βαγόνια των Τεμπών.
Πόσο μάλλον, εάν το ταξίδι με το τρένο ταυτίζεται και φέρει αρώματα και αναμνήσεις των φοιτητικών σου χρόνων! Πόσο μάλλον, όταν έχεις βιώσει πολλές φορές όλα τα «λογικά» παράλογα και τα σταθερά «ευτράπελα» του ελληνικού σιδηροδρόμου. Πόσο μάλλον, όταν αναλογίζεσαι πόσο πραγματικά τυχερός είσαι που δεν έχεις υποστεί οποιαδήποτε σωματική βλάβη λόγω της διαχρονικής ελληνικής, γραφειοκρατικής και γραφειοκρατούμενης, «ρουσφετολογικής» πολιτικής αιώνιας μικρό-πολιτικής, ασυνειδησίας, νόμιμης και σύννομης ανηθικότητας που χαρακτηρίζει το επικίνδυνα στοχοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα.
Πόσο μάλλον, όταν πληροφορείσαι ότι η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας που δε ήταν τυχεροί όπως εσύ, που δε θα ξανανταμώσουν με τις οικογένειες τους, ήταν φοιτητές. Όπως εσύ, κάποτε. Τότε που ταξίδευες με το τρένο. Ανέμελα. Με φίλους. Με φίλες. Με παρέες. Φλέρταρες. Μετά από ξενύχτια. Μετά από γιορτές. Μετά από τριήμερα. Που πολλές φορές ήσουν αναγκασμένος να μένεις όρθιος, διότι δεν υπήρχαν κενές θέσεις. Μετά από γιορτές. Μετά από τριήμερα. Και όταν έφτανες στον σταθμό σου, μετά από άπειρες στάσεις και «έκτακτες», μα συνήθεις, καθυστερήσεις, έπαιρνες τηλέφωνο τους δικούς σου, οι οποίοι ανεξαρτήτως ώρας, περίμεναν πάνω από το τηλέφωνο «Έλα, μόλις έφτασα. Όλα καλά. Πέσε κοιμήσου μάνα τώρα. Μην ανησυχείς. Θα τα πούμε αύριο πάλι».
Πόσο μάλλον, όταν αναλογίζεσαι ότι αυτά τα συνήθη λόγια, που ενίοτε τα έλεγες μηχανικά, άχρωμα ή βιαστικά, κάποιοι δε θα τα ξαναπούν, κάποιοι δε θα τα ξανακούσουν. Πόσο μάλλον, όταν αυτό το καθημερινό δικαίωμα τους το στέρησαν «Άλλοι». Πόσο μάλλον, όταν αυτοί οι «Άλλοι», απολαμβάνουν χρόνια τώρα σε σταθερή βάση και δίχως ιδιαίτερο κόπο, την ανοχή μας, των ωχαδερφισμό μας, την ψήφο μας. Πόσο μάλλον, όταν αυτοί οι «Άλλοι», ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, φαντάζουν συνεχώς όλο και πιο όμοιοι. Πόσο μάλλον, όταν αυτοί οι «Άλλοι» ξεπουλάνε οτιδήποτε δεν τους ανήκει και βαφτίζουν πρόοδο και εξέλιξη αριθμούς και στατιστικά. Πόσο μάλλον, όταν το κόστος για την κατάκτηση όλων αυτών των στόχων συμψηφίζεται με ανθρώπινες ζωές. Ζωές αθώες, με όνειρα, με οικογένειες, με φίλους. Ζωές διπλές, καθώς σήμερα δεν χάθηκαν μόνο οι άτυχοι επιβάτες, αλλά και οι οικογένειες τους, που δε θα ξημερώσει ποτέ ξανά γι’ αυτούς. Ζωές όπως οι δικές μας. Με μια σημαντική διαφορά. Δεν ήταν τόσο τυχεροί, όσο εμείς.
Πλήρωσαν με τη ζωή τους τη χρόνια και ποικιλόχρωμη πολιτική αναλγησία και καιροσκοπία. Ένα συγγνώμη, μία παραίτηση, μία ενδεχόμενη φυλάκιση, δε θα φέρουν πίσω τους συνανθρώπους μας. Τρέμω. Ανατριχιάζω. Δακρύζω. Θυμώνω. Και πάλι δακρύζω.
Σήμερα, πρώτη του Μάρτη, πρώτη μέρα της Άνοιξης, έλαχε να είναι και η πιο σκοτεινή και δακρύβρεχτη μέρα της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Μακάρι οι οικογένειες των θυμάτων να καταφέρουν να βρουν δύναμη για συγχώρεση και γαλήνη. Μακάρι τα τραγικά γεγονότα να μην εργαλειοποιηθούν, όπως σε άλλες περιπτώσεις.
Μακάρι να είναι η τελευταία φορά που κινδυνεύουν αθώοι πολίτες από ένοχους πολιτικούς. Εάν έχεις υπάρξει ποτέ σου «τακτικός» επιβάτης τρένου, σήμερα πενθείς κι εσύ κοντά στις οικογένειες των αδικοχαμένων τη φοιτητική σου αθωότητα, σήμερα γύρισες σπίτι σου από τη δουλειά και αγκάλιασες τη σύζυγο και το παιδί σου, σήκωσες το τηλέφωνο και είπες στους δικούς σου «Είμαι καλά. Σας αγαπώ».
Χρήστος Μπάφας
